Man in Tuxedo (Montgomery Series #1)

Kabanata 33

Kabanata 33

Dinner

"Oh my gee! This is awesome!" Cassiopeia clasped her hands.

Malalaki iyong mga hakbang niya habang palabas kami ng building. Ganoon din ang kambal niya na nakasunod sa kaniya. Halatang excited ang dalawa sa kauna-unahang family dinner date namin sa labas ngayon.

"A limousine? This is my first time!" masiglang sambit ni Vincenzo.

Nagmamadaling tumakbo ang mga anak namin papunta sa isang itim na limousine sa tapat ng building nitong Proscenium.

Excited sila habang nakangiti sa chauffeur ng black limo. Ngumiti pabalik ang chauffeur at pinagbuksan sila ng pinto.

"Thank you po!" magalang na sabi ni Cassiopeia at Vincenzo nang sabay at pumasok sa sila sa limo.

"I thought we were going to ride your car." I said.

"Changed my mind," Vernon said. "This night is really special and I want the best vehicle for you and for our children, Milan." dagdag nito at binigyan ako ng matamis na ngiti.

Bago pa man ako makapagsalita at kiligin ng bongga ay marahan niyang hinapit ang aking baywang at sumunod na kami sa mga bata sa loob ng limousine.

"Thank you po." I smiled at the chauffeur.

"Enjoy your ride." pormal na sabi ng nakangiting chauffeur at tuluyan niyang sinarado ang pinto.

Napa-wow ako mentally nang tuluyan na kaming makapasok sa itim na limo. I've seen a lot of limo passing by around Quezon city and even wondered what it looks like inside.

It's really hard to know how it looks inside lalo na sa isang katulad ko na hindi pa nakakasakay nito. I can't even peep through the windows to see through it because they are heavily tinted, syempre para privacy at security ng mga pasahero.

But tonight changed everything. Just like my children, it's also my first time riding a limousine, too.

"Is this yours po, Papa?" Vincenzo asked.

Vernon smiled. "This is ours, son. Kung ano ang meron si Papa, sa inyo rin iyon ng kambal mo at ng mama niyo. Alright?" he said.

Nag-iwas ako ng tingin dahil nakita kong nakatitig na sa akin ngayon ai Vernon. Hindi ko inaasahan na sasabihin niya iyon. Hindi ko rin inaasahan na ibabahagi niya rin pala sa anak niya ang mga bagay na meron siya.

"Really, Papa?" Cassiopeia's eyes widened in amazement.

"Yes, Cash." Vernon replied.

Patuloy lang sa pag-uusap ang maga-ama ko tungkol sa ganda ng loob ng limousine at tawa naman ng tawa si Cassiopeia at Vincenzo dahil hindi nauubusan ng mga biro ang kanilang Papa.

Hindi palabiro si Vernon dati at palaisipan pa rin sa akin kung saan sya humuhugot ng mga birong ikinukwento niya sa mga anak namin. Maybe he's really trying to his best to make our children happy.

Minsan ay natatawa na rin ako sa kanila dahil nage-enjoy talaga ng sobra ang dalawa sa mga pinagsasabi ng Papa nila. Inilibot ko na lamang ang aking tingin sa kabuuan nitong limousine habang nasa byahe pa kami papunta sa hotel kung saan kami kakain.

Magkatabi ang mga anak namin na nakaupo lang din sa tapat namin. We are sitting on a luxurious leather seats. Ang mga disenyo ng inuupuan namin ngayon ay iba talaga kung ikukumpara sa mga normal vehicle seats. These leather seats are really designed in a different fashion.

This black limo is fitted with both rear climate control and a front cockpit that allows us to adjust the climate settings of the vehicle. Mayroon ding opera lights sa loob.