MEYUS [DÜZENLENİYOR]

M.13

BÖLÜM ŞARKISI: TAMİNO - CİGAR

...

Burak dudaklarımdan nihayet ayrıldığında ciğerlerime derin bir nefes yolladım. Alnını alnıma yaslayıp belimdeki ellerini sıkılaştırdığında gülümsedim. "Çok seviyorum." Demesiyle yüzümdeki gülümseme dondu. Geri çekilip ona baktım ve titreyen sesimle "Ne?" Dedim. Şu an o kadar şaşkındım ki ne diyeceğimi, ne tepki vereceğimi bilmiyordum. Bana beni sevmediğini sadece beni aklından çıkaramadığını söylemişti. "Seni seviyorum Almira." Diye tekrarladığında gözlerimi gözlerine çıkardım. Anlamaya çalışır gibi bakıyordu. Gözlerim dolmuş, görüş açım kapanmıştı. Titremeye başlamıştım. Bir adım geri gidip konuşmaya çalıştım. "B-ana demiştin ki, Seni sevmiyorum demiştin." Derin bir nefes vererek gülümsedi. "Seni uzun zamandır seviyorum ama çok küçüktün. Şimdi de küçüksün ama yavaş yavaş seni kaybetmeye başladığımı hissettim. Başka biriyle olman düşüncesi beni deli etti." Diyerek kollarını açtı. Gözümdeki göz yaşlarım teker teker düşerken zıplayarak kucağına çıktım ve kollarımı bedenine sımsıkı sardım.

Şuan o kadar çok mutluydum ki kelimelere sığmazdı. Gözlerimden mutluluk yaşları akıyordu. Kafamı boynuna gömüp. "Bende, bende seni çok seviyorum." Ellerini iki yanağıma koydu. "Benim güzel kızım." Diyerek yanaklarımı okşadı "Mutluluktanda olsa ağlamanı istemiyorum, gözünden akan tek damla için dünyaları yakarım." Demesiyle daha şiddetli ağlamaya başladım.

"Almira, güzelim neden ağlıyorsun şimdi?" Şu an duygu patlaması yaşıyordum sanırım. "Beni bırakmazsın de mi?" Gülümseyerek "Bırakmam." Dedi. "Eğer beni bırakırsan." Cümlemi keserek "Naparsın?" dedi. "Döverim." Dememle sırıtmaya başladı. "Çok pis döverim Burak."

"Bana kıyabilir misin." Dedi dudaklarıma eğilerek. "K-kıyarım tabi." Yüzüme daha çok yaklaşırken "Hmm." Diye mırıldandı. Tam öpücekken telefonumun melodi sesi duyuldu. Burak' ı hemen üzerimden çekerken "Of sikeyim ya." Diyen Burak' a aldanmadan telefonuma yöneldim. Arayan abimdi. Ne uyduracağımı düşünerek telefonu açtım. "Abicim, efendim." Birazcık yalakalıktan zarar gelmezdi. "Neredesin sen, Ne zamandan beri bana haber vermeden dışarı çıkıyorsun?"

"Abi ben arkadaşımla kafedeyim. Sana sabah dedim ya çıkıyorum diye sende tamam dedin. Uykuluydun biraz ondan hatırlamıyorsun sanırım." Burak kendini yatağa atıp bu halime gülmeye başladı. Ona dil çıkarıp arkamı döndüm. "Sen bana yalan mı söylüyorsun Almira? Ben öyle bir şey hatırlamıyorum."

"Abi uyku semesiydin diyorum ya, tabi hatırlamazsın." Dedim. "Tamam işini hızlı bitir eve gel. Şu eve giriş çıkış saatlerini bir konuşalım." Görende eve gelmiyorum sanıcak. Nolmuş bir kerecik gelmediysem. "Tamam abi." dememle telefonun yüzüme kapatılması bir oldu. ''Ayı.'' dedim sesli bir şekilde. ''Abiye ayı demek ayıp güzelim.'' Elif' in kendisine dediklerini duysa acaba napardı. ''Onu bunu bırak. Eve gitmem lazım.'' Yattığı yerden doğrulup ayaklandı ''Gidiyor musun yani?'' dedi. "Abim kızıyor gitmem lazım."

Yanıma iyice yaklaşıp kollarını belime sardı. "Gitmeni istemiyorum." Bende gitmek istemezdim ama mecburdum "Aşkım mecburuz." Gülümseyerek kaşları çatıldı. "Aşkım mı?" Bu çocuksu haline gülümseyip "Evet, aşkım." Dudaklarımı büzerek "Demiyim mi?" Dememle dudaklarıma bakıp gülümsedi. "Almira düzelt şu dudaklarını."

"Niye ki?" Dedim daha çok büzerek. "Yo tamam çekme." Diyerek dudaklarıma tekrar yöneliyordu ki geri çekildim. "Sevgilim gitmem lazım." Yüzü asıldı. "Hep böyle mi olucak." Yine evlenirsek böyle olmayacak gibi bir konuşma gelicekti ve ben bunu konuşmak istemiyordum. Yanına yaklaşıp "Hayatım anlıyorum seni evlenmek istiyorsun ama benide anla. Daha abimin bile haberi yok ve daha da önemlisi ben yeni reşit oldum. Şuan kesinlikle böyle bir şey düşünmüyorum. Benide anla lütfen."