Montgomery Series #1:
Amidst being hated by her relatives and getting evicted from her apartment, Milan meets a crazy rich CEO who offers her a place to stay temporarily. Everything started with twists and turns when their paths crossed. Will she be...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Kabanata 7
Comfort
Nagising ako nang tumama sa aking mukha ang puting liwanag. Naramdaman kong nakahiga ako ngayon sa isang malabot at komportableng kama. Unti unti kong binuksan ang mga mata at nakita ang puting kisame.
Where am I?
Nasagot ko rin ang tanong sa aking isipan nang makita kong nakaupo si Vernon malapit sa akin. Naka-de kwatro ito ngayon at bigla akong nilapitan nang makita akong gising na. I'm in a hospital at nakaratay ako dito sa hospital bed suot itong hospital gown.
"How are you feeling?" tanong nito na may halong inis sa boses habang pinapatay ako ng mga tingin niya.
I bit my lip. "A-Ayos lang.."
Naalala ko na naman iyong pambubugbog ng mga babae sa akin. Ayoko na maalala ulit 'yon. Kasalanan ko rin naman kasi dapat nanatili na lang talaga ako sa loob ng condo unit ni Vernon. Matigas kasi ulo ko kaya ito ang napala ko.
"Dang it!" he cursed. "I've already told you that if they catch you, they'll hurt you!"
"Sorry," I bit my lip.
"Why'd you do that, Milan?! Look what they've done to you! Look at those bruises!" his eyes were bloodshot, breathing rather too fast through his open mouth.
Nakita ko iyong mga pasa at sugat sa mga braso ko na natamo ko sa pambubugbog nung mga babae sa akin. I bruise easily because I don't really have tougher skin tissue. I am hurt so bad. Mabuti na lang talaga at dumating si Vernon. Those girls nearly put me to an early death.
Ramdam ko pa nga din ang hapdi mula sa mga sampal nila sa pisngi ko, pero konting hapdi na lang iyon. Hindi na tulad kanina na para kumalas iyong balat ko sa sobrang sakit at hapdi.
"Sorry," tears were beginning to blur my vision. "Ang tigas ng ulo ko, e. I should've listened to you. I should've listened."
"Hey," kalma na iyong boses niya ngayon. "Don't cry. Napaka-iyakin mo,"
Marahan kong pinahid ang aking mga luha. Nilapit niya iyong upuan sa kama at umupo dito para magpantay kami. Nagulat pa ako nang ilapit niya ng konti ang kaniyang mukha and raised his left hand so he can pat my head. Nag-iwas naman ako ng tingin.
"Look me in my eyes, Milan." he said.
"Hmm?" kinagat ko 'yung labi ko at ewan ko ba kung bakit ako kinabahan sa paraan ng pagtitig niya.
He lock his eyes with me. "Why didn't you fight back earlier?"
"Ang dami nila. Hindi ko kaya." I said at pilit akong umiiwas sa pakikipag-eye contact sa kaniya.
"I'm sorry. I came late. It's my fault." marahan niya pa ring hinahagod ang buhok ko at naiilang na ako.
