ULUIRMAK MAHALLESİ (Mahalle Serisi 1)

15. BÖLÜM

"Efendim Bora?"

"Emir anlattı. Sen neler yaşamışsın öyle Ceylan? İstanbul'dayım. Yanına geliyorum."

"Şu an mı?"

"Şu an."

"Bora Atılmaz'ı bile ayağıma getirtiyorum ya helal bana."

"Fikir mi değiştirsem. Baksana çene sağlam. İyileşmişsin."

"E herhalde Bora. Beş gün hastane üç gün ev... İyi dinlendim."

"Olsun. Ben yine de geleyim. Özlemişsindir sen beni."

"Bora'cığım yolda olduğunu biliyorum. Geleceğini de. Oynama benimle bir geleceğim bir gelmeyeceğim."

"Tamam atarlı hatun kızma."

Kapattığı telefonun ekranına bakıp gülümsedi. Bora'yı özlemişti.

"Ufaklık?"

Kendisine seslenen Mirza'ya hemen dönmüştü.

"Naber Reis? İyileştin mi?"

"Evet. Ve şu an kampüse gidiyorum."

"Vay be o derece demek."

"Yatmak bana göre değil."

"Bana göre de değil ama kimseye dinletemedim kendimi. Üç gün daha evdeyim maalesef."

"Sıkılmışa benziyorsun."

"Benzemiyorum. Sıkıldım."

"Gel, kaçırayım."

"Fikir çok güzel de zamanlama hatası var. Arkadaşım gelecek."

"Üç gündür gelenler neydi?"

Evet üç gündür Ceylan'ın evine girip çıkan eksik olmuyordu.  İlk gün Merve takımı toplayıp getirmişti. İkinci gün Tunç sınıftan beş altı kişiyle gelmişti. Üçüncü günde de hem kendi mahallesindeki kızlar hem de Yılmazgilin mahallesindeki Nilüfer hastaneye gelmesine rağmen yanında Tuğçe diye bir kadınla eve de gelmişti.

"Bu arkadaş yeni öğrenmiş durumumu."

"Kim söylemiş?"

"Emir abim."

"Gelecek olan kim?"

"Bora...Bora Atılmaz."

Tamamdı işte. Mirza'nın sinirlenmesi bu kadar kolaydı.

"İyi eğlenceler."

Sesindeki tınıda çok anlam vardı. Hayal kırıklığı, öfke, kıskançlık... Ve bunu Ceylan yeterince hissetmişti.

"Hey nasılsın bahçe faresi?"

Yüzündeki sırıtmayla giden Mirza'nın yolundaki gözlerini kendine seslenen Semih'e çevirdi.

"İyiyim Semih. Sen nasılsın?"

"Sizleri iyi gördükçe daha da iyi oluyorum."

Bu söz de güldürmüştü Ceylan'ı.

"Manava gidiyorum. Var mı bir isteğin?"

"Çağla alsana ya. Annemler giderken unuttum söylemeyi diye üzülüyordum."

"Tabi Bayan Biricik. Emriniz olur."

"Çok Bilmiş."

"Bayan Biricik."

"Semih kendimi tutamayıp dil çıkaracağım şimdi. Hadi git gözüm görmesin."

"Senin prensesliğinde Uluırmak'a kadarmış be Ceylan."