The Last Page

Part-31

Zawgyi

ေအာ္စတင္ေဂဟာ ေနာက္က ေတာင္ကုန္း
ေပၚသို႔ ဟိန္း ေရာက္ေနခဲ့သည္။
ေတာင္ကုန္းေပၚက အရာေတြသည္
ငယ္စဥ္တုန္းက  အတိုင္း မေျပာင္းလဲပဲ
တည္ရွိေနဆဲပင္။ ဟိန္း လုပ္ထားဖူးသည့္
အိမ္ငယ္ေလးေတာင္ ရွိေနဆဲ ျဖစ္သည္။
ဘုန္းေတာ္ႀကီးက ေျခရာလက္ရာ မပ်က္
ထားထားပံုရေလသည္။

သို႔ေသာ္ ေျပာင္းလဲသြားသည္
အရာမ်ားလည္း  ရွိသည္။
ေတာင္ကုန္းထိပ္က လွမ္းျမင္ေနရေသာ
ရႈခင္းသည္၊ သဘာဝမဆန္ေတာ့ပဲ၊
မီးေရာင္စံုမ်ားစြာႏွင့္ ၿမိဳ႕ျပ အေငြ႕အသက္
မ်ား ျပည့္ႏွက္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။

ခုႏွစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ ၿမိဳ႕က အေတာ္ေလးကို
တိုးတက္ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့သည္။
ေျပာင္းလဲ တတ္သည့္ အရာမ်ားၾကားတြင္
လူေတြကလည္း ေျပာင္းလဲ လာခဲ့သည္။

တကယ္ေတာ့ ထိုေျပာင္းလဲသည့္
အထဲတြင္ ဟိန္းပါ ပါဝင္ေနခဲ့ပံုပင္။
ၿဖိဳးတစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ
တစ္သက္လံုး ခ်စ္ႏိုင္မည္ ဟု
ထင္ထားေသာ စိတ္တို႔ ေျပာင္းလဲခဲ့သည္။
ၿဖိဳးလုပ္ခဲ့တဲ့ အရာေတြကို ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္
ေတာ့ျခင္းက လူကို ေျပာင္းလဲ ေစခဲ့ပံုပင္။

လူတစ္ေယာက္က အျခားတစ္ေယာက္ကို
အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ
ခ်စ္ႏိုင္မည္နည္း။ ထိုလူ၏ ေကာင္းျခင္း
ဆိုးျခင္း အရာရာကို တစ္သက္လံုး
သည္းခံၿပီး ခ်စ္ႏိုင္မွ အခ်စ္ဟု
ဆိုသာသည္လား..?။
ထိုသို႔ ခ်စ္ႏိ္ုင္သူေရာ ေလာကမွာ
ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ ရွိႏိုင္လိမ့္မည္နည္း။

ေကာင္းကင္တြင္ ထြန္းလင္းေနဆဲ
ျဖစ္ေသာ ၾကယ္ေလးေတြကို
ေမာ့ၾကည့္မိရင္း ေန႔လယ္က
ဦးထြန္းမင္း ေျပာခဲ့သည့္
စကားမ်ားကို ျပန္အမွတ္ရေစသည္။

ဇမ္ယမ္းက ေကာင္းကင္က ၾကယ္ကေလး
ေတြႏွင့္ ဆင္တူသည္။ တစ္ဖ်တ္ဖ်တ္
ေတာက္ပေနေသာ ထိုအလင္းေရာင္ကို
မိုးသား မဲမဲတို႔ မဖံုးအုပ္သေရြ႕
ေတာက္ပၿမဲ ေတာက္ပေနဆဲ ျဖစ္သည္။

ဇမ္ယမ္းအား ဟိန္း သံေယာဇဥ္ရွိသည္။
ဇမ္ယမ္းႏွင့္ အရင္လို ျပန္ေနခ်င္သည္။
ဟိန္းမွ ဟိန္း ျဖစ္ေနခဲ့ေသာ ဇမ္ယမ္းအား
ျပန္လိုခ်င္သည္။