Neighbor Across √

0.2

•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•

Sabahın ilk ışıkları ile güne başlamak, isterdi Lee Donghyuck fakat perdeleri kapalıydı. Oda tamamen havasız ve karanlıktı. Hasta olunabilecek kadar da pisti. Yatak örtüsünü ayağı ile ittirip üstünden atmış ve ayılmayı beklemişti. Bu işlem annesi gelene kadar da devam etmişti "oğlum, kahva-DONGHYUCK odan leş gibi. Kahvaltıdan sonra kesinlikle her yeri tertemiz istiyorum" "anne, işim va-tamam ya" annesinin sert bakışları maalesef ki ona uymasını sağlıyordu.

Kahvaltıda neredeyse kıtlıktan çıkmışçasına her şeyi silip süpürmüştü. Annesi ve babası her ne kadar şaşırsada hiçbir şey dememişlerdi. Kirli tabağını tezgaha bırakıp hemen odasına koşmuştu. Çok işi vardı.

Bir an önce bitirip dün aklına koyduğu planı gerçekleştirmek istiyordu. Bu yüzden en zor yerleri ilk önce yapmaya karar verdi.

Yaklaşık bir saatin ardından oda tertemizdi. Alnına yapışmış saçlarını geriye atıp perdeyi açmış ve içeriye gün ışığının girmesini sağlamıştı. Camı açıp geriye çekilmiş ve rüzgarın saçlarını uçurmasını hissetmişti. Gözlerini huzurla kapamıştı. Huzuru tabii ki annesi tarafından bölünmüştü "oğlu-afferin sana toplamışsın. Neyse, biz baban ile markete gideceğiz. Evde ki her şey bitmek üzere, biraz stok yapalım" "anne sakın bir yere deymeyin, maskenizi iyi takın he. Eve gelince banyoya girin ikinizde, ve sakın bana dokunmayın" "tamam, biliyoruz" "iyi" kusura bakmasın hiç kimse. Karantina da bir kere bile sokağa çıkmamıştı, bir kere alışveriş yüzünden ölemezdi.

Ne kadar oldu bilinmez ama karşı apartmanında ki kişi halen perdesini açmamıştı. Oflayıp tam perdesini çekecekken mavi perdeler aralanmıştı. Hemen camın kenarına geçip gizlice bakmaya başladı, bu bir kadındı. Hadi ama, orta yaşlı bir kadına mı denk gelmi-aman Tanrım bu ne yakışıklılık. İçeri giren çocuk taş gibiydi resmen, hatta şu an annesine bağırı-annesine niye bağırıyordu. Camının açık olduğunu unutmuştu gailba.

Bir kaç dakika orada durup bekledi kadın ve yakışıklı çocuğun tartışmasının bitmesini. Bittiğinde ise eline maskesini aldı, hadi ama. Utanırdı, yüzünü şimdilik saklamalıydı. Ayağa kalkıp masasında ki kağıtlardan birini alıp, kalem ile yazmaya başladı. Bitirince hemen camın önüne geçip yüzüne yakın bir yerde tuttu. Çocuğun dikkati halen burada değildi. Islık çalmayı denedi. Bir kaç ıslıktan sonra çocuk masasından kalkıp camın önüne geçmişti.

"Selam!"

Çocuk yazıyı okuyunca yüzünü aynı soğuklukta tutup Donghyuck'a orta parmak çekip ilk önce camını, ardındansa perdesini çekmişti. Ne kabaydı, fakat Donghyuck pes etmeyecekti.

•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•
°
°
°
Hepinizi seviyorum <3