MERDÜMGİRİZ (Tamamlandı-Düzenlenecek)

BÖLÜM 9: YALANDAN SEVGİLİ

Herkese iyi okumalar dilerim..

Bu arada satır arası yorumlarınızı bekliyorum. Lütfen unutmayın.

🎈

0532 *** ** **: Hiç sorgulamadın mı, ailen neden bugün bu kadar gergin? Mesela Eda. Nedense bugün üstüne ayrı bir titriyor.

0532 *** ** **: Ha bu arada, benden sana bir tavsiye. Ailene bence çok güvenme.

🎈

Neydi bu?

Yoksa bir şaka mı?

Benimle kim uğraşıyordu?

Beni nereden tanıyordu?

Amacı neydi?

Ve en önemlisi kimdi?

Beynimde dönüp dolaşan sorular ile başbaşaydım şu an. Ne bir şey yapabiliyor ne de birinden yardım isteyebiliyordum. Sadece boğazım yırtılana kadar çığlık atıp, bağırarak her şeyi anlatmak istiyordum.

Aslında yardıma da gerek yoktu. Beni sadece dinlese de yeterdi. Ama maalesef çevremde öyle bir kimse yok. Çünkü herkes, ona anlattığım şeyleri saniyesinde gider aileme anlatırdı.

Eda'ya daha fazla gitmek istemediğimi, burada azıcık daha kalmak istediğimi söyledim. İlk başta buna kesin bir dil ile itiraz etse de 'Belki şu an gelirim ama emin ol, oradayken de bir yolunu bulup kaçar, ve baba ulaşmanıza da asla izin vermem.' dediğimde ne kadar şok olsa da el mecbur kabul etmek zorunda kaldı. Çünkü ne kadar dediğim dedik biri olduğumu biliyordu.

Dakikalar sonra banktan kalktım ve eve doğru ilerlemeye başladım. Eve gidince derin bir uykuya dalacak ve tüm düşüncelerimden, tüm yaşadıklarımdan kurtulacaktım böylece.

Sokaktaki taşlara ayağımı vura vura yürürken birinin bana seslenmesi ile etrafıma bakındım. İleride bana bakarak el sallayan Emir'i görünce demek isterdim ama maalesef bana seslenen kişi o değildi. Onun tersine nefret ettiğim biri olan Sertaç idi.

Sertaç, aslında çoğu kızın hayalini kurduğu şu zengin ve playboy çocuklardandı ve sözde beni seviyordu. Sözde diyorum çünkü beni sevmiş olmasına bir ihtimal vermiyorum. Kendisi, parmağında oynatmak için kızları yanına alıyor ve birkaç gün gezip, sonra da terk ediyordu. Asla öyle biriyle olmazdım, olamazdım zaten. Vicdanım buna ek vermezdi. Hatta, onun yanından geçerken ne yüzüne bakar, ne de selam verirdim.

Onu görünce gözlerimi devirerek, yan sokağa saptım. Eve buradan gitmek daha fazla zamanımı alacak olsa da, ondan kurtulmak için güzel bir yoldu. Yan sokağa girdiğim an, biri ile baya sert bir şekilde çarpışıp resmen boylu boyunca yere yapıştım. 'Off ben de ne kadar düşüyorum ya. Artık yalama oldum.' diye kendi kendime hayıflanarak düşünürken karşımda olan ve çarpıştığım kişiden ses geldi.

"İyi misin?"

Ne!? Bu olamaz değil mi? O kadar kişinin içinden gidip Emir'i bulup onunla çarpışamam. Yani bu imkansız. Ama maalesef olmuş ve onunla çarpışmıştım. Tabi bu sırada bir güzel yere de yapışmıştım orası ayrı.

Başımı ona geçen gün söylediğim sözler yüzünden mahcup olduğumdan kaldırmadım ve neredeyse kendimin bile duyamayacağım bir ses ile "İyiyim." dedim. Ama bunun karşılığında aldığım cevap yüzüme bir tokat gibi indi.