ခ်စ္ေနရံုသာ.... (9)
ရိႈင္း...... သူေရခ်ိဳးခန္းထဲက ထြက္လာေတာ့ ေရာင္ငယ့္ကို မေတြ႔ရေတာ့
လူတင္မဟုတ္ luggage ပါ မေတြ႔ရေတာ့တာ
မဟုတ္မွ..... ထြက္သြားတာေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး....
တစ္ခန္းလံုး ေရာင္ငယ္နဲ႔ ပက္သတ္တဲ့အရာ ဘာတစ္ခုမွ မေတြ႔ေတာ့
ေကာင္းေကာင္း လႈပ္ရွားႏိုင္မွာလဲ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ...
ဘယ္လိုေတာင္ သိမ္းစည္းၿပီး ထြက္သြားရတာလဲ
လူက တစ္ကယ္ကို ထူပူသြားတာ
ႏိုးလာတံုးက အံ့ၾသတာေရာ ထင္မွတ္ မထားတာေရာေၾကာင့္ ပူထူၿပီး ေျပာခ်င္ရာ ေျပာမိေပမယ့္
ေသြးေအးသြားတဲ့ အခ်ိန္ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မွ
လြန္သြားမွန္း သ္ိေတာ့သည္
ေနာင္တဆိုတာ ေနာင္မွတတာတဲ့
အမွားကို သိလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူက ထြက္သြားခဲ့ၿပီ
မေန႔က ကိစၥေၾကာင့္ လမ္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္း ေလွ်ာက္ႏိုင္မွာ
မဟုတ္တဲ့လူက ဘယ္လိုေတာင္ ထြက္သြားႏိုင္တာလဲ
ပန္းခ်ီသိမလား ေမးၾကည့္ေတာ့ သူမလည္း မသိဘူးတဲ့
reception ကို ေမးၾကည့္ေတာ့ အခန္းခရွင္းကာ ထြက္သြားၿပီတဲ့
သူလည္း ပန္းခ်ီ့ကို ေခၚကာ ရန္ကုန္ကို ျပန္လာေတာ့သည္
ရန္ကုန္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေရာင္ငယ္တို႔ အိမ္ကို အရင္သြားေပမယ့္
ေတြ႔ခ်င္တဲ့လူက အိမ္မွာ မရွိေတာ့....
"သားငယ္က အေလာတႀကီး ျပန္လာၿပီး ျပန္ထြက္သြားၿပီ" ဆိုတဲ့ အန္တီခင္ႏြယ္ရဲ႕ စကားကသာ သူ႔ရင္ထဲ ႀကီးစိုးေနသည္
ေရာင္ငယ့္ အခန္းထဲ သူဝင္ၾကည့္မိသည္
ဘာမွ မရွိတဲ့ အခန္းလြတ္ႀကီးကသာ သူ႔ကို ႀကိဳဆိုလ်က္
ၿပီးေတာ့ ကုတင္ေပၚက စာေလးတစ္ေဆာင္
~ ရိႈင္း အခုေလာက္ဆို မင္းလည္း~ ငါ့စာကို ဖတ္နေလာက္ၿပီေပါ့
ေတာင္းပန္ပါတယ္... အရာအားလံုး အတြက္...... အခု ငါက မင္းနဲ႔ အေဝးဆံုးကို~ ထြက္သြားေတာ့မွာ ဆိုေတာ့..... ေနာက္ဆံုး အေနနဲ႔ ~ငါေျပာခ်င္တာေတြကို... ဒီစာေလးနဲ႔ ေျပာခဲ့ခ်င္တယ္
ငါ..... မင္းကို ခ်စ္တယ္ ရိႈင္း~..... ဒါဟာ.... အျပစ္တစ္ခုလို ျဖစ္ေနရင္လည္း ငါေက်နပ္ပါတယ္
ငါ့ေရွ႕မွာ သူမကို ဂ႐ုစိုက္ျပေနတဲ့ မင္းရဲ႕ ပံုရိပ္ကို ထိုင္ၾကည့္ေနရတာ ~ငါ့ရင္ကို ခြဲေနတဲ့အတိုင္းပဲ နာက်င္ရတယ္
ငါနဲ႔ပက္သက္တဲ့ အရာအားလံုးကို ေမ့သြားတဲ့ မင္းကို ငါအျပစ္ေျပာလို႔ေတာ့ ဘယ္ရမလဲေနာ္.... လူဆိုတာ ေမ့တတ္တဲ့ လူေတြပဲကို....
ေခ်ာင္းသာမွာ ျဖစ္တဲ့ကိစၥ~ တစ္ကယ္ပဲ ငါလုပ္တာ မဟုတ္ပါဘူး
ဒါေပမယ့္ မင္းက ငါလုပ္တယ္လို႔ ထင္ရင္ေတာ့~ ငါလုပ္တာလို႔ပဲ ထားလိုက္ပါ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္..... ~
