A Genuine Love

Chapter Fifteen

Sa bawat paglipas ng mga oras,  mga araw at mga buwan. Unti unti akong nalilinawan na hindi sa lahat ng oras puro saya lamang, na hindi sa lahat ng oras okay ang lahat. Akala ko kapag dumating ako sa puntong hinang hina na ako at dinamayan nila ako magiging okay na ulit, maayos na lahat. Pero hindi, hindi pala dahil naliwanan na ako, maaring nandyan sila pero hindi ka nila maiintindihan kasi hindi nila nararanasan ang pinagdadanan ko. Na kahit nandyan sila para sayo, sarili mo lang ang makakaintindi sayo tanging sarili mo lang.

I admire my parents a lot. They never failed to make us feel what love really is. They taught us so much about trusting God and making him the center of our Life. They are always there for me and for my sister no matter what and love us Genuinely. We have a perfect picture of Family and I do Love it. They told me that the greatest treasure are usually found deep inside your heart and that is Love, The love that belongs to our family. I used to admire them both. I used to admire my parents Love to each other. I used to admire how they care to each other. I dreamed to be like them, I dreamed to have a beautiful, well thought out weddings like them. They're really fits to each other.

But now, admiring them kills me. I really taught we have a perfect picture of Family but not, fvcking not. Seeing them tearing apart makes me feel miserable. Seeing them separting ways broke me into a pieces. Both of them is nowhere to be found It creates sorrow and anguish in my Heart.

Hindi ako natatapos sa kakaiyak, tinatanong kung Paano nangyari? Anong dahilan? Saan nagkulang? Sinong may kasalanan? Bakit kailangan maghiwalay? Pero sa bawat tanong ko, wala ni isa ang nasagot.

Patuloy akong maghahanap ng sagot sa mga tanong pero kahit anong pilit ko wala, wala akong makuhang sagot isa man sa mga ito. I became wasted, para akong isang bulaklak na nalanta. Para akong batang inagawan ng Lollipop na walang tigil kakangawa. Wala akong magawa, hindi ko alam ang dapat kong gawin. Gulong gulo ang utak ko, gulong gulo pati ang buhay ko. Gumulo ang buhay ko na kahit ako, hindi ko na makilala ang sarili ko.

Fvck Love! Fvck Family! Fvck everything! Both of them is the Fvcking reason why I Lost myself! Fvck! I was like a Lost Child in the City.

"Puta naman Zephyr An tulala ka naman anak ng puta! Drama mo hayop iiyak iyak ka pa itagay mo nalang!" Lasing na sigaw ng kainuman kong si Aries

"Tangna nyo wag nyo akong dayain hanep!"
"Hoy pucha Noel iyo na! Bobo naman nito, iyo na bagal tumagay ng hanep!" Sigaw ko sa kasama kong si Noel.

Nakilala ko sila dito din sa pinagtatambayan ko ngayon. Simula ng maghiwalay ang magulang ko naging miserable ako. Hindi na ako pumapasok sa eskwelahan palaging akong nagcucutting, bihira akong umuwi sa bahay madalas dito na ako nakakatulog sa letseng tambayan na ito, kung umuwi man ako aasahan ng lasing din na naman ako kaya madalas hindi kona nakakausap ang mga pinsan ko. Busy sila ako din busy sa unti unting pagkasira ko.

"May lakad ka ba tangnang to wag kang atat!" Sigaw nga pabalik sa akin.

"Hanep ka dalian mo nalang ang dami mo pang satsat."Sabi ko sabay lagok ng tagay na dapat ay sa kaniya.

-Riiiiiiiiiiing-

"Zep?" narinig ko ang boses ni Ate Eury sa kabilang linya.
"Asan ka zep?" Sabi pa nya ng hindi ko siya sinagot.

"Impyerno. Sama ka?" Lasing na sagot ko sa kaniya.

"Zep naman. Asan ka kakaunin ka namin. Hindi pumasok si Zack kakahanap sayo." Sagot naman nya sa akin at narinig ko ang mahinang paghikbi nito.

"Wala akong pakialam! Hanep!" Sagot ko sa kanya sabay baba ng tawag niya.

Pagbalik namin ng Manila ayos naman ang Lahat, masaya kami masayang masaya. Si Tita Cy nagtatrabaho na sa company pinagojthan nya after graduation nila. Nagenroll kami para sa panibagong school year, sina Ariadne, Mikael at Macy College na din. Si Zack Riz sa paglipas ng mga buwan pinakita nya nakarapat dapat sya hindi nagtagal sinagot ko sya, he never fails to treat me the way that I deserve. Sa Loob ng limang buwang nakakalipas Naging matiwasay ang buhay namin, naging maganda ang pasok ng Setyembre at akala ko magtutuloy tuloy ito. Pagpasok ng buwan ng Oktubre, hindi magandang pangyayari ang naganap, buwan kung saan nagsimula ng masira ang buhay ko. Sa sobrang sakit ng impact sakin ng pagkakahiwalay ng magulang ko at pagkawala nila, hindi ko alam ang dapat na gawin ko. Napupuno palagi ng tanong ang utak ko. Sa kagustuhan kong makalimot at tumakas sa sakit na nararanasan ko minabuti ko na lamang na lunudin ang sarili ko sa alak. Buwan ng Nobyembre na ngayon at isang buwan na ang lumipas ngunit nandon pa din ang sakit. Sakit na nagdala sa akin patungo sa lugar kung saan, kahit ako hindi ko na magawang makikilala ang sarili ko.