Hoofdstuk 5

762 47 15
                                    

Pov Leila
Ik kijk naar Reda en hij knikt alleen geruststellend en mij ma loopt alvast naar de woonkamer gevolgd door mij en achter mij loopt Reda.

Mij pa zit op de bank en kijkt mij boos aan.

 "Yebba ana asfa, (Papa het spijt mij) ik wist het echt niet. Ik zou anders echt laten weten." Zeg ik zenuwachtig en me pa zucht diep.

"Binti, waarom ging je met hem mee rond die tijd. Je kon mij of yemma even wakker maken en zeggen dat je wegging. Ik vertrouw jou en ik vertrouw ook Safouan. Maar stel er zou iets gebeurd zijn met jou. Zolang je in deze huis woont ben je mijn verantwoordelijkheid binti." Zegt hij rustig. Het verbaasd me dat hij niet zo erg boos is.

"En jij Reda, laat volgende keer ook even weten aan mij of je moeder want ik en je moeder hebben ons dood geschrokken." Zegt hij er daarna achteraan en kijkt naar Reda.

"Yala, ga maar." Zegt mijn vader dan met een lachje waardoor ik ook een lachje krijg.

Ik loop naar mijn vader en geef hem een kus op zijn hoofd en dat doe ik ook bij mijn moeder en ga dan naar mijn kamer.

Paar maanden later
Het is vandaag, vandaag worden we officieel islamitisch getrouwd.

De henna feest enzo waren de afgelopen paar dagen geweest en vandaag in de middag is het ja woord en in de avond de witte jurk.

Het is een mooie lange witte jurk en natuurlijk mijn hoofddoek erbij.

Het is een mooie lange witte jurk en natuurlijk mijn hoofddoek erbij

Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.

Ik heb niet veel meer gepraat met Safouan over de ontvoering.

Hij zei alleen dat ik voorzichtiger moest zijn...

Flashback
We zitten bij Safouan op zijn kamer want zijn moeder wou dat ik langskwam eten en nadat ik had geholpen met afruimen trok hij mij mee naar zijn kamer.

En nu zitten we op zijn bed en ben ik wat Netflix aan het kijken op zijn bed want ik heb echt geen zin in zijn gezeik.

"Leila." Zegt hij droog en ik knikte kort.

"Wees voorzichtiger vanaf nu want je hebt denk ik al door dat mijn werk niet zo erg veilig is."
Zegt hij rustig en legt dan een hand op mijn been die ik meteen weghaal.

Hij zucht even maar probeert verder niks anders.

Ik leg me telefoon even weg en kijk hem aan alsof hij iets heeft gezegd dat niet kan.

"Moet ik nu zelfs oppassen in me eigen huis?! HA grappig." De laatste zin zeg ik sarcastisch en kijk hem aan met een opgetrokken wenkbrauw.

"Ja je moet gewoon oppassen en hou je telefoon bij je en zorg dat die altijd aan is." Zegt hij streng waardoor ik boos word.

"Wie denk je te zijn om mij rond te commanderen!" Schreeuw ik boos. Ik voel dan meteen een brandend gevoel op mijn wang.
Heeft hij mij nou serieus geslagen! Pff hij is geen man.

Decisions  {VOLTOOID}Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu