Decisions {VOLTOOID}

Hoofdstuk 17

Pov Leila
Er is een maand voorbij,ik ben mishandeld, verkracht en uitgescholden.Gelukkig houd mijn kleintje het nog vol,ik weet niet wat ik zal moeten doen als hem ook maar iets overkomt. Ik zal denk ik doordraaien en niet een beetje maar heel erg.Ik heb niemand kunnen spreken deze hele maand.Ik ben wel naar een paar afspraken gegaan in de ziekenhuis zonder dat Safouan het wist.En mijn toestand word met de dag slechter.Mijn kleine baby'tje zal het niet redden als ik hier blijf.Ik moet hier wegkomen.

~~
Ik zit me koffers in te pakken wanneer ik opeens de voordeur hoor opengaan.Wacht wat, Safouan komt nooit s'middags thuis.Ik raak in enorme paniek en verstop snel de koffer met kleren.

Ik hoor de zware voetstappen van Safouan de trap opkomen naar boven."Kom hier a kech." Zegt hij wanneer hij voor de deur staat.Ik loop rustig naar hem toe.Zodra ik voor hem sta draait hij zich om en pakt me bij mijn arm en duwt me richting de trap.

Ik val bijna van de trap af maar ik hou me nog snel vast aan de leuning."Wat doe je,loop door!Ik heb niet heel de dag de tijd om op je te wachten!" Schreeuwt hij waarna hij mij een duw in de rug geeft maar ik verlies mijn evenwicht en val van de trap en raak buiten bewust zijn.

Pov Safouan
Ik ren meteen naar beneden en til haar op.Shit, dit is niet echt goed.Ik til haar op en ren met haar in mijn armen naar mijn auto en zet haar erin.Ik stap dan ook in en rij met volle gas naar de ziekenhuis.Ik zucht even diep uit om mezelf te kalmeren.

~~
Ik til Leila op en ren met haar in mijn armen de ziekenhuis in en meteen word ik geholpen.Ik kijk toe hoe ze in de brancard word gelegd en ze naar een kamer word gebracht.Ik kijk naar wat er gebeurd en zucht weer.Altijd moet zij een drama veroorzaken man wajow.

~~
Pov Leila
Ik en Safouan zijn met mijn dokter in gesprek want ze heeft net gekeken als mijn kleintje nog oke is.Ik ben oprecht zenuwachtig,ik tril helemaal en probeer mezelf rustig te krijgen.

"Mevrouw en meneer el Din,ik heb slecht nieuws voor jullie." Zegt ze en meteen verdwijnt alle kleur uit mijn gezicht en bereid ik mezelf voor op de slechte nieuws."De baby heeft het niet overleeft.Ik wens u veel sterkte." Zegt de dokter met spijt en de tranen ontsnappen al meteen mijn ogen.Safouan kijkt raar van mij naar de dokter en dan weer naar mijn buik."Mag ik mijn vrouw even privé spreken?" Vraagt Safouan uiteindelijk aan de dokter waarna ze uit de kamer gaat.

"En waar heeft zij het over?" Sist hij "Oh en nu wil jij het wel weten?Donder op man.Ik ben mijn kind,ik ben mijn toekomst en leven door jou verloren!En dat door een domme fout: van jou houden!" Woedend liep hij op me af."Je was zwanger?!" De tranen rollen over mijn wang heen."Je was verdomd zwanger en je vertelde mij niks!" Woedend keek ik hem aan.  "En nu heel gauw op donderen! Jij hebt je bloedeigen zoon vermoord moordenaar!Ik probeer jou al maanden lang te vertellen dat ik zwanger ben maar enigste wat jij doet is mij slaan, jou woede op mij afreageren als een boksbal!Waarom?Omdat jij mij niet geloofde, omdat jij niet naar mij luisterde.En dat zegt genoeg Safouan, dat zegt genoeg." Sis ik woedend ."jij moest gewoon schreeuwen dat je zwanger was a kehba was dat zo moeilijk?!" Ik kijk hem vol ongeloof aan waarna ik hem een harde klap geef."ik walg van jou Safouan*** jij hebt het recht niet mij zo te noemen want jij bent degene die altijd in clubs was om het weer een of andere wijf te doen,jij kwam altijd dronken thuis niet ik! Jij hebt mijn toekomst verkloot jij hebt mijn kind van mij afgenomen jij hebt mijn leven verkloot en nu ga ik die van jou verkloten Safouan ***  vergeet mij jij hebt mij verloren en dat heb jij aan jezelf te danken of moet ik zeggen dat je ons hebt verloren?!" zeg ik vol walging.

Zonder wat te zeggen loop ik mijn ziekenhuiskamer uit,ik hoorde Safouan en de dokter nog wat zeggen maar ik negeerde het. Hij gaat boeten, hij gaat de zelfde pijn als mij voelen. Terwijl de tranen over mijn wang rollen loop ik het ziekenhuis uit waarna ik de bus naar huis neem,thuis aangekomen begin ik mijn koffer verder in te Pakken en schrijf ik nog een brief, ik pak nog een echo foto van mijn kindje en schrijf er nog wat achter en leg het op tafel in de woonkamer. Met me 3 koffers in mijn handen loop ik het huis uit,gebroken werp ik mijn blik nog voor het laatst keer op het huis. Alle flasbacks kwamen terug, de leuke tijden,die tijd toen ik erachter kwam dat ik zwanger werd die tijd dat hij mij sloeg noem zo maar op. Ruw veeg ik me tranen weg waarna ik wegloop.

~~
Pov Safouan
Met volle gas rijd ik naar huis,thuis aangekomen merk ik dat er niemand thuis is. Als een gek begin ik door het huis te roepen. "Leila!Leilaaa!" Niks, ik heb haar zo vaak gebeld maar haar telefoon staat uit. Ik maak me zorgen om haar, ja ik heb haar verkeerd behandeld maar ik was gewoon jaloers..
Als een gek loop ik de trap op naar onze kamer, daar zie ik de deuren van de kast wijd open staan,is ze?Nee sowieso niet maar ze zei dat ze me leven ook zal verkloten?Met een bonkende hart loop ik naar de kast,leeg,helemaal leeg. Nu pas heb ik door wat er allemaal aan de hand is, nu pas dringt tot me door wat ik allemaal deed, nu pas dringt tot me door wat ze allemaal zei in het ziekenhuis,

Terwijl de tranen over mijn wang rollen sla ik de kast woedend dicht.Gebroken loop ik de trap af naar benden.In woonkamer trekt een brief en een echo foto mijn aandacht.

Met een bonkende hart loop ik er op af en begin ik het te lezen.

'Ik ben weg, zoek mij niet meer en neem geen contact meer op met mij. Jij hebt ervoor gekozen om mij niet te vertrouwen jij hebt er voor gekozen om een onbekende te vertrouwen. Als jij echt van mij hield dan wist jij dat ik nooit vreemd zou gaan en al helemaal niet na mijn belofte.Ik stuur over een week de scheidingspapieren op.'

Geschrokken kijk ik naar de brief, 'scheidingspapieren'?Wat the f*ck heb ik gedaan.

Terwijl de tranen over mij wang rollen kijk ik naar de echo waarna ik het omdraai

'Ondanks alles geloofde ik wel dat jij een goede vader kon zijn, dat jij onze kind vaderliefde zou kunnen geven maar ik heb mij weer vergist in jou. Schaam je Safouan*** je bent de moordenaar van jou bloedeigen kind!'

Ze geloofde in mij?Ondanks alles geloofde ze in mij?Ze heeft gelijk, ik heb mijn bloedeigen kind vermoord,ik ben een moordenaar. Ik ben mijn kind verloren, en tegelijkertijd ook de liefde van mijn leven en ze heeft weer gelijk, dat komt allemaal door mezelf....

Woedend begin ik alles kapot te maken."Ik moest haar verdomd geloven!Ik moest verdomd naar haar luisteren!Ik moest haar gewoon vertrouwen!" Begin ik als een gek te schreeuwen. Gebroken leun ik tegen een muurtje aan, hoe dom kon ik zijn? Waarom geloofde ik haar niet? Tuurlijk zal zij
zoiets niet doen,Leila is niet zo.Algauw herinner ik me wat ze tegen mij zei in het ziekenhuis en die klap die ze mij gaf.Ze gaat het mij nooit meer vergeven...

Hoe durfde ik haar nog überhaupt de schuld te geven?

*********************************
1311 woorden

Oké even voor mijn strijders die nu nog wakker zijn een nieuw deeltje.