Bighani (Kafagway, #1)

Kapitulo 26

IKADALAWAMPU'T ANIM NA KAPITULO

I woke up in a white room. Nang magising ako ay nakita si Tita sa gilid ng kama. I realized then that I'm in the hospital.

I moved, dahilan para magising si Tita. "Oh, you're awake." Ani at ngumiti sa akin. Kuya Julius was inside. "Julius." Tawag ni Tita sa pinsan ko.

He woke up and smiled. "Palma, gising ka na pala." Sambit niya at tinignan si Tita. "Tawagin mo 'yung doctor. Tell him Belle's awake." Ani.

Kuya Julius went out of the room. Liningon ko si Tita. "Tita what's wrong with me?" I asked. Hindi ko maintindihan kung bakit bigla na lamang hinawakan ni Tita ang kamay ko at umiyak siya.

"B-Bakit Tita?" I asked, already panicking. She closed her eyes and tried to calm down. "Let's wait for the doctor, hija."

Bumukas ang pinto at pumasok ang doctor. Halos gusto kong maiyak ulit. Riley wanted to be a doctor...

"How are you?" Tanong nito. I smiled. "I'm okay po." She smiled at me. "Guess you were stressed, hija." Tumingin siya kay Tita. "Does she know already?" She asked.

Umiling si Tita. The doctor sighed. "Hija..." Ani at lumapit sa akin.

"The baby did not make it." Sambit.

Nagsalubong ang kilay ko. Tila nabingi ako sa narinig. "B-Baby?" I asked. She smiled and nodded. "You were two weeks pregnant."

I covered my mouth and once again cried that afternoon.

Hindi ko alam kung ano ang nangyari sa araw na iyon pero hindi ako makatayo. Nakawheel chair ako. Nalaman ko rin na inoperahan ako to clean my insides.

Tinulak ako ni Kuya Julius papunta sa may parang garden ng Hospital. It was very peaceful at ang ganda ng mga ilaw doon.

"Kuha lang ako ng maiinom, Palma. Teka, ah?" Paalam nito. I nodded and smiled.

Nagakaroon ng katahimikan sa paligid ko. Aside from the sound of the cars in the city ay wala na akong marinig pa kapag walang sasakyan na dadaan.

I felt numb. I felt stupid. I feel so ashamed. How did I not know?

Sobrang hapdi na ng mata ko kakaiyak. "I'm sorry, baby..." I mumbled in the air. "Please forgive Mama..."

"Are you okay?" Nalingon ko ang babaeng nagsalita. Kumunot ang noo ko at umiwas. She laughed. "Don't worry, I'm a nurse." Ani. Muli ko siyang nilingon at tinignan mula ulo hanggang paa.

"You don't look like one." Pranka kong saad. Muli siyang tumawa.

"Hindi ko na kasi duty." Ani. Tila ba nagtitingin-tingin ito sa paligid. "Wala ka bang kasama?" Tanong niya. Nanatili ang tingin ko sa kanya.

"Asan na 'yung pogi?" Tanong niya bigla.

A burst of laughter slowly went out of my mouth. "Bakit?"

Namula siya at ngumuso. "Wala lang." Sagot niya.

"He's just 22, you know." Maldita kong saad. "Two years lang! It's okay." Muli akong tumawa sa sinabi niya.

"I'm Cheska, by the way." Pagpapakilala niya. I smiled. "I'm Belle."

"So, Belle, why were you crying?" Bigla niyang tanong. Naurong ang dila ko roon. "I'm sorry if I'm too straightforward." Ani. "Nakita kasi kitang umiiyak, e."

I smiled. She's too kind. "I lost my baby."

"Ha?!" Malaki ang mata nito. "Ilang taon ka na ba?!"

I laughed. "Nineteen."