Bighani (Kafagway, #1)

Kapitulo 22

2K reads. It might just be a small thing for you guys but it's a big deal for me! One month palang siya ngayon but it already received a lot of reads, votes and comments from you guys. Salamat talaga! And so, here's an update for the first month of Bighani! Enjoy! xx

IKA-DALAWAMPU'T DALAWANG KAPITULO

Napahawak ako sa kwintas upang doon kumuha ng lakas.

He gave me this. I should be hurting pero dito ako kumukuha ng lakas. I don't know why. Touching it makes me feel safe.

It's been five years since I left...

Napalunok ako at naangat ang tingin nang pumalakpak ang ibang tao roon. They were done with their song and the DJ continued. I was not informed na may ganap na ganoon!

Nanatili ang tingin ko sa crowd. Iilan lang ang nakakaalam kung ano ang nangyari noon. Even Nathaly herself is not aware. Siguro nga, right now, iniisip niyang kami pa rin ni Gray.

Alios, Gray, Spenser, Lorenzo, and Noelle fixed their guitars sa may gilid at nakihalubilo na.

Shit.

Nagulat ako nang biglang may yumakap sa akin. "Nastarstruck ka na naman sa jowa mo!" Asar ni Nathaly. Binulong niya iyon sa akin.

Napaawang ang bibig ko at ngumiti nang kaonti. Natigil siya at medyo lumayo. "W-Wala na kami." I whispered.

Nanlaki ang mata niya at napatakip ng bibig. "I'm sorry!" Sabi niya. She blinked, multiple times. "H-Hindi ko alam..."

I chuckled. "It's okay." Tanging iyon ang nasabi ko.

I wasn't prepared for this! Kahit iniisip kong baka pupunta siya, iba pa rin talaga kapag nakita mo na siya ulit.

Galit ba siya sa akin? Sa ginawa ko?

Nanatili akong nakaupo habang nakaupo si Peter sa tabi ko. He was drinking. May hawak din ako na kanina pa niya binigay.

I'm thankful he's not talking. I'm trying to clear my mind from nervousness.

Ngayon na lang ulit kami nagkita after all the things that have happened five years ago. I know that I'm not yet ready.

Pero sino ang linoloko ko dito? Life will never wait for you. You adjust to life.

But it's just too early!

Nakagat ko ang labi at pinatong ang ulo sa balikat ni Peter. Ramdam ko ang kamay niyang sumakop sa akin. "Kung gusto mo umuwi, hatid na kita. Ako na bahala magrason sa kanila." He suggested. I was tempted.

Gusto kong tumakbo. Gusto kong layasan ulit ito.

But I just realized that I'm just prolonging my agony. If ever he still cares, he will find ways to talk to me.

We never had any closure. I'm willing to explain to him. Pero kung sakali man na wala na lang sa kanya at hindi na kailangan ang paliwanag ko...

I felt a bang on my heart. Kumirot ito.

What if he doesn't care anymore? What if he doesn't want to hear it anymore? What if he's already over me?

Napatawa ako sa utak ko.

Of course, he is over me.

At kasalanan ko iyon.

"No. Kaya ko." Sambit ko kay Peter at tumayo. "Ganyan! Ngiti lang, Palma!" Asar nito at sumigaw sa crowd, dahilan para sumigaw din sila at mas linakasan ng dj ang music.

Queenie was with me the whole night dahil inaya nila Allan si Peter for their boy's talk. Kaming mga kababaihan ay nasa dancefloor. May ibang lalakeng galing sa STEM at may kanya-kanyang ring grupo ang mga babae.