Ben ve O

Mutlu Son?

  Şimdi tek başıma yatıyorum bu soğuk koridorda...

  Ellerim de kızımızın küçük patikleri ve karımın resmi... Gülüşü içinde saklı resmin.

    Neden böyle oldu??? Neden??? Çok yakındı mutlu son... Şimdi tek başıma kaldım. Tavanlara bakıyorum yıldızlarımı aramak için... Evet yıldızlarımı çünkü ben karımı ve kızımı kavuşamadan kaybettim...  - Emir

3 yıl sonra...

Sancılı dönemlerin, tartışmalardan nefes alınmayan günlerin ardından tedavi sonucu Melis'in karnındaki can parçası yaşama tutunmuştu. Evlenmeleri gerektiğini aileleri sürekli söylüyorlardı. Ancak onlar için önemli olan bu değildi. Bir bebekleri olacaktı...
   Doktor bu hamileliğin her günğ hasatanede göz altında tutulması gerektiğini söyledi ancak bir kez izin isteyip dışarı çıkmışlardı. 3 kişi çıkıp bir kişi geri dönmüşlerdi...

O gün...
"Emir... Yaptığımız bir hataydı... Hem daha... daha çok erken ve imkansız... Canım çok yandı ve olmuş olması imkansız hastaneye gitmeye gerek yok."
Emir Melis'e döndü onun ellerini avuçlarının içine aldı.

"Avuçlarının içi sıcacıktı. Yavru serçenin annesin yanında hissettiği sıcaklıpı hissetmiştim. " - Melis

"Lütfen böyle söyleme. Biliyorum şansımız çok az . Çok zor olacak ama..."
"O... benim içimde var olabilir mi? Yaşayabilir mi? O küçük ruhu buna dayanır mı?" . Sözlerini bitirdikten sonra kafasını Emir'in yüzüne çevirdi.

Emir'in ellerni sıkıca tuttu...
"Eğer varsa, yaşayacak söz veriyom... Hepimiz mutlu olacağız..."
Emir sıkıca Melis'e sarıldı. Ailelerinin olan biten çoğu şeyden haberi vardı. Ancak bu yakınlaşmadan( en önemli şeyden) haberleri yoktu.

"Emir, o kanama çok canımı acıtmıştı..."

"Ne?? Ne kanaması?"
Hastaneye doğru el ele yürürlerken Melis Emir'den sakladığı büyük bir şeyi ona söylüyordu.
Gözyaşları suçluluk duygusunun sonucu dökülmeye başladı. Emir'in elini bıraktı, iki eliyle ağızını kapatıp ağlamasını bastırmaya çalıştı. Olduğu yerde pişmanlık içinde ağlıyordu.

"Emir çok üzgünüm..." hıçkırarak içindekiler haykırıyordu...
"Melis o gece noldu?"
"Yataktaki kanama sıradan bir durum değildi sanırım. Çok fazlaydı her yer kandı Emir!"
"Ne? "
" Özür dilerim... Yapamayacağım, yapamıyorum. Daha az önce söz verdim ama... Daha orada olup olmadığını bile bilmiyoruz. O gece öleceğim zannettim."

Emir Melis'i dikkatlice bir kenara oturttu ve gözyaşlarını silip dikkatlice onu dinledi. Şu an duygularına hakim olup mantıklı davranmalıydı.
"Banyoya gittim. Çok canım acıyordu... Sana söyleyemedim..."
"Neden bebeğim,neden?"
"Bana neden sürekli bir şeyler uydurdun. İki saat boyunca duşta olmazdın..."
"İki saat boyunca duşta değildim Emir..."
Gözyaşları dindi... Emir'den destek alarak yürümeye başladı. O anları hatırlamak istemiyordu.

   Bağırmak içindeki ıstırapları dindirebilirdi... Ama o bağıramadı.
Belki sessizce ağlamak iyi gelmiş olabilirdi. Yerde oturup kanamanın durmasını beklemek... Acı içinde kıvranıp, sadece havluları ısırıp , soğuk soğuk terlemek... Evet bunları hatırlamak istemiyordu.