သရဲအိမ္ထဲမွ ဖူးစာရွင္

Chapter (14) လူေပ်ာက္ေၾကျငာ

Chapter (14) လူေပ်ာက္ေၾကျငာ

ညေန 4:30 pm, Chen Ge တစ္ေယာက္တည္း သရဲအိမ္ထဲက အခန္းတစ္ခန္းမွာ မတ္တပ္ရပ္ေနၿပီး အခန္းထဲကပစၥည္းေတြကို လိုက္ၾကည့္ရင္း အေတြးနက္ေနသည္။

လူသတ္သမားတစ္ေယာက္နဲ႔ အတူတူရွိေနရမယ္ဆိုရင္ မင္း ဘာပစၥည္းေတြ လိုအပ္မလဲ..?

ID မွတ္ပံုတင္ကဒ္ျပား၊ ဖုန္း၊ အားသြင္းႀကိဳး၊ ဓာတ္မီး၊ အိတ္ေဆာင္ဓားအေသး၊ မ်ိဳးစံုသံုးလို႔ရတဲ့တူ၊ ဟုတ္တယ္.. အ႐ုပ္ကိုလည္း ေမ့ထားလို႔မရဘူး။ မေန႔ည မွန္ေရွ႕မွာေတြ႕ခဲ့တဲ့ အ႐ုပ္ကို သူ အိတ္ထဲထည့္သြားခဲ့မိသည္။ သူက ပစၥည္းေတြကို ေသခ်ာစစ္ၿပီးေတာ့ အိတ္ကို ဇစ္ေသခ်ာပိတ္လိုက္ၿပီး အခန္းထဲက ထြက္လာခဲ့သည္။

"Xiao Wan.. မင္း ဒီေန႔ ေစာေစာအလုပ္နားလို႔ရတယ္.. ကိုယ္က လုပ္စရာရွိေသးလို႔ ျပန္ႏွင့္ေတာ့မယ္.. မင္းျပန္ရင္ တံခါးပိတ္သြားလိုက္ဦး.."

"ေဘာ့စ္.. အခု ညေန ၅နာရီရွိေနၿပီ.. ခရီးသြားမလို႔လား.. ဒါမွမဟုတ္ တစ္ခုခုသြားလုပ္မလို႔လား.."

"ငါ သရဲေျခာက္တဲ့အခန္းေသာ့ေတြကို စားပြဲေပၚတင္ထားလိုက္တယ္.. မနက္ျဖန္မနက္မွ ေတြ႕ၾကတာေပါ့.."

Chen Ge က စကားဝိုင္းေခါင္းစဥ္ကို ေျပာင္းလိုက္လို႔ Xiao Wan ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့ေပ။

"ဟုတ္ကဲ့.."

သူမက Chen Ge လွည့္ထြက္သြားတာနဲ႔ သရဲအိမ္လက္ကမ္းစာေစာင္ေတြကို စားပြဲေပၚပစ္တင္ၿပီး ထြက္သြားေတာ့သည္။

"ဒီေကာင္မေလးကေတာ့ေလ.."

ညေနခင္းေလေတြေၾကာင့္ စာရြက္က တဖ်ပ္ဖ်ပ္လန္ကာ စားပြဲေပၚမွ လြင့္ေနေသာေၾကာင့္ Chen Ge က ေခါင္းယမ္းၿပီး ေက်ာက္ခဲတစ္လံုးနဲ႔ စာရြက္ေတြကို ဖိလိုက္သည္။ မနက္ခင္းသတင္းထဲက သူ႔အေၾကာင္းေတြကို ဒီေကာင္မေလး မေတြ႕ပါေစနဲ႔လို႔ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္မိသည္။

Chen Ge ရဲ့အေပၚယံက တည္ၿငိမ္ေနေပမယ့္ စိတ္ထဲကေတာ့ ႐ႈပ္ေထြးလို႔ေနသည္။ ညေတြမွာ လုပ္ေဆာင္ရသည့္ Nightmare mission ေတြကို လုပ္ေဆာင္ၿပီးေနာက္ပိုင္း သူမသိတဲ့ေလာကတစ္ခု ပြင့္သြားသည္။ ဖုန္းအနက္ထဲက ညႊန္ၾကားတဲ့ mission ေတြက အေတာ္အႏၱရာယ္မ်ားတယ္ဆိုတာ သူသိသည္။

"အစမ္း mission ေတြက daily mission ေတြထက္ ပိုခက္ခဲတာျဖစ္လို႔ ငါ ေသခ်ာလုပ္ရမယ္.."

ဒီအစမ္း mission ေဆာင္ရြက္ဖို႔ ဖုန္းထဲကရတဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြက ေနရာရဲ့နာမည္ပဲ သိခဲ့ရသည္။ တည္ေနရာအတိအက်သိရဖို႔ Chen Ge က Google Map နဲ႔ လြန္ခဲ့တဲ့ ၉လက တင္ခဲ့တဲ့ ပို႔စ္ထဲကေဖာ္ျပထားတာကို ကိုးကားၿပီး ထြက္လာခဲ့သည္။ ဒါေပမယ့္ သူသြားခ်င္တဲ့ေနရာကိုေရာက္ဖို႔ ၂နာရီေလာက္ အပင္ပန္းခံလိုက္ရသည္။ ဒီေလာက္ေဝးၿပီး သီးျခားျဖစ္ေနတဲ့ေနရာကို ဘယ္လိုလူေတြကမ်ား ေနခ်င္ၾကတာပါလိမ့္။

အေဆာက္အဦးကို ဦးတည္တဲ့လမ္းက ေကြ႕ေကာက္ၿပီး အေတာ္ၾကမ္းတဲ့အျပင္ လမ္းေဘးက သစ္ပင္သစ္ကိုင္းေတြ ႀကီးထြားကာစီးေနလို႔ အေဆာက္အဦးရဲ့ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းကိုပဲ ျမင္ႏိုင္ခဲ့သည္။ သူက ဒီေနရာတစ္ဝိုက္မွာ ေနတဲ့လူေတြကို ေမးျမန္းၾကေပမယ့္ ဘယ္သူမွမသိၾကဘူး။ ေနာက္ဆံုး အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ဦးေလးႀကီး၏ လမ္းညႊန္မႈေၾကာင့္သာ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ဦးေလးႀကီးက ဒီေဆာက္အဦးက သရဲေျခာက္ၿပီး က်ိန္စာသင့္တဲ့ေနရာျဖစ္လို႔ ေန႔ခင္းအခ်ိန္သာသြားသင့္ေၾကာင္း အႀကံျပဳလိုက္ေသးသည္။

Chen Ge က ဘယ္လိုျပန္ေျဖရမွန္းပင္ မသိေတာ့ေပ။ ဖုန္းအနက္ထဲက mission ေၾကာင့္သာမဟုတ္ရင္ ဘယ္သူက ဒီလိုေနရာမ်ိဳးမွာ တစ္ညေနခ်င္မွာတဲ့လဲ။

ဒီ mission က အေဆာက္အဦးႀကီးထဲ ည 11 နာရီမထိုးခင္ အေရာက္သြားရမယ္လို႔ ေျပာထားလို႔ သူ ဒီနားတစ္ဝိုက္ လွည့္လည္ၾကည့္႐ႈခ်ိန္ရေသးသည္။ Chen Ge က စက္ဘီးကိုနင္းၿပီး ဒီနားကေတာအုပ္ေလးထဲ ေလွ်ာက္ၾကည့္လိုက္သည္။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ ေလွ်ာက္သြားၿပီးမွ က်ိန္စာသင့္ေနတဲ့ သရဲေျခာက္တဲ့တိုက္ခန္းႀကီးေတြဆီ ျပန္ေရာက္လာသည္။

ဒီအေဆာက္အဦးႀကီးကို မီးခိုးေရာင္နံရံျမင့္ျမင့္ေတြနဲ႔ ကာရံထားၿပီး ဝင္ေပါက္ထြက္ေပါက္က တစ္ခုတည္းရွိသည္။ သံတံခါးရဲ့ တံခါးရြက္ေတြက ေဟာင္းၿပီး သံေခ်းတက္ေနေပမယ့္ တံခါးမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ ေသာ့ခေလာက္က အသစ္စက္စက္ျဖစ္ေနသည္။

"ေနဦး.. တံခါးရြက္ေပၚက ဘာႀကီးလဲ.."

ေၾကျငာစာရြက္နဲ႔တူတဲ့ စာရြက္ကိုေတြ႕လို႔ ဓာတ္မီးႏွင့္ထိုးၾကည့္ေသာအခါ လူေပ်ာက္ေၾကျငာစာရြက္ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕လိုက္ရသည္။ စာရြက္ေပၚတြင္ ေရးသားထားသည္က..

»»Zhang Qin - အမ်ိဳးသမီး၊ 27 ႏွစ္၊ ပိန္သြယ္သည္။ ညာဘက္မ်က္ဝန္းေအာက္ ထင္ရွားေသာ အမွတ္အသားရွိသည္။ အနီေရာင္ဝတ္စံုကို ဝတ္ဆင္ထားသည္။ သင္ သတင္းတစ္ခုခုသိရလွ်င္ Mr. Wang ကို ဆက္သြယ္ေပးပါ။ ဆုခ်ီးျမႇင့္ပါမည္။««

Chen Ge ရဲ့အာ႐ံုကို ဆြဲေဆာင္လိုက္တာက ဒီေၾကျငာထဲက လိပ္စာက ဒီတိုက္ခန္းရဲ့လိပ္စာျဖစ္ေနသည္။ ဒီလူေပ်ာက္ေၾကျငာက ထင္သေလာက္႐ိုးရွင္းမည့္ပံု မေပၚေပ။ Chen Ge က ဖုန္းကိုထုတ္ၿပီး ဓာတ္ပံု႐ိုက္ယူထားလိုက္သည္။

ဒီတုိက္ခန္းႀကီးနဲ႔ ၿခံဝင္းက သူထင္ထားတာထက္ ပိုႀကီးသည္။ တိုက္ခန္းႀကီးက သံုးထပ္တိုက္ခန္းတြဲႀကီးျဖစ္ၿပီး ပစၥည္းသိုေလွာင္ခန္းႏွင့္ ေရတင္စက္ထားသည့္ အေဆာက္အဦးႏွစ္ခုလည္း ပါရွိေသးသည္။ ဒီအေဆာက္အဦးပံုစံက လူေတြကို မေပ်ာ္မရႊင္ျဖစ္ေစတဲ့ ခံစားခ်က္မ်ိဳးကို ေပးစြမ္းႏိုင္သည္။ အေဆာက္အဦးကို သုတ္ထားတဲ့ ေဆးေတြအရ ဒီအေဆာက္အဦးက ႏွစ္ ၂၀ ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္ ၃၀ ေလာက္ရွိေနၿပီး အေဆာက္အဦးရွိသည့္ ဝင္းႀကီးထဲ အမိႈက္တစ္စေတာင္မရွိဘဲ ေျခာက္ေသြ႕လို႔ေနေပမယ့္ ျမက္ခင္းကိုေတာ့ ေသခ်ာရိတ္ျဖတ္ထားသည္။

Chen Ge က စက္ဘီးကိုတြန္းၿပီး ျမက္ခင္းကိုျဖတ္ကာ အေဆာက္အဦးဆီ ဦးတည္လာခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ့ အထုပ္ကိုဆြဲၿပီး ပင္မအေဆာက္အဦးႀကီးထဲ ဝင္လာလိုက္သည္။ ရွည္လ်ားေသာစႀကၤန္တေလွ်ာက္ အရိပ္က်ၿပီး ေမွာင္မဲလို႔ေနသည္။

"မဂၤလာပါ.. ဒီမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား ရွိပါသလား.."

10 စကၠန္႔ေလာက္ၾကာေတာ့ ေလွကားနဲ႔ကပ္လ်က္အခန္းက ေလွ်ာပြင့္သြားသည္။

"မဂၤလာညေနခင္းပါ.."

Chen Ge က ႏႈတ္ဆက္ရင္း ေလွ်ာက္သြားလိုက္ေပမယ့္ တံခါးေနာက္ကလူက သူ႔ကို လိုလားဟန္သိပ္မရွိေပ။ အတြင္းထဲက မႈန္ဝါးတဲ့မီးေရာင္ရဲ့ အရိပ္အရ ဒီတစ္ေယာက္က အမ်ိဳးသမီးျဖစ္ဟန္တူၿပီး သူ႔မ်က္လံုးေတြက ညအိပ္ေရးပ်က္ထားဟန္ျဖင့္ ေသြးေၾကာမ်ားျဖင့္ေဖာင္းကာ နီရဲလို႔ေနသည္။ သူ႔ပံုစံတစ္ခုလံုးက စိတ္ဓာတ္က်ေနသည့္ပံု ေပၚေနသည္။

"ဒီမွာ တစ္ညေလာက္တည္းရင္ ဘယ္ေလာက္က်မလဲ ေမးခ်င္လို႔ပါ.."

Chen Ge က ေလသံကိုေလွ်ာ့ကာ ႏူးညံ့စြာေမးလိုက္ေပမယ့္ သူျပန္ရလိုက္တာက တဟီဟီရယ္သံျဖစ္ၿပီး သူ႔ေရွ႕မွာ တံခါးရြက္ကို ေဆာင့္ပိတ္သြားခဲ့သည္။

"ဟမ္.."

Chen Ge ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနခ်ိန္ ဒုတိယထပ္မွ ေျခသံတစ္စံုၾကားလိုက္ရၿပီး ေလွကားေထာင့္က တစ္ခုတည္းေသာမီးက လင္းလာၿပီး သက္လတ္ပိုင္းအရြယ္ ေျခေထာက္ေထာ့ေနေသာလူတစ္ဦး ဆင္းလာသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ထိုသူက Chen Ge ေျပာလိုက္သည့္စကားကို ၾကားလိုက္ဟန္တူသည္။ ဒါေၾကာင့္ Chen Ge ကို တန္းေမးလိုက္သည္။

"မင္းက ဒီေနရာမွာ ေနခ်င္တာလား.. ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေနခ်င္တာလဲ.."

"ဦးေလးက ဒီတိုက္ခန္းပိုင္ရွင္လား.."

Chen Ge က သူ႔ဆီကို ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။

"ကၽြန္ေတာ္က ဒီမွာ တစ္ညတည္းခ်င္လို႔ပါ.."

"တစ္ညတည္းလား.."

ဒီလူက စိတ္ဓာတ္က်သြားဟန္ျဖင့္ ေျပာၿပီး Chen Ge ကို အကဲခတ္ဟန္ ၾကည့္လိုက္သည္။

"ေကာင္းၿပီ.. မင္းရဲ့ ID ငါ့ကိုေပးပါ.. ေငြေခ်ဖို႔ အေပၚထပ္ကို လိုက္ခဲ့ေပးပါ.."

ေျခတစ္ဖက္ေထာ့ေနေသာလူက Chen Ge ကိုေခၚၿပီး ေလွကားအေပၚကိုတက္လိုက္စဥ္ ၿခံဝင္းထဲမွ သံေခ်းတက္ေနသည့္တံခါးကို တြန္းဖြင့္လိုက္သံကို ၾကားလိုက္ရေသာေၾကာင့္ ထိုလူက ေလွကားတက္ရင္း ရပ္သြားကာ အလိုမက်ဟန္ျဖင့္ မ်က္ႏွာမႈန္ကုပ္သြားသည္။ Chen Ge လည္း ဒီလူ ေလွကားေပၚဆက္မတက္လို႔ ရပ္ေစာင့္လိုက္ရသည္။

မၾကာခင္မွာ သူတို႔ေနာက္ကေန သက္လတ္ပိုင္းလူတစ္ေယာက္က ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္စြာျဖင့္ ေလွကားေပၚတက္လာခဲ့သည္။ သူ႔အဝတ္အစားက ေဟာင္းႏြမ္းတြန္႔ေၾကေနၿပီး လက္ထဲတြင္ စာရြက္တစ္ထပ္ကိုင္ထားသည္။

"Wang Qi.. မင္းကို ငါ ဘယ္ႏွခါေျပာရမလဲ.. မင္းရည္းစားက ဒီမွာမရွိဘူး.. တကယ္လို႔ မင္း ဒီလို ထပ္ထပ္ေႏွာင့္ယွက္ေနမယ္ဆိုရင္ ငါ ရဲကိုေခၚရလိမ့္မယ္.."

ေျခတစ္ဖက္ေထာ့ေနေသာလူက ေလွကားအလယ္က ပိတ္ဆို႔ထားေပမယ့္ ဒီလူက ေခါင္းငံု႔ၿပီး အေပၚကိုတက္ဖို႔လုပ္ခ်ိန္မွာ ေျခတစ္ဖက္ေထာ့ေနတဲ့လူက ထိုလူ႔ကို တြန္းလိုက္သည္။ မထင္မွတ္ေသာ လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ ထိုလူ နံရံဘက္ကုိယိုင္လဲသြားၿပီး လက္ထဲကစာရြက္ေတြ ျပန္႔က်ဲက်သြားခဲ့သည္။

"မင္းကို ငါ စကားေျပာေနတယ္ေလ.."

စာရြက္တစ္ရြက္က Chen Ge ရဲ့ေျခရင္းမွာက်လာေတာ့ မ်က္စိေရွ႕က Drama ကိုမၾကည့္ခင္ စာရြက္ကိုေကာက္ယူလိုက္သည္။ ဒီစာရြက္က ခုနက သံတံခါးေပၚမွာေတြ႕တဲ့ လူေပ်ာက္စာရြက္ႏွင့္ အတူတူျဖစ္ေနလို႔ မ်က္လံုးအစံု က်ဥ္းေျမာင္းသြားမိသည္။

သက္လတ္ပိုင္းလူက ေျခေထာက္ေထာ့ေနတဲ့လူကို ျပန္လည္တိုက္ခိုက္ဖို႔ မႀကိဳးစားဘဲ ေလွကားတေလွ်ာက္ ျပန္႔က်ဲသြားသည့္စာရြက္မ်ားကိုသာ ငံု႔ၿပီးေကာက္လိုက္သည္။ သူက Chen Ge ေဘးနားကျဖတ္ခ်ိန္ တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ပံုစံက အသက္ကင္းမဲ့ေနသည့္ ဖုတ္ေကာင္ႏွင့္ တူေနသည္။

"သူ႔ကို ဂ႐ုမစိုက္နဲ႔.. သူက ႐ူးေနတာ.."

ေျခေထာက္ေထာ့ေနတဲ့လူက Chen Ge ကို လက္ေဝွ႔ယမ္းျပၿပီး အေပၚထပ္ကိုဆက္တက္သြားသည္။ Chen Ge က သူ႔လက္ထဲကိုင္ထားသည့္စာရြက္ကို စိတ္ဓာတ္က်ေနသည့္ သက္လတ္ပိုင္းလူ၏လက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္ေတာ့ ဒီလူက ပထမဆံုးတံု႔ျပန္စကား ေျပာခဲ့သည္။ သူက စကားမေျပာတာ ၾကာၿပီျဖစ္လို႔ ေလသံက ေက်ာက္စရစ္ခဲခ်င္း ပြတ္တိုက္သံလို အက္ကြဲရွတေနၿပီး တုန္ယင္ေနသည္။ သူဘာေျပာလိုက္မွန္းပင္ Chen Ge နားမလည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သြားသည္။

"ကိစၥမရွိပါဘူး.."

Chen Ge က သက္လတ္ပိုင္းလူရဲ့ေဘးက ျဖတ္သြားခ်ိန္မွာ စိုက္ၾကည့္ၿပီး တစ္ခ်က္ေတြးလိုက္မိသည္။ ဒီမစ္ရွင္ထဲကေပးထားတဲ့ ႐ူးေနတဲ့လူဆိုတာ ဒီလူမ်ားျဖစ္ေနမလား။

======================