Embracing the Chaos (Eclipse Series #1)

Chapter 33

I didn't know how did I managed to get into our house safe last night. Basta paggising ko na lang nasa kwarto ko na ako dati. Tapos nakasilid parin ang mga gamit ko sa mga maleta na dala ko at hindi ko pa nagalaw.

Is that all dream?

Napasapo ako sa ulo ko nang kumirot 'yon at sobrang sakit na parang hinahati. What happened last night was not a dream, then. I'm having the hangover. It hurts, fuck!

Bago pa ako masuka ng tuluyan ay tumakbo na ako papunta sa inidoro at yumakap na roon. Hello, my friend! It's me, lasinggera na ngayon. I wanted to laugh at my thoughts.

Pero teka, bakit nakabihis na ako?

Hindi ko na inisip pa 'yon lalo nang makita ko ang oras sa side table ko. Mabilis akong bumalikwas ng bangon dahil d'on, shit lang! Alas dies na ng umaga, late na late ata ako!

Hinila ko ang towel na naiwan ko rito at sinabit ko 'yon sa balikat ko. Papasok na sana ako sa banyo when a realization hits me and that sink in. Late ako? Wala na nga pala ako sa Paris, why would I be late from work?

I calmed and had a breakfast first. Hindi ko nilabas at inayos ang gamit ko sa maleta for I don't have a plan to stay in this house. Hinahanap ko na lang muna ang kailangan ko na materials at dadalhin ko ang mga ito sa studio. I put them in a one box together.

Naglakad lakad na muna ako sa may village namin para magpahangin at makap-isip isip narin, I somehow missed this place. Wala naman masyadong nagbago, siguro, I just grew up but this place remained the same.

And I'm also up to look for inspiration to designs and sketch again before I'll jump into a load of works that's here ahead of me.

Tanghali na at nakabihis na ako papunta sa studio kahit masama parin ang pakiramdam ko dahil naparami rin ang inom ko kagabi. Hindi ko pa nga alam kung sino ang naghatid sa akin sa bahay kagabi, I'll thank the architects for keeping me safe last night.

I think I should be balancing my alcohol in take from now on. Naawa na ako sa atay ko.

Uminom ako ng advil at nagbaon ako ng tubig para hindi na gan'on sumakit ang ulo ko maya maya sa office. I need to work.

We own a clothing line in Paris and around asia, sadyang intensyon ko lang no'n pa man na mag-apply at magtrabaho sa ibang mga clothing lines sa Paris for the experience.

Plus, ayoko rin na matrato na parang VIP, since I'm still a fresh graduate that time. Kahit naman sabihin ko na huwag nila akong i-trato na gan'on, they will going to treat me extra special. Intentionally or not, consider that I'm the daughter's owner.

I won't learn that way.

I always want to start from scratch than to get things so easily so that I can be proud of myself. This time, I think I proved my ability enough for my mother to make me go back here in La France and take over her studio. Ngayon, it's time for me to make up from it, matagal tagal ko rin naman 'tong hinintay.

Nilagay ko ang mga materials na nakakahon rito sa may back seat. I made sure it's safe.
Narito narin pati na ang mga personal kong gamit na naisipan kong ilagay sa loob ng studio ko para may design ito kahit paano.

Naisip ko rin na nitong nakaraan, masyado kong winewelcome ang mga unwanted thoughts and feelings. It's started to put me at vulnerable state, making me lost control in everything again. Ayoko nang gan'on.

I'm better than that.

I wasn't on track and I'm distracted these days to my goals. I'm slowly getting swayed, it's not healthy for me. I'm just starting on my career, I should focus on working it on.