KİLLER

.özel bölüm.1.

Arkadaşlar bölüme geçmeden önce sizden bir şey rica edeceğim.

Medyaya koyduğum hesabı şikayet etmenizi istiyorum sizden. Sebebi de şu.

Bu beyin yoksunu, kendini gerçekten bir halt zannediyor.

Bu milleti sefaletten kurtarıp bizi çağdaş bir devlet haline getiren o harika insana küfür etme cesatetini kendinde buluyor.

Ve defolup gitmiyor. Panosunda onlarca onur kırıcı mesaj var ve bu ilgi manyağı bu küfürlerden zevk alıyor.

Şuan tek istediğim hesabının kapanması ama böyle bir zihniyetin sonu gelmedikçe rahat etmeyeceğim.

Kim olduğunu bilmediğim için tek yapabileceğim iğrenç fikirlerini yaymasını engellemeye yardımcı olmak.

Bana yardım ederseniz çok mutlu olurum, şimdiden çok teşekkürler.

Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramımız Kutlu Olsun!

🖤

keyifli okumalar..

"Neredeyiz biz?"

Adrien irkilip kıza döndü. Sonunda uyanmıştı.

"Marinette, uyanmışsın. Nasıl hissediyorsun?"

Kız doğrulmaya çalıştı. Kemikleri ağrıyordu.

"Kemiklerim, başım, çok ağrıyor."

Adrien yaklaşıp kızın tekrar uzanmasına yardım etti.

"İyi olacaksın. Hepsi geçti.."

Genç kız gözlerini kapatıp birkaç saniye neler olduğunu hatırlamaya çalıştı.

Babasını hatırlıyordu. Ölmüş müydü adam?

Kim öldürmüştü?

"Babam, ona ne oldu?"

Adrien birkaç saniye sessiz kaldı. Böyle durumlarda insanlar geçici bir süre hafıza kaybı yaşarlardı.

Bu çok normaldi. Ama kıza bir cevap vermeliydi.

"O öldü."

"Neden?"

"Aslında Marinette, bunların hepsini hatırlayacaksın. O zaman konuşalım bu konuları, tamam mı?"

Kız kafasını salladı.

"Ama sana geçen birkaç gün içinde ne olduğunu anlatabilirim."

Marinette gözlerini tekrar açtı. Oğlan anlatmaya başladı.

"Pariste değiliz. Gitmek zorunda kaldık.Arles'e geldik. İki gündür buradayız. 

Sen çok yorgun olduğun için iki gündür uyuyorsun. Bundan sonra çok mutlu olacağız. Ve artık kimseyi öldürmek yok."