FIRTINADAN SONRAKi GÜNEŞ

ÖLÜM MÜ?

Hayat

Sahi neydi bu kelime?

Bir çok kişi yaşadığını sanar ama gerçekten yaşamaz.

Hep bir koşuşturma içindeyiz. Vaktin nasıl geçtiğini anlıyormuyuz?

Neden telaş içerisinde yaşıyoruz ki?

Mutlu , huzurlu , sakin bir hayat yaşamak varken neden koşuşturmalı , telaş içerisinde bir hayat yaşıyoruz?

YAŞAMAK

Sizce gerçekten yaşıyormuyuz?

Yoksa yaşadığımızı mı sanıyoruz?

Ateş'den:

Kendi odama geçiyordum ki monitörden o tiz ses yankılandı.

Hayır bu olamaz. Müdahale etmek için hemen gereken önlemleri alıp yoğun bakıma girdim. Benimle birlikte birkaç doktor daha girmişti. Bu sefer ölmek için ısrarcıydı  sanki. Ne kadar müdahale edersek edelim geri dön(e)medi. Şimdi Mavi bir melekti. Kanadı kırık bir melek.

Ben hala kalp masajı yapmaya devam ediyordum. İşte gözyaşlarım akmaya başlamıştı. Hiçbir hastama böyle hissetmemiştim. Bu nasıl bir şey böyle bu kız bu hayatta hiç mutlu olamadan gitti mi yani?

Oysa ki ben onu kardeşim yerine koymuştum bu kısa zaman içerisinde.

Kolumdan çekilmemle  irkildim. Sanki haraket kabiliyetimi yitirmiştim. Şu anda o kadar çok isterdim ki o güzel gamzesini görmeyi ama işte olmuyor. Bir süre daha haraket etmeden kaldıktan sonra odadan çıktım. Elimi yüzümü yıkadıktan sonra eve gittim. Hiç kimseye birşey demeden odama çıktım. Onu kurtaramamıştım.

Mavi'den:

Simsiyah bir yerdeydim. Annem yanıma geldi.

Annem: Kızım senin yaşın daha çok küçük. Sen daha mutlu olacaksın. Sakın hayatta pes etme. Hayat o kadar acımasızdır ki hiç beklemediğin bir anda seni sırtından vurur ama bazı anlar vardır li yaşadığın acıları birden unutur ve kahkahalara boğulursun.  O yüzden şimdi git. Bu arada ben ve Rasim senin annen ve baban değiliz. Beni affet kızım. Şimdi git kızım. Sen daha çok mutlu olacaksın.

Mavi: Beni bırakma anne ben sensiz mutlu olamıyorum. LÜTFENN!!!

Annem: Olmaz kızım hadi git. Ve seni sevdiğimi sakın unutma. Eğer gitmezsen ben çok üzülürüm.

Mavi: Tamam anne ben gidiyorum ama sen sakın üzülme.

Botan KARADEMİR ' den :

Her zaman ki gibi bu sabah da erken uyandım.

Bu arada ben Botan KARADEMİR 32 yaşındayım.

KARADEMİR şirketlerinin %50 hissedarı. %25 inin sahibi ise kardeşim Poyraz KARADEMİR. Diğer %25 inin sahibi ise diğer kardeşim Onat KARADEMİR.

Son iki yıldır Poyraz bana bir kızdan bahsediyor. Görüyorum ki o kızı çok seviyor. Kızın resmini gördüğümde o mavi gözleri, o sarı saçları, o sol yanağındaki gamzesiyle müthiş görünüyor. Kızın ismi ile gözleri çok uyumlu. Umarım Poyraz ile çok mutlu olurlar.

Kızın hastaneye yatırıldığını öğrendim. Normalde kızı kaçıracaktık ama böylesi daha iyi olur. Kız öldü olarak göstericez. Bir de kozın hafızasını kaybetme olasılığı çok yüksekmiş. Bu durumda da kız uzun bir süredir bizimle yaşıyor olarak göstericez. Aslında böyle olmasını istemezdim ama kardeşimin bu kızı ne kadar sevdiğini görebiliyorum. Babası da zaten üvey miş. Bu da işime geldi açıkça. Mavi'yi bizim eve getirip evde tedavilerini halledicez(para sağolsun). Tabi ki de bu konuyu Poyraz ve Onata  da anlattım. Birazdan Maviyi de almaya gidicez hem.