Jak każdy człowiek mam serce
Małe, na miarę skrojone
Czasem biorę je w ręce
Jest kruche, pęknięte, zranione.
Ktoś kiedyś chciał je na własność
Wziął tylko na przechowanie,
A pierwszej miłości namjętność
Zmieniła się w usychanie.
Dar życia sztyletem dźgnięty
Cenniejszy ponoć niż złoto
Jak piękny kwiat został ścięty,
Zabity, rzucony w błoto.
Zebrałam rozbite fragmenty,
Ukryłam w fortecy z goryczy
Wrzuciłam we wspomnień odmęty,
Gdzie nikt już mu śmierci nie życzy.
CZYTASZ
Poezja Zagubionej Duszy
PoesíaSmutna dziewczynka z kolbą i bagietką, Zbyt zwykła i nudna by zostać poetką, Pisze wiersze, żeby nie zabijać ludzi, Że ktoś ją polubi, wciąż biedna się łudzi. 30.01.2021 ~ #3 w kategorii #poezja
