𝙯𝙖𝙖𝙛𝙡𝙖𝙧 / 𝘴𝘪𝘯𝘮𝘢𝘯

yanlış giden şeyler,

-

"Yarın da sınav var."

"Ee?"

Osman Sinan'a döndü, yani umursayacağını düşünmemişti tabiki. Yine de içinden gelerek bir soru sordu, merak ediyordu, "Gerçekten hiçbir şeyi umursamıyor musun, yoksa öyle mi gözüküyorsun Sinan?"

Sinan böyle bir soru beklemiyordu, afallamıştı çünkü daha önce kimse ona bu şekilde yaklaşmamıştı. Kimse umursamaz kişiliğinin altında kırık bir şeyler yattığını düşünmemişti. Ergen, ilgi çekmeye çalışan bir alkolik olduğunu düşünmüşlerdi belki ama neden böyle gözükmek istediğini umursamamışlardı. Şimdi bunu gerçekten soran biri vardı. Yine de doğruları söylemek istemedi.

"Gerçekten hiçbir şeyi umursamıyorum Osman, neden soruyorsun?"

"Çünkü buna inanmıyorum Sinan, sen farketmesende bazı şeyler anlaşılıyor. Kendini ele veriyorsun bazen."

Sinan güldü, bu sefer içten bir gülüş değildi. Osman'ın dediği şeylere gülmüştü. Osman bunu bildiği için bu sefer Sinan güldü diye gülmedi.

Sinan ayaklarını Osman'ın üstünden çekerek doğruldu. Birbirlerine doğru döndüler. "Peki ne zaman kendimi ele vermişim?" Sakin bir şekilde sordu Sinan, buna inanmıyordu.

Osman tükürürcesine güldü. Düşünmeden direkt cevap verdi, "Gitme derken ya da bana 'sen gelince kendimi iyi hissediyorum' falan dediğinde işte. Şimdi söyle, gerçekten umursamıyor musun hiçbir şeyi, yoksa böyle gözükmek daha mı kolay?"

Sinan garip hissetmişti, Osman'ın bu garip soruları neden sorduğunu bilmiyordu. Sinan'ın aklından bir sürü şey geçiyordu ama verecek bir cevap bulamıyordu. Osman cevabını almış gibi önüne döndü.

İkiside konuşmuyordu ama Sinan susmak istemiyordu, ona yanlış düşündüğünü öyle olmadığını söylemek istiyordu. Sinirlenmişti çünkü kimsenin onun aslında nasıl biri olduğunu bilmesini istemiyordu. Ne kadar kırılgan biri olduğunu bilmelerini istemiyordu. O zaman her şey daha zor olurdu.

"Bence, Osman, sen her şeyi anında anladığını falan düşünme." dedi sakinliğinden ödün vermiyordu ama içi kaynıyordu resmen. "Çünkü anlamıyorsun, ben senin tahmin ettiğin gibi biri değilim. Filmlerdeki gibi bu umursamaz tavırların altında da başka bir şey yatmıyor, tamam mı? Ben böyleyim çünkü ailemden böyle gördüm, sen sevgiyi saygıyı görürken onlarda ben umursamazlığı gördüm anlıyor musun? Ve hayır şu an halimden mutsuz falan değilim, böyle her şey daha kolay emin ol." Sinan az önceki sakinliğini daha fazla koruyamayarak sinirle sarf etmişti bu sözleri. Osman biraz şaşırmıştı ama Sinan'ın yine kendini ele vermesiyle gülmüştü. Osman'ın gülmesiyle Sinan artık daha da fazla sinirlendiğini hissetmişti, neden bu denli sinirlendiğini bilmiyordu.

"Ne gülüyorsun oğlum yine?"

Osman Sinan'a döndü. "Her şey böyle daha kolay olduğu için böyle davranıyorsun, kendin dedin."

Sinan sinirle ayağa kalktı, az önceki o güzel durumdan bu konuya nasıl geldiklerini bilmiyordu ve bu durum onu daha da sinirlendiriyordu.
"Her şeyi doğru anladığını sanıyorsun Osman."

"Sanıyor muyum, yoksa doğru mu anlıyorum Sinan?"

"Senin bir bok anladığın yok. Gelmiş burda kendi kendine beni çözdüğünü sanıyorsun. Boktan konuşup beni sinirlendiriyorsun, benim hakkımda bir bok bildiğin falan yok anladın mı? Nasıl bilebilirsin ki zaten? Beni tanımıyorsun ve bu saçma sapan şeyler bittiğinde hepimiz yine birbirimizi tanımayacağız. Hiçbir şey olmayacağız."

Osman Sinan'ın bu kadar yükselmesine şaşırmıştı ama son söylediklerinden sonra galiba biraz kırılmıştı. Yine de konuştu, "Öyle mi Sinan? Arkadaş olduğumuzu sanıyordum."

"Değiliz."

Osman birkaç saniye Sinan'a baktı. Sinirli gözüküyordu evet ama gözlerindeki üzüntü kendini belli ediyordu. Belki sinirle bunları söylemişti ama Osman yine de çok kırılmıştı. Her şey öylesineydi diye düşündü, bir anlamı yoktu. Bu iş bittiğinde herkes siktir olup gidecekti.

"Haklısın." demekle yetinde sonrada koltuğun başındaki ceketini alarak hızla çıktı evden. Sinan arkasından dolu kırmızı gözlerle bakıyordu. Böyle olmaması gerekiyordu, diye düşündü. Ama böyle olmuştu, onun yüzünden böyle olmuştu. Öylece kendini koltuğa bıraktı Sinan. Yapabilecek hiçbir şeyi yoktu.

Az önce neler olmuştu ikiside bilmiyordu.

💗