Unchained Melody

XVI

CHAPTER 16

"Huwag po!"

Nanginig ako sa takot at kaba. Kumalabog ang puso ko at nanlamig ang aking katawan.

Mabilis kong tinanggal ang pagkakahawak sa akin ng kung sino nang hindi tinitignan kung anong itsura o sino 'yon. Nang matanggal ko iyon ay mabilis akong umatras at mag-aamba na sanang tumakbo palayo nang mabilis na lumapit ang lalaki at hinawakan ako sa magkabilang balikat.

I closed my eyes out of fear and shook my head again and again.

"Hey. Hey..." It was from a very familiar voice of a man.

Mabilis ang hininga kong binuksan ang mata at agad na nagtama ang aming paningin. Emman looked so worried while staring right back at me.

Nanginig ako lalo nang makita siya. I was relieved but seeing him was like triggering the bottled up emotions.

Panic is so evident in his eyes. "Hey... Melody, please, calm down. It's me, Emman..." He's like he don't know what to do.

I nodded. My lips trembled because of the shedding tears in my eyes. I blinked to stop it, and swallowed the lump in my throat. I bit my shaking lip and it formed a pout.

"I won't hurt you, calm down," he said gently with a concern face and worried tone.

I nodded again. Mukhang siya pa nga ang kailangang kumalma sa aming dalawa.

He caressed my shoulders so gentle, it could even melt the fears away. He stared at me before he sighed and pulled me out of nowhere.

Naraanan pa namin ang Villa kung saan ginanap ang birthday ni Hernandez. Ilang Villa pa ang aming naraanan bago kami pumasok sa isang elegante at malaking gate na parang gawa sa kahoy.

Pumasok kami sa isang tahimik na Villa at tanging instrumental music lang ang tumutugtog sa buong lugar. Hindi ko na nailibot pa ang tingin dahil sa halu-halong nararamdaman. Takot, kaba, galit, pandidiri at gulat. I sighed over and over again to calm myself and to prevent the tears from falling.

Pinaupo ako ni Emman sa isang malaki at kulay beige na plastic na sofa, katapat ang dalawa pang mas maliit at pang-isahan, sa gitna ay center table kung saan may nakapatong na libro at laptop.

Kinuyom ko ang kamao para pigilan sa panginginig, doon lang tumitig habang umalis siya sa aking tabi.

"Ate, water po, please," I heard him said, his tone is now cold.

"Opo, Sir," sagot ng isang babaeng boses.

Narinig ko ang mga yapak niya palapit bago ko naramdaman ang pagtabi niya sa akin. Agad akong umatras sa pagkakaupo palayo sa kanya.

Tumayo siya ulit para ibalot sa akin ang isang mabango, malambot at malamig na comforter, mukhang galing lang sa aircon.

He sighed and sat again, he keep our distance. Isang metro ang layo.

I can feel his stare but I refused to look back.

Malalalim ang hininga ko habang siya ay tahimik din hanggang sa makarinig ulit ako ng yapak.

"Thank you."

Wala akong narinig na sagot at tanging yapak lang palayo.

Inabot niya sa akin ang isang baso ng tubig. Kinuha ko iyon sa nanginginig na kamay, doon tumitig pero sa huli ay hindi ininom at inilapag lang sa glass center table.

He sighed again at my move.

"Melody, what happened? Are you okay?" he asked gently.

Doon lang ako nag-angat ng tingin sa kanya pero hindi ko na siya naaninag pa ng maayos dahil nanlalabo na ang aking paningin dahil sa luha. His words was like pulled the trigger of the emotions I am trying to keep and hide.