KİLLER

.özel bölüm.2.

~keyifli okumalar..

"Ve sonra karşısındaki adama zarar veremeyince, öfkesinden kendi kulağını kesip kadına yolluyor.."

Adrien şaşkınlıkla gözlerini açtı.

"İnanmıyorum.."

"Evet, işte bu yüzden bir kulağı yok."

Marinette önündeki beyaz çikolatalı mochadan bir yudum daha aldı.

"Sen içmek istemediğinden emin misin?"

"Kahve uykumu getiriyor."

Buranın sadece kahve servis eden bir mekan olması Marinette'i üzmüştü. Adrien'in de bir şeyler içmesini isterdi.

"Sütlü olsa bile mi?"

"Sütlü olsa bile."

Oğlan elini çenesine dayayıp kızı izlemeye devam etti. Sadece onu izlemek istiyordu. Konuşmasını, gülümsemesini, kahvesine üfleyip soğutmaya çalışmasını..

"Başka hikayen var mı?"

Kız yutkunup konuştu.

"Hayır, sanırım yok."

Kız kahvesinin son yudumlarını alıyordu. Oğlan saatine baktı. Neredeyse altıya geliyordu.

"Bitirdin mi?"

"Evet, gidebiliriz."

Adrien hesabı ödemek için ayaklandığında Marinette dışarı çıktı.

Kış neredeyse bitiyordu, hava hala soğuktu ama güneşin altında olmak ısınmalarına yetiyordu. Hava kararıp güneş kaybolunca daha da soğuk olacağını düşündü kız.

Çorapları biraz inceydi, bacaklarının üşüyeceğini tahmin ediyordu.

Adrien çıkıp kızın yanına geldi. Marinette'in gözleri uzakta gözüken sahile dalmış gibiydi.

"Biraz yürümek ister misin, sahili de görmüş oluruz."

Kız kafasını salladı, dalga seslerini seviyordu.

Adrien elini kızın tutması için uzattı, kız parmaklarını kenetleyince yürümeye başladılar.

"Ellerin soğuk. Üşüyor musun?"

"Hayır üşümüy.."

Oğlanın tuttuğu eli cebine sokmasıyla duraksadı.

"Elimin cebinde ne işi var?"

"Isınacak işte, Marinette ellerin küçücük.."

Marinette gülümseyip boştaki elini kabanının cebine koydu.

"Asıl senin ellerin büyük, ellerim çok güzeldir benim."

"Küçük ve güzel ellerin var."

Birkaç dakika sonra kumların üzerinde yürümeye başlamışlardı.

"Çocukluğundan bahsetsene bana, ben pek bir şey hatırlamıyorum."

Kız kafasını kaldırıp nereden başlayacağını düşündü. Anıları ve geçmişi oldukça karmaşıktı çünkü.

"Ailem öldü. 3 yaşındaydım."

Boynundaki yara izine dokundu.

"Bu iz de o gün oldu. Ağır yaralandım, kan kaybından ölmemem mucizeymiş. Sonra yaklaşık 6 ay sonra tedavimin bittiğini söylediler. Tamamen iyileşmemiştim, tabi bu onların düşüncesiydi çünkü ben hiç konuşmuyordum.