Part-28

3.7K 467 29
                                    

Zawgyi
"ဒီေတာ့ မင္းက ကိုယ့္ဘာသာရပ္တည္ဖို႔ႀကိဳးစားေနတယ္ေပါ့။"

          လင္းရိပ္သည္ မုိးညကိုေမးလိုက္မိသည္။ မိုးညကိုယ့္ဘာသာရပ္တည္ရန္ႀကိဳးစားျခင္းကို လင္းရိပ္ဝမ္းလည္းသာသလို ဝမ္းလည္းနည္းမိသည္။ သို႔ေသာ္ သူအတၱမႀကီးခ်င္။

"အကယ္၍ မင္းအဆင္မေျပဘူးဆိုရင္ ငါေျပာၿပီးၿပီပဲ။ ငါနဲ႔လာေနလို႔ရတယ္လို႔။ ဒါေပမယ့္ မင္းဘက္ကလက္မခံခ်င္ဘူးဆိုလည္း အတင္းတိုက္တြန္းခြင့္မွမ႐ွိတာ။"

          ထိုစကားကိုၾကားရေသာ္ မိုးညသည္ လက္သီးႏွစ္ဖက္ကိုဆုပ္လိုက္မိၿပီးေနာက္ ျပန္ေျပာလိုက္မိေလသည္။

"အဲဒီလိုမထင္ပါနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္လည္း…"

"ငါနားလည္ပါတယ္။"

…ဒါေပမယ့္တစ္စကၠန္႔ေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ငါ့အနားမွာအခ်ိန္ပိုၾကာၾကာ႐ွိေစခ်င္လို႔…

          ထို႔ေနာက္ လင္းရိပ္သည္ မီးဖိုခန္းဘက္သို႔ဦးတည္လိုက္ေလသည္။

"ညစာစားရေအာင္။ အခ်ိန္မေစာေတာ့ဘူး။"

          မိုးညေျဖလာမည့္အေျဖကို သူၾကားဖို႔ အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးသလိုခံစားရသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ခံစားခ်က္တို႔ကို လင္းရိပ္အတတ္ႏိုင္ဆံုး ဖံုးကြယ္ထားမိေလသည္။

          မိုးညသည္လည္း တိတ္ဆိတ္သြားေလသည္။ သူသည္ လင္းရိပ္၏လႈပ္႐ွားမႈတို႔ကိုသာ မသိမသာလိုက္ေငးေနလ်က္။ လင္းရိပ္၏လႈပ္႐ွားမႈေသးေသးေလးကအစ လြတ္မသြားရေအာင္လိုက္ၾကည့္ေနမိျပန္သည္။ သူ႔အၾကည့္တို႔ကိုမလႊဲဖယ္ႏိုင္ခဲ့ေပ။

          ထို႔ေနာက္ သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ ညစာစားေနခ်ိန္အထိ စကားတစ္စံုတစ္ရာမေျပာျဖစ္ၾကေတာ့။

"ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ေလာက္တန္ဖိုး႐ွိလိမ့္မယ္လို႔ထင္လဲကိုလင္းရိပ္။"

          ညစာစားေနရင္း မိုးည႐ုတ္တရက္ေမးလာေစာေမးခြန္းေၾကာင့္ လင္းရိပ္စဥ္းစားရခက္သြားေလေတာ့သည္။ သူသည္ လူတို႔ကို တန္ဖိုးသတ္မွတ္ႏႈိင္းယွဥ္ေလ့႐ွိသူမဟုတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုေမးခြန္းအတြက္ သူ႕ဦးေႏွာက္ကို အေတာ္ေလးအလုပ္ေပးရေလသည္။ သူ႔အတြက္ေတာ့ မိုးညသည္ အရာအားလံုးထက္တန္ဖိုး႐ွိသည္။ သို႔ေသာ္ သူထိုကဲ့သို႔ေျပာ၍ သင့္ေလ်ာ္လိမ့္မည္မဟုတ္။

လင္းရိပ္ခတဲ့ ည(လင်းရိပ်ခတဲ့ည)Where stories live. Discover now