Judelyn's POV
"You are my sunshine
My only sunshine
You make me happy
When my days are gray
You'll never know dear
How much I love you
Please don't take my sunshine away"
It's always been the best song for me. Yan kasi lagi amg kinakanta ni mom sakin.
Kahit ganito na ang edad ko, siya padin ang hinahanap ko. Siya padin ang takbuhan ko, siya padin ang diary ko. Siya ang overall strength ko. She is my whole life.
Oo, diko maigigiit na mama's girl nga talaga ako. At etong song na toh ang laging kinakanta ni mom sa akin. Kung matutulog na ako, natatakot ako, at kahit sa regular days. Etong song na toh ang the best para sakin.
"Judelyn! It's Emma" katok ni Emma sa labas.
"Come in..." sabi ko.
"Oh? Bakit dika sumama sa gala nila?" tanong niya.
"Ayoko lang... Eh ikaw?" tanong ko
"Nothing... I'm doing some stuff" sagot niya.
"Ahh"
"Juday... Okay ka lang ba?" tanong niya
"Huh? Oo naman..."
"Weh? Hay naku, wag ako Judelyn... I know you. Kapag free day exited ka kasi makaka gala ka sa town. Eh ngayon, ang aga aga di maipinta mukha mo. Ano bang nangyari sayo"
"Wala toh..."
"Juday... Okay lang, sabihin mo lang sakin"
"Nothing... Na miss ko lang ang mom ko. She's my everything, di ako sanay na wala siya. Miss na miss ko na siya Emmang. Sobrang miss na talaga..."
Bigla akong naluha. Pinunasan naman ni Emma yung luha ko.
"I'm sorry, ang drama drama ko..." sabi ko.
"Shh... Don't say that... Hindi yan pag dra drama, paglalabas yan ng feelings. Sige lang ilabas mo lang, andito ako, makikinig ako sa problems mo..."
Sumandal ako sakanya.
"Alam mo Juday... Na realize ko lang, napaka swerte mo sa mom mo. Kasi sinu suportahan ka niya sa lahat ng bagay, lagi siyang nanjan para sayo. Samantala ako, may nanay nga ako, pero hindi iniisip kapakanan ko. Hindi pina pakinggan mga sinasabi ko. Hindi kita masisisi kung bakit ganyan nararamdaman mo, youi loved her very much eh..."
"I really miss her Emma..."
"Shhh... Calm down... Wag ka nang umiyak, smile ka nga... Alam mo, kung andito siguro ang mom mo, yayakapin ka niya at sasabihin niyang wag kang umiyak, dapat maging strong ka"
Emma is number one friend here in WPV App. Lagi siyang nanjan, napagkakatiwalaan, she's the best friend of mine. But this time, hindi ko siya nakikita bilang bestfriend. Kundi bilang isang ate na nagmamalasakit, ate na niyayakap ako at pinaparamdam sakin na di nag iisa.
"Salamat Emmang" sabi ko. Niyakap niya ako ng mahigpit.
"Shh...tahan ka na, since hindi tayo nakasama sa gala, dito nalang tayo sa mansion. Dun tayo sa kusina..."
"Sure..."
Na realize ko lang na, ang swerte ko at naging kaibigan ko siya.
Pumunta na kami sa kusina at nag bake ng cake.
"Voila!" sabi ni Emmang habang pinapakita kung cake na binake namin.
"Nuks naman ang DJ Emmang namin oh. May pa cake pa" sabi ko.
"Haha, oh ano, tikman natin..." sabi niya.
Habang kumakain kami, bigla ko siyang natanong.
"Emma, lagi mong na kwe kwento sakin yung sama ng loob mo sa parents mo... Ano ba kasing nangyari?" tanong ko. Napatigil siya sa pagkain. "I'm sorry, diko na dapat yata tinanong yun..."
"No... It's okay, oo tama ka, masama loob ko sakanila. Paanong hindi, halos wala silang time para sa akin, hindi nila ako pinapakinggan, wala silang pake sakin. Tsaka higit sa lahat, pinapakasal nila ako sa taong diko naman mahal"
"Alam mo, dimo din sila masisisi, lalo na kapag ang gusto lang nila ay yung mga nakkabuti para sayo"
"Nakakabuti? Do you think nakakabuti para sakin lahat ng yun?"
"Alam mo kasi, may iba't ibang way ang parents para disiplinahin at alagaan ang mga anak nila..."
"I know... Pero iba naman kasi yung way nila eh"
"Emma... Listen, ikaw ba nakikipag usap ka padin sakanila?"
"Hindi nga eh..."
"Naman pala... Dapat nakikupag usap ka sakanila. Nang sa ganun, magkaintindihan kayo"
"Eh paano kami mag uusap, wala silang tima para sakin"
"Hay naku... Alam mo, may time yung mga yun para sayo. Sadyang kung kailan may time na sila para sayo, dun ka naman walang time para sakanila. Ang kelangan mo perfect timing para masabi sakanila yung saloobin mo. At para din magkaintindihan kayo."
"Tingin mo?"
"Oo... Eto ha, pag balik natin sa real world, kausapin mo yung parents mo... Para magkaintindihan kayo..."
"Salamat Juday ha... Ikaw talaga pinaka best friend ko. Pag nakabalik na tayo sa real world hahanapin talaga kita"
"Ako din... Oh siya, akyat muna ako ha..."
"Okay sige..."
Umakyat na ako papuntang kwarto ko.
Pumunta agad ako sa recording station ko. Aboyt parents naman topic namin ni emmang eh... Mas na mi miss ko si mama.
"The other night, dear, while I lay sleeping
I dreamed I held you here in my arms
When I awoke, dear, I was mistaken
And I hugged my head and I cried"
I literally cried.
"You are my sunshine
My only sunshine
You make me happy
When my days are gray
You'll never know dear
How much I love you
Please don't take my sunshine away"
Naalala ko uli si mom, this time, parang naririnig ko boses niya.
"I'll alway love you and make you happy
If you will only say the same
But if you leave me to love another
You'll regret it all some day"
"You are my sunshine
My only sunshine
You make me happy
When my days are gray
You'll never know dear
How much I love you
Please don't take my sunshine away"
Napa iyak nalang ako...
Naalala ko uli si mom. Everytime na naririnig ko naman toh naaalala ko siya eh. She's my sunshine.
I'm so sorry mom, you used to say that I'm your sunshine. But this time, I took your sunshine away.
You're the best singer for me kahit oa sinasabi mong sintonado boses mo. That's my favorite song of you mom, because you are my sunshine. I love you mom... I miss you...
BINABASA MO ANG
Game Defied
FantasyThis is a story of a girl who's stuck in a fictional world. Dream come true siguro para sayo. Pero hindi pra sakanya. Una sa lahat, hindi siya mahilig sa gadgets kahit pa madaming gadgets ang binibili for her. At mas mahilig siya sa books. Hindi nam...
