Bir Elvedam Var {TAMAMLANDI}

4.Bölüm

Keyifli okumalar 💙💙

Unutulurum,dedim.Gözlerimi kapattım düşlere daldım.Kırgın gölgende nefes buldum da canımı verdim...Ah gamlı yüreğim biz ağır geldik hayatın sevinç nidalarına,ağır geldik canım...

🌹🌹

Herkes bir gün gidiyordu nasıl olsa.Herkese ölüm uğruyor fakat süreni bilip de her saat başı o anı beklemek daha da korkunç değil miydi?Her düştüğünde gözün kapanır olurken 'Hah,işte o zaman bu zaman' demekle kalıyor,ebediyen gözlerini huzura kapattığını düşünüp yeniden açılıvermesi ve yeni umut aşılaması acı gelmiyor muydu?

Öyle bir acı veriyordu ki sızlayan ruhuma,eriyen bedenime ufkun karanlığına hapsediyordu beni.Bu öyle bir duygu ki içimdeki telaşsız,heyecansız hissiratın temelini yerinden sarsıyor...Dünyaya bir elveda bırakıyor sessizce giden zaman treni,öyle zavallı.

'Kalk' diyor uzaktan bir ses.Başım yine zonkluyor,yavaşça hareket ettirdiğim parmaklarım acıyordu.Boynumu oynatmaya takatim yokken güçlükle araladığım gözlerim hiç değişmeyen beyaz ışık ve tavanı buluyordu.

Buruşmuş yüzümle olayları kavramaya çalıştım.

"Anne!"dediğimde cılız sesimi ne kadar duyurduğumu bilemedim.

"Mavi?"

"Niye geldim hastaneye?"

Araklı olan gözlerimle etrafı taradığımda hastaneden başka yerde olmadığımı gayet iyi seçebilmiştim.Bir el saçımı okşuyor,sakinleşmem için huşu içinde sesi naif çıkıyordu.Ardından anlıma düşen birkaç damlayla başımı solumdan yukarı doğru uzattım.Annemden başkası değildi.Burukça tebessüm ettim.

"Yine mi bayılmışım?"

"Şşş kızım yorma kendini."

Ağrıdan gözlerimi kapatıp yutkunmuş ve ağrıyan başımın etkisinden dolu dolu açmıştım gözlerimi.

"Başım...Başım çok ağrıyor anne."

"Biliyorum annem biliyorum.Geçecek.Aldığın ilacın dozunu yükselttiler serumdan."

Burnundaki sızıyla konuşan kadın karşımda hüngür hüngür ağlamıyordu sadece sessizce.Bunu garipsedim bir anlığına çünkü Semra Sultan asla sessiz ağlamazdı kızının karşısında.Buna takılmış olmam kadar normal bir şey olmadığını biliyordum.Annemin seslice ağlaması benimde ağlamamı istemesinden ötürü hayata geçerken o da ilk defa benim gibi içine mi atmaya kalkışıyordu?

"İşlemler tamam.Serum bittiğinde çıkabiliriz."

Ben anneme şaşkın şaşkın bakarken sesini duyduğum bu adamı görmemle daha da bir şaşırdım.Olaylar daha yeni kafamda canlanırken en son sahil yolunda olduğumu anımsadım.

"Teşekkür ederim."

"Niçin?"dedi elleri birbirine geçmiş bir şekilde.

Önce anneme baktı kaçamak bakışlarla ardından kafasını eğip pencereden yana döndü.Kara gözlerini bizden kaçırıp zifiriye mahkum eden adamın tavırlarını anlayamadım.

"Beni buraya getirdiğin için."

"Her normal insanın yapacağı gibi,teşekküre gerek yok."deyip parmaklarını parmaklarıyla sıktı ve ardından birkaç adım atıp yatağa yaklaştı.Gözleri benden başka her yere bakarken tekrar araladı dudaklarını: "Aslında ben özür dilemeliyim.Bu gece yaptığımdan ötürü."

"Ne yaptın?"derken şimdiden unuttuğumu anlamasını sağladım.

Sağa doğru dudakları kıvrılmış,tebessüm etmişti.Yatakta doğrulacağım zaman annemden yardım almış sırtımı başlığa dayamıştım.Sessiz geçeceğini anladığım bu vakitlerde hiç bizden yana bakmayan psikoloğun kısık gözlerine odaklanmıştım bende.Bülbül gibi şakımasada en azından tek tük konuşuyordu.Şimdi hep suskun.