Bir Elvedam Var {TAMAMLANDI}

1.Bölüm

sevgigumus1981 ablama ithafen yazıldı bölüm...(burada bile terliklerini unutmadım😏)

Bol Bol Yorum,Lütfen❤

Keyifli Okumalar...

Saçlarından bir tutam alıp kokladım.Başımı omuzuna koydum da kendimi düşlerde buldum.Hayat dediğim felekten çember ömrümü tüketirken hayale kurban oldum...

🌹🌹

Oynadığımız bu garip ihtiras gün gelip ecelimiz olursa ne olurdu Allah bilir.Hayata daha sıkı tutunacağım diye kendimizi kandırdığımız günlerin tatlı şehvetine kapılıp gittik anlaşılan...

Unutulduk siyah beyaz fotoğrafta.Kaybettik tüm umutlarımızı karadenizde batan gemimizde...En çok ne ağır geldi biliyor musun?Yaşarken insanların sana öldü gözüyle bakması.

Evet buradayım,demek çok istedik belki ama içimizdeki o bir parça tükenmişlik hissi engel olmadı mı?Neyi kime kanıtlıyorduk?...Hadi söylesene er geç görmeyecekler miydi son bakışını,bir ömür değil bir gençliğin yitip gittiğini?..Ne acıklı bir olay..

Acıyla,kederle boğuştum bu vakitlerde açtım gözlerimi her zaman deli gibi korktuğum yerde.Beyaz badanadan geçirilmiş tavan,o mide bulandırıcı kokusu ve yaman sıkıcı odası bu son günlerimi de ziyan etmiyor değildi.

Başucumdaki kıpırtıyla gözlerimi kapatıp açtım.Beni ne olursa olsun bırakmayacak bir annem ve bir ba...Aslında benim hiç babam yok.Nüfus olarak olsa da hayatımda ve kalbimde yer almadığı kesin...

Ben ilk savaşımı doğarken ilk kaybımı nefes alırken vermişim bilmeden.Hayatın sillesi hep bizi mi vurur,derler ya galiba bende o diyenlerdendim.Yaşamayı hiç beceremedim.Aldığı ilk yara da darmadağan olmuş bir kızın yaşaması normal olmamalıydı zaten.

"Nasılsın Mucize?"

"Mucize mi?Yapma Allah aşkına İlhan Amca,bunun mahallede kullanılan bir lakap olduğunu bilmiyor musun?"

"Ben haticeye değil neticeye bakarım.Seviyorsun bu lakabı,doğru muyum?"

Omuz silkip İlhan Amcayı başımla onayladım.İlhan Tokses başarılı bir beyin cerrahı olmakla beraber ailevi dostumuzdu,daha doğrusu daha önce kendisini kanlı canlı görmediğim babamın arkadaşıydı.

Babam beni ve annemi terk ettiğinde İlhan Amca bize hep destek olmuştu,annemden duyduğum kadarıyla.Ama geçmişi hatırlamasam dahi şimdi ki yaptıklarıyla da destek olduğu açık açık belliydi.Tüm tedavi masrafımı kendi cebinden karşılayan bu adama sonsuz bir saygı,sevgi ve minnet duygusu hissediyordum.

"Ee ne zaman kurtulacağım hapishanemden?"

"Serum bittiğinde gidebilirsin."

"Ay gerçekten mi?" Deyip göz ucuyla seruma baktığımda oflayıp hiç durmayan çene kasımı tekrar çalıştırdım: "Ama bunun bitmesine en az 1 saat 25 dakika 10 saniye ve tabi tabi 45 salise var."

Kafadan attığım sayıları artık takmıyordu İlhan Amca.Neredeyse sekiz aydır tedavi gördüğüm bu hastanede ilk başlarda bir güzel düzenimi kursamda serumla ilgili sonradan yavaş yavaş inanmamaya başlamıştı.Hafifçe sırıttım.

Beyaz önlüğünün ön ceplerine ellerini koyup 'Ne yapalım' bakışı atarken anneme dönmüş ve her zaman ki o sıkıcı cümleleri yanımda dile getirmeyeceği baş sallamasını yapmıştı.Sakince annemi dışarı çağırıyordu belli ki.

"Hah gidin gidin.Mavi burada can sıkıntısından patlasın,buyurun darılmayacağım.İlhan Amca, Semra Sultanı götürebilirsin.Güle güle."

Aslında merak etmiyor değildim fakat önceki konuşmaları gizli gizli dinledim de ne oldu?Sonuç aynı değil miydi?Kısaca tedaviye yanıt vermiyordu bünyem...Ölüyordum.