ŞEYTANIRRACİM (uzun hikaye isteyenlere özel)

ŞEYTANIRRACİM 17

Çocuk önde ben arkada ilerliyorduk. Evin en ucunda sağ tarafa döndü çocuk. Ben de onu takip edip girdim odaya. Bir tane yanmakta olan mum vardı ortada. Mumun yanında oturan yaşlı iki kadın vardı. Hiç pencere yoktu odada; ilk dikkatimi çeken bu olmuştu. Duvarlara baktım; hiçbir tablo ve benzeri şey gözükmüyordu. Çocuk kadınlara dönüp beni işaret etti ve “Ene racül” (Ben, erkek bir insanım) dedi.

Bunu söyleyince, kadınlar direkt yüzüme ve ayaklarıma baktılar. Gayet yumuşak bir ses tonuyla birisi “Otur oğlum; buyur.” dedi. Oturdum ”Beni hoca yolladı eğer sizde varsa ayna istiyorum.” dedim. “Hayır mı şer mi oğlum?” dedi kadın. Diğeri hiç konuşmuyor, sadece yaşlı gözlerle beni süzüyordu. “Şer.” dedim. Kadının yüzü düştü. “Evimizin içinde ayna yoktur oğlum. Zamanında bütün aynaları ahıra kaldırmıştık; orada olacaktı, onları alabilirsin.” dedi.

Yanındaki küçük çocuğa Arapça bir şeyler söyledi. Kafasıyla beni işaret etti. Sanırım “Yardımcı ol!” diyordu. Çocuk, kendisini takip etmemi istedi. Ayağa kalktım; tam odadan çıkacakken hiç konuşmayan kadın birden bana seslendi ve “Yanındaki bizim evimize giremez ancak kapıda seni beklemeliydi. Neden seninle?” dedi. Dilim tutuldu sanki! “Yanımdaki kimmiş?!” dedim. “Kapıda seni bekleyen.” dedi. “Kapıda kimse yok. Ben yalnızım.” dedim. “Emin misin?” dedi. Hiçbir şey diyemedim. Direkt kapıya yöneldim; çıktım odadan.

Bu yaşlı kadın niye öyle demişti bana? Kimdi yanımdaki? Bu gibi sorular beynimi istila etmeye başladı bir anda. Aklıma; içerideki kadınların, ayakları üzerine oturdukları geldi birden. Dikkat etmemiştim ayaklarına. Geri dönüp baksa mıydım acaba? Bu düşünceleri beynimden kovup, çocuğu takip ederken gözlerim ayaklarına kaydı. Normaldi ayakları. Bir anda rahatladım. Kapıyı açtı çocuk. Dışarı çıkmıyordu. “Gel; ahırdan ver aynaları.” dedim. “Sağ tarafta duvara dayalı aynalar. Ahır orası.” dedi ve kapattı kapıyı yüzüme.

Köpeğe baktım. Sanki karşısında biri var gibi dört ayak üstünde dikilmiş, dişlerini sıkarak bakıyordu. Beni görmüyordu bile sanki. Hiç bakmadım köpeğin baktığı tarafa doğru. Ağır ağır ahıra doğru ilerledim. Hiç girmek istemiyordum oraya. Baktım içerisi zifiri karanlık hemen hızlıca girip sağ taraftan aynaları alıp çıkacaktım. Girdim ahırın kapısından içeri. Ortalık kapkaranlık. Hiçbir şey görünmüyordu. Sağ tarafa dönüp elimi uzattım. Ne var ne yok kucakladım. Ter içinde kalmıştım ama o bir dakikada elime bir şey dokundu. Tutup kaldırdım. Dışarı çıkardım elimdekileri. Evet; aynalardı bunlar.

Beş tane ayna vardı. Rahatlamıştım. Aynaları alıp çıkınca; köpek, birden zincirini koparacak derecede tedirgin oldu. Havlıyordu ama bana değil, karşı tarafına bakıp havlıyordu. Hemen arkasından kapı açıldı. Çocuk beni çağırdı “Gel çabuk!” dedi. Sonra köpeğin baktığı yere baktı ve sustu. O oraya bakınca ben de kafamı kaldırıp refleks olarak oraya çevirdim ve: görünüyordu! Loş ışıkta oradaydı, köpeğin karşısındaydı. Yüzü yere eğik biçimde duruyordu. Kendi sıfatındaydı kimse gibi değil doğruca kendisi idi!

Ne annem ne babam nede arkadaşlarım kılığında değil. Saf doğal benliğiyle köpeğin karşısında duruyordu. Kadının bahsettiği, benimle gelen bu muydu? Evden çıkmayan çocuk, nedense bana doğru koştu. Kolumdan tuttu “Bakma!” diyordu. Onun olduğu tarafı eliyle kapatıp beni çekiyordu. “Hadi eve gir!” diyordu. Çekti kolumdan eve doğru. “Bakma” diyordu. Bunu belki yüzlerce kez tekrar etti. Birden irkildim. Koştum çocukla eve doğru. Aynalar arkada kalmıştı. Köpek havlıyordu aşırı tedirgindi.

Eve girdik .Kapıyı kapadık. Çocuk bana baktı. Özellikle alnıma doğru bakıyordu. “İyisin. Bir şeyin yok.” dedi. “Kimdi o, niye burada?” diyordum, sorular soruyordum çocuğa. Çocuk hiç cevap vermiyordu. Bir taraftan onu takip ediyordum. Kadınların olduğu odaya girdik ancak onlar yoktu. İki adet saç teli vardı upuzun; kadınların oturduğu yerde. Çocuğa baktım “Korkma, otur.” dedi. “Kimsin sen?” dedim. “Otur, anlatacağım.” dedi. Hala oturmuyordum. Sonra selam verdi bana Arapça, ben de selamını aldım.

“Kötü biri selam veremez değil mi?” dedi. Çok olgun konuşuyordu. Küçük bir çocuktu ama konuşması ve hareketleri, yaşlı bir adam gibiydi sanki. Oturdum. “Gözlerini kapatır mısın?é dedi. “Niye?” dedim. Zahar ve Tilmun’u yani onları çağıracağım lakin sen bu anı görürsen aklını yitirirsin. Kendi iyiliğin için kapat; beş saniye sonra açarsın.” dedi. “Zahar ve Tilmun onların adıdır. Tam isimleri …’dir.” dedi. 

Kapattım açtım gözlerimi. Kadınlar oturuyordu tekrar o saç tellerinin olduğu yerde ve bana bakıyorlardı. Odadan çıkarken benimle konuşan kadın “Gördün mü?é dedi. Kafa salladım “Evet.” manasında. Birden kapı çaldı. Çocuk “Sessiz ol! dedi bana. Ses duyuldu, hocamın bana söylediği kelimeyi söyleyen bir sesti bu. Çocuk kapıya yöneldi. Biraz sonra içeri geldi yanında Atakan ve Tuğba vardı. “Seni merak ettik.” dediler. Ayaklarına baktım normaldi.