THE UNBEATABLE LAWYERS [COMPLETED]

CHAPTER 17

A/N: Muling panawagan, lahat ng inyong mababasa ay walang pawang na katotohanan. Hindi binase sa kahit na anong pangyayare o nangyare. Tanging imahenasyon lamang ang naglalaman. Sorry for the grammatical errors and typo. Mwaa! Gbu ~

Reichel's Pov

Yan!

Ganyan siya.

Imbes na pag-usapan namin yung nangyayare--

Nagwawalk-out siya na parang bata.

Nagwawalk-out siya--

Para isurvive yung sarili niya.

Imbes na mapag-usapan namin yung problema.

Mas pinipili niya na lang lumayo

At

Iwasan ako.

He's so immature!

Kaya tama lang siguro na nawala---

Sa pagkainis ko sa kaniya, ni hindi ko na magawang umalis dito sa pwestong kinatatayuan ko.

Hindi ko na namalayan--

May biglang yumakap sa akin--

Piolo: Halikana, pasok na tayo sa loob, baka lumamig na yung kinakain mo.

Sinunod ko siya at walang imik na pumasok muli sa kwarto ko.

Piolo: Gusto mong pag-usapan?

Reichel: Ang alin?

Piolo: Siya--

Reichel: Sino?

Piolo: Yung lalaking nambubuwisit sa'yo.

Reichel: He's not buwisit. He's my--my Friend.

Piolo: HAHAHAHA friend?

Hindi ko magawang sagutin ang tinatanong sakin ni Piolo.

Oo nga, bakit kailangan naming isipin ang isa't isa.

Kung magkaibigan lang kami?

Sobrang clear naman sakin na hindi lang kaibigan yung tingin ko kay Os.

Piolo: He's the lucky guy?

Reichel: Huh?

Piolo: Mahal mo?

Napahinto ako sa pagsubo sa pagkain na kinakain ko.

Mahal ko?

Siguro?

Baka?

Oo?

Reichel: Hi-hindi nu.

Tumawa ng bahadya si Piolo.

Piolo: Your mouth says no, but your eyes says yes.

Tinitigan ni Piolo si Reich.

Piolo: Now? Who's the liar? The eyes or the mouth.

Wa-wag mo kong titigan ng ganyan.

charr.

Binaling ko ang atensyon ko sa kinakain koo.

And then suddenly he left me alone.