"Yakalandın, mavi. " Dedi karanlık bir sesle. Hemen ardından boynumdaki baskı arttı, gözlerim karanlığa düştü ve ben karanlığın önüne yığılırken yine o sesi duydum.
" Artık olman gereken yerdesin."
Ve sonra her şey sessizliğe büründü. Zihnim karanlı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
II.BÖLÜM: 'MÜHÜR'
Bir hiçliğin ortasındaydım. Karanlıktan başka bir şey yoktu. Etraf sessiz ve karanlıktı.
" Kimse yok mu?" diye sordum karanlığa doğru yavaşça. Yavaş ve tedirgin adımlarla hiçlikte ilerlemeye başladım. " Kimse yok mu?"
Karanlık bir anda yarıldı. Mavi bir ışık saçıldı ve sonra devasa bir cam belirdi karşımda ve karanlığı aydınlatan, mavi ışıklar beni o tarafa yönlendirdi.
Sonra bir ses duydum. " Ben buradayım." dedi o ses. Zarif, küçük bir kız çocuğuna aitti bu ses. " Lütfen artık gel ve kurtar beni."
Sesin geldiği yöne, o mavi ışığın yayıldığı devasa cama yaklaşmaya devam ederken, küçük bir kız çocuğu gördüm. Camın karşı tarafında öylece duruyordu. Üzerinde ona bol gelen elbise vardı. Elleri iki yanında öyle dikilirken, " Canım çok acıyor Lema.." dedi hüzünle. " Neden beni kurtarmıyorsun?"
İlerledim ve tam karşısında durdum. " Sana nasıl yardım edebilirim?" diye sordum yavaşça. Kaşlarımı çattım. " Neyin var?"
" Ölüyorum ben." dedi yavaşça. Yavaşça elini kaldırdığında, mavi ışık onun bedenine yayıldı. Elini kaldırıp cama değdirdiğinde, o mavi ışık bir bulut gibi onu takip ediyordu. " Beni kurtar. Ölmek istemiyorum Lema."
" Sana nasıl yardım edebilirim?" diye sordum üzüntüyle yeniden. " Sana nasıl yardım edebileceğimi söyle."
Elimi kaldırıp camın üzerine değdirdiğimde birden cam çatlamaya başladı. Kızın üzerine yayılan mavi ışık büyüdü ve gözlerim korkuyla açılırken bir kaç adım geriledim. " Neler oluyor?"
Küçük kız, acıyla gülümsedi. " Beni bul Lema." Camdaki çatlak büyüdü, "Beni bul ve kurtar.."
Sonra cam parçalara ayrılarak hiçliğin ortasına düştü. Mavi ışık söndü, küçük kız artık yoktu.
Geriye kalan tek şey hiçlik ve o hiçliğin ortasında kalmış bendim.
*-*
Beynime sızan ve zihnime bağıran yardım çığlıkları arttığında bedenim acıyla kasıldı, dudaklarım arasından belirsiz bir zaman diliminden sonra acı bir inleme döküldü. O sırada zihnimdeki sesler yerini aniden sessizliğe bıraktı ve gözlerimi araladığımda gözlerime değen görüntü, beyaz tavan ve o tavanın üzerine monte edilmiş lambanın ışık vurmayan küçük camı oldu.
Nerede olduğumu bilmiyordum ama her zaman olduğu gibi kaybetmiş olduğum gerçeği bariz bir şekilde kendini gösteriyordu.
Kaçamamıştım.
Bedenimi yattığım yerden kaldırırken kulağımda sadece sessizlik vardı. Zihnimdeki kaos dinmiş, sesler kesilmişti.
Kaçmaya çalışmadım, nerede olduğumu anlamaya çalışmadım ya da bunun gibi herhangi bir şey yapmadım. Yalnızca yatakta oturdum ve bir süre sessizliği bir ninni gibi dinledim. Sonra kulaklarımdaki sessizliğin ninnisi, zemine çarpan adım sesleriyle bozuldu.
