Left Behind

Kabanata 2

Call

"Bakit mo ginawa 'yon?" Mia shout at me as if I'm deaf. Napabalikwas tuloy ako ng higa. Hays, nakakairita siya sa umaga! Sobrang ingay! Wala ba 'tong hang over?

"Alin?" binato niya ko ng throw pillow.

"Stop acting acting like you don't know? Why did you lock the front door last night?"

Humiga ako ulit at tinalikuran siya.

"Buti nalang at nahimasmasan ako bago nakauwi at nahanap ko yung susi sa ilalim ng paso sa katabing apartment. Bruha ka talaga, kahit kailan!"

Natawa ako nang maalala ko kung ano ang ginawa ko sakanya kagabi, lagi nalang siyang ganyan. Nalungkot at naalala ang hindi magandang balita.

Nagising ako nang may tumawag sa Cellphone. 'Si Mama pala.' Nakatulog na pala ako sa sofa kakaisip sakanya.

"Anong oras na ba?" tinignan ko ang Wall clock. At quarter to 2am na pala.

Sinagot ko ang tawag habang iniikot ko ang aking paningin sa buong paligid. Mag aalas dos na wala pa rin si Mia!

"Ma, bakit?" I yawn quickly when I heard that my Mom is crying

"Si K-kenken dinala sa Hospital," nabitin saglit sa ere ang hininga ko.

"Bakit?"

"May butas sa puso si Kenken."

SI Kenken ay kapatid kong bunso. He's a person with disability. May down syndrome siya, mag wawalong taon na siya sa susunod na buwan. Many people, even our neighbours belittle him and say some harsh words toward him. Even if he doesn't know what people says on him, but we know, that he can feel that surrounds him doesn't want his existence. We give all our love and attention on him, because in his case, we need to make him feel special more that they think. There was a sad part on his childhood, he wants to play with other kids, but the other kids doesn't want to play with him because of his physical appearance. It breaks my heart as her sister. Discrimination kills his childhood emotionally and mentally.

"Saang Hospital Ma? Uuwi ako, sino kasama mo dyan?" bumangon ako at pumasok sa kwarto, kinuha ko ang sling bag ko at naghanap ng Jacket.

"Nandito na ang Kuya mo, bukas ka nalang umuwi at delikado na kapag ngayon, itetext ko nalang sayo kung saang Hospital."

Tumihaya ako sa kama. I wipe my tears falling into my cheek and let out a heavy sigh. I was staring at the ceiling, thinking why is it happening?

"Sige Ma, mag ingat kayo dyan."

Maglalabing isang taon ako nang mamatay ang aming Papa, bagong panganak si Mama kay Kenken. Nawalan ng pag asa si Mama sa buhay, lagi siyang nag iinom at di na siya kumakain. Nagkasakit si Mama, dahilan kung bakit hindi na ko nakapag bakasyon sa Laguna. Ang Kuya ay may sarili nang pamilya. Bihira lamang siya pumasyal sa bahay dahil busy sa trabaho at sakanyang pamilya.

Remembering those part of my life really breaks my heart. My mom was very devastated that time. Nahihirapan din ako dahil sa mura kong edad ay dalawa na silang inaalagaan ko. Muling bumangon si Mama at pinagpatuloy ang naiwang maliit na business ni Papa.

Hinila ni Mia ang kumot ko pababa at binato ulit ako ng unan. Isa nalang, masasambunutan ko na talaga ang bruhang lagalag.

"Ano ba! Anong oras na wala ka pa! Tapos nagpaluto ka pa!" inis na binato ko rin siya ng unan.

"Kahit na!"

"Hoy. Baka nakakalimutan mo, nandito tayo para mag aral hindi maglagalag, at baka nakakalimutan mo kaya ka nandito kundi dahil sakin," binato niya na naman ako ng unan.

Gusto mag aral ni Mia ng Manila noong Junior High palang siya. Ayaw pumayag ni Auntie Mysth dahil wala siyang tiwala kay Mia. Sinagguest ni Mia na kasama niya akong mag aaral sa Maynila. Tinawagan ako ni Mia para ipaalam sa'kin, balak ko na ring mag aral sa Manila dahil walang gaanong school na malapit nag ooffer ng course ko. Pinaalam niya din ako kay Mama. I know that Mia has a shady plan that's why she's very persistent to study in Manila. 'Night outs.'

"I know, you don't have to remind me," inirapan ko siya at bumangon. Nagtali ako ng buhok at dinampot ang mga unan.

"Pasalamat ka hindi alam ni Auntie na ganyan 'yang ginagawa mo. Lagalag na bruhilda!"

"Oo na nga! Grabe ka sa lagalag. I know my limits."

"Uuwi ako ngayon ng Pampanga."

"Bakit?" umupo siya sa gilid ng kama ko.

"Nasa Hospital si Kenken," inaayos ko ang sapin ng kama ko at tinupi ng maayos ang kumot.

"Bakit? Anong nangyare?"

"May butas siya sa puso."

"Anong oras ka uuwi?"

"Pagtapos ko mag almusal."

"May niluto na kong almusal," lumabas na siya ng kwarto.

After I ate my breakfast, nag ready na para sa pag alis. I wear maroon off shoulder crap top, black high waist and white sneakers. I put light powder and orange brown lip tint. Sling bag at isang paper bag na may lamang uniform ko ang aking dinala.

"Aalis na ko, maglinis ka dahil pinagluto at pinaghintay mo ko sa wala!"

Naabutan ko siyang sumayaw sa sala together with her disguting party music. Ayst, this girl!

"Oo na! Mag ingat ka, ikamusta mo ako kay Auntie," inirapan niya ko. "Pasalubong mo pag uwi!"

"I will, bye."

Nasa bus na ko nang biglang mag ring ang phone ko. I look at the caller ID and it's Clarence. Last night he get my number so he could contact me easily so I gave it to him.

"Hello"

"Busy ba kayo ngayon ni Mia? Labas sana tayo kung free kayo," he ask cheerfully.

"I'm sorry, on the way ako pauwi ng Pampanga. Something came up."

"Sad to hear that," para siyang batang nagtatampo. Gusto kong matawa pero 'di ko ginawa.

"Maybe next Saturday? Free kayo?" I offer to vanish away his tone.

"Of course were free, Thunder also."

'What about Caleb'

"Sure, just message me."

"Okay, send my regards to your Mom."

"I will, bye."

"Take care," he ended the the call.

I sighed. Busy ba siya sa Saturday? I can adjust if that's the case. But busy with what? With his study or with his... Nah! So what?

'I want to see him'

Habang nasa byahe ay nag Facebook lang ako. Nag pop up ang chat sa'kin ni Tintin.

Christine Leynes: Hello Cindy.

Me: Hi, how are you?

Christine Leynes: I'm fine, I heard that you're studying in Manila together with Mia?

Me: Oo, sa UST ng Laguna kayo diba?

Christine Leynes: Yup, by the way may plant visit kami sa Bulacan at Pampanga.

Me: Wow, 1st year kayo 'diba? Anong course mo?

Christine Leynes: Chem. Eng. Gusto ko sanang bumisita sa inyo. May 1 week kaming plant visit tapos 3 days walang pasok. Gusto kong pumunta diyan sa Manila pag pabalik na kami galing Bulacan.

Me: Sure, basta mag message ka lang sakin. Nandito din pala nag aaral 'yung tatlong magpipinsan.

Christine Leynes: Nabanggit nga sa'kin ni Auntie Tamara.

Me: Can't wait to see you, it's been years.

Christine Leynes: See you soon.

I promise that I cherish every moment with them.

_____________________________

Sorry for grammatical error.