MEYUS [DÜZENLENİYOR]

M.7

Medyada Almira var😍

BÖLÜM ŞARKISI : KOLPA - GURUR BENİM NEYİME?

Onlardan ayrıldıktan sonra eve girmiştim. Salonda abimle Kemal Abi oturuyorlardı. "İyi akşamlar." dedim. Onlarda bana iyi akşamlar dedi. "Abi ben hallettim yarın saat sekizde uçağım var." Kemal abi "Nereye?" dedi. "Kemal abi çok yorucu bir gündü abim sana anlatsın daha valiz hazırlamam lazım." Dedim. Aslında yalandı sadece konuşmak istemiyordum. Kaşlarını çatıp cevap vermedi. Onlara gülümseyip odama çıktım.

Dolabımda ki her şeyi koymuştum. Sonra makyaj malzemelerimi, kitablarımı, bakım eşyalarını ne var ne yok koydum. Sadece Dolabımda bir tişört ve eşofman kalmıştı.

Elime Cemal Süreya' nın bir şiir kitabını alıp balkona çıktım. Rastgele bir sayfasını açtım çok sevdiğim şiirlerinden biri çıktı karşıma.

Büyük bir ihtimalle ölmüştük
Şehir kan kıyametti ayaklarımızda
Gökyüzünü katlayıp bir köşeye koymuştuk
Yıldızlar kaldırımlara dökülmüştü bütün
Hamza bütün parmaklarını dökmüştü
Yirmi yıldır cebinde biriktirdiği parmaklarını
Hamza son şarkıyı kırka bölmüştü
Doğrusu iyi idare etmiştik
Doğrusu iyi halletmiştik
Yaşayanlar unutmuştu bizi
Biz öldüğümüzle kalmıştık

Çok güzel bir şiirdi. Özellikle son dört satırını çok anlamlı buluyordum. Sonra telefonumu alıp sosyal medyada dolaşıp takip isteklerine falan baktım. Hepsini kabul ettim biri Burak'la da takipleşiyordu. İsmi Boraydı. Sadece ona geri takip yapıp telefonu kapattım.

Kafamı Burak'ların evine çevirdim nihayet ışıkları yanmıştı. Altıma siyah bir kot üstümede beyaz bir sweat giydim. Aşağı indiğimde Kemal abi yoktu. Abim "Nereye?" der gibi bakıyordu. "Abi Elif'le görüşücem." dedim. "Saat on bir bir saate evde ol." Dedi. "Hıhı." Deyip evden çıktım.

Onların kapısına geldiğimde bir kere kapıyı tıklattım. Kapıya Burak abi çıktı "Elif' i çağırır mısın?" dedim. Gözleri biraz bende oyalandıktan sonra içeri geçti bir iki dakika falan bekledikten sonra geldi. "Beni çağırmışsın, gelsene ne bekliyorsun orada?"

"Yok gelemem abine gözükmeden annenden izin al dışarı gel seni bekliyorum." dedim. Yüzü düşmüştü, bir şeyler olduğunu anlamıştı. Kafasını sallayıp içeri girdi. Beş dakika falan bekledikten sonra çıktı. "Ee napıyoruz?" dedi. Gülümseyip "Parka." dedim. Koluma girerek "Tamam." Diye cevap verdi.

Normalde olsa sorgulardı ama sorgulamamıştı. Parka geldiğimizde bir banka oturduk. "Elif nasıl söylicem bilmiyorum ama."

"Almira noluyor?" dedi. Gözlerimi kapatıp derin bir nefes aldım ve aniden "Ben gidiyorum." dedim. "Ne?" diyerek bağırdı ve ayaklandı. "Sakin ol Elif lütfen benide üzüyorsun yapma böyle." dedim.

Ben ağlamıyordum ama o hassastı sevdiklerini her an yanında isterdi çoktan ağlamaya başlamıştı bile. "Bak Almira problem abimse gitme ben onla konuşurum." Dedi. "Hayır canım konu abin değil lütfen ağlama zaten dört aylığına." dedim. Tereddütle bana bakıp "Geri geliceksin yani." Mecbur gelicektim. Elif' i ve abimden temelli ayrılamazdım. "Geri gelicem deli kız. Hadi ağlama artık."

Ne kadar ağlamıştım şu son bir haftada. Kolundan tutup benide kaldırdı sonra bana sarıldı. Onun bana sarılmasıyla ağlamam daha da şiddetlendi.

"Elif lütfen benide kendinide üzme." dedim. "Tamam ağlamıyorum sonuçta geri geliceksin burası senin evin." Ben artık bundan emin değildim. Evim bana huzur vermiyordu.