Unreachable Zacharius

39

Chapter 39

Nagkukumahog akong lumabas ng elevator. I was shaking really bad. I was still wearing my bedroom clothes and slippers, but I didn't care. My head is spinning. I felt like I was floating the whole time. Nag-iinit ang sulok ng mga mata ko habang nagmamaneho.

Nanginginig kong kinuha ang aking cellphone at tinawagan si Manang. Marahan akong suminghap nang hindi nasagot ang tawag. I tried again but she really wasn't answering. I bit down on my lower lip. My heart pounded like crazy inside my chest. Lumunok ako at kinalma ang sarili. I refuse to think that Zach can harm himself. He's a smart and tough man.

Pumikit ako ng mariin. Halos hindi ko na nai-park ng mabuti ang aking kotse nang makarating. The drive all the way here felt like forever. Lakad-takbo ang ginawa ko at halos lahat ng nakakasalubong ko ay sinunsundan ako ng tingin. Mabilis ang paghinga ko habang tinatakbo ang hallway patungong unit. Nadatnan ko sa labas si Manong Nilo, hindi mapakali at may katawagan. Natigilan ito nang malingunan akong palapit.

"M-Ma'am Amber!" His eyes widened.

Hindi na ito nagtanong at pinagbuksan na kaagad ako ng pinto. Tinakbo ko ang hagdan. Bumagal ang takbo ko pagkaliko at pagkakita kay manang. I slowly went to her. Nasa labas siya ng kuwarto, hindi na umiiyak ngunit halatang kagagaling lang sa nerbyos. Lumipat ang tingin ko sa nakasarang pintuan. I flinched when a sound of a breaking glass echoed. Napaatras si manang at sa gilid ng mga mata ko ay nakita ko ang paglingon niya sa akin.

"Amber!" I could hear the slight fear from her tone.

Hindi natanggal ang tingin ko sa pinto. Dahan-dahan akong naglakad patungo doon, kinakalma ang sarili.

"Manang..." I nodded my head at her and held her arm gently.

"Hindi pa rin po ba kumakalma-" I was cut off by another sound of a breaking glass.

Napapikit ako ng marahan. It's been almost one hour and I didn't know what to expect. Clearly, he's still not calm. Ganito ba siya lagi kapag nagwawala? Anong dahilan? Is it the company?

If it's about the company then I'm sure he'd be working hard just to fix it. Hindi siya magkakaganito. I know.

"Tinawagan na ang ma'am Leandra pero paniguradong matatagalan pa iyon. Diyos ko..."

Kinatok ko ang pinto ng dalawang beses. Binitawan ko si manang at inilapat ko ang aking pisngi sa pinto. I sighed heavily.

"Zach? Please, open the door." Mahinahon kong sinabi.

Wala akong nakuhang sagot. I knocked on the door again. This time, a bit harder.

"Zach, please-"

"Stop knocking on the fucking door!" He growled.

I was taken aback by the rage on his voice. Napapikit ako ng mariin. Umiling ako at malungkot na nilingon si manang. I'm so stupid to think that I can calm him down. Nagmadali pa akong pumunta rito pero mukhang wala naman akong maitutulong.

"I-I can't..." I trailed off.

Ibinaba ko ang kamay ko. Natatakot akong baka mas lumala pa ang pagwawala niya dahil pumunta pa ako. Pinatabi ako ni manang. Kinatok niya ang pinto.

"Zacharius, nandito si Amber. Pumunta siya rito dahil tinawagan ko. Pakiusap hijo, kumalma ka naman."

"Don't fucking fool me. Just... fuck! Leave me the fuck alone!"