Vücudumda kan yerine dolaşan alkolün etkisiyle bulanıklaşan bakışlarım bazı ufak tefek şeyleri seçiyordu. Bunlardan biri yüzümün yanından geçip sırtımı yasladığı aynaya yaslanan elinin üzerindeki kartal dövmesi...
Yaralı parmakları terden birbirine...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ateş ne denli çoksa, o denli çok verir kendini.
Böylece ne denli yayılırsa sevgi,
O denli çoğalır sonsuz erdem, üzerinde.
İlahi Komedya / Araf, Dante Alighieri
♥♣
Etrafım istediğim zaman kalabalıklaşmıştı, bütün o kalabalığın içinde yalnız ve tek başıma büyümüştüm. Tek başıma her şeyi öğrenirken kendi kendime yarattığım kurallar vardı. Kendimden başkası önemli olamazdı, canım yanarsa can yakardım. Bencil biri olmalıydım, değilsem bile öyle davranmalıydım ama en önemlisi etrafıma ördüğüm duvarlardan içeri kimseyi almamalıydım. Hiç kimseyi. Ben kendi kendime koyduğum kuralların hepsini iki ay içinde yıkmıştım.
Her zaman parıldayan, sert çizgileri ve kuralları olan, herkese kök söktüren Alya Lydia Rodas, kendi kurallarını yıkmıştı. Kendi kurallarını gözü kapalı yıkmadan önce ilk kez birinin sert duvarlarına çarpıp dizlerinin üzerine düşmüştü.
Duygularını kolayca dışarı vurmayan insanların içinde kocaman bir mezarlık olurdu, her şeylerini oraya gömerlerdi. Göğsümde kocaman bir mezarlık vardı, kalbimi gömmüştüm ve o toprağın altından tekrar yaşamak için son bir şansla dışarı çıkmıştı.
Odamın kapısı beni uyandırmamaya çalışan biri tarafından yavaşça açıldığında gözlerimi açmadım, yerimden kıpırdamadım. Adım sesleri onu bana getirirken burnuma dolan parfüm kokusuyla kimin olduğunu anladım. Kayra yatağıma uzanarak, "Uyuma rolü yaptığını biliyorum," dediğinde gözlerimi açtım. Anlamasa şaşırırdım, bu rolle Kelebek'i kandırabilmiştim ama ne yazık ki Kayra'da işe yaramıyordu. Gözlerimi açtığımda onu yan bir şekilde uzanmış, bana bakarken buldum. "Kelebek ve Kayla biraz önce çıktı, o yüzden rol yapmana gerek yok." Yerimde doğrulmak istesem de kendimi yatağıma yapışmış gibi hissediyordum. "Günlerdir yatağından çıkmıyorsun, güçsüz düştün."
"Hiç bu kadar ağır hastalanmamıştım," dedim. "Yakında toparlarım."
"Seni ayağa kaldıracak şeyi biliyorum." Yatağımdan hızlıca kalkıp gülümsedi. "Tatlı ve meyvenin ayağa kaldırmayacağı kadın yoktur. Duş al ve aşağı gel, bebeğim."
"Burada yesek?"
"Yatak ve tatlı fantezimi seninle gerçekleştiremem."
Gözlerimi devirirken itiraz etmeme izin vermeden odamdan çıktı. İlk iş olarak yorganı üzerimden atıp yatağımdan zorlukla kalktım. Günlerimi yatağımda geçirmiştim, sanki bütün hayati fonksiyonlarım yatağımla birleşmiş gibi hissediyordum. Ayaklarımı sürüyerek banyoma geçip günler sonra kendimden beklemediğim hızla duş aldım. Düğün gecesi yatağıma uzanmış ve günlerce kalkamamıştım. Soğuk algınlığıyla baş etmeye çalışırken kalkmak istememiştim de. Doğum günüme iki hafta gibi bir süre kalmıştı, toparlanmam ve sahalara dönmem gerekiyordu ama içimden gelmiyordu. Üzerime rahat kıyafetlerimi geçirerek aynanın karşısına geçtiğimde hâlim içler acısıydı. Yüz ifademden iyi olmadığım anlaşılıyordu, çok fazla bir şey yememiş, sıvı kaybetmiştim ve gözlerimin altı çökmüştü. Telefonumu komodinin üzerinden aldığımda ekrandaki bildirimleri inceledim. Kelebek, gruba rahatsızlandığımı yazdığında çocuklar kendimi toparlamamla yanıma gelmişlerdi. Ediz ve Kerem, kırmızı güllerden çelenk yaptırarak gönderdiklerinde şok geçirmiştim, bunu beklemiyordum ve onlar da işin şakasındalardı.
