Biliyorum, uzunca bir süredir bölüm gelmiyor. Fakat, öyle bir tıkandım ki, artık bölüm yazamıyorum.
Anlayış göstereceğinizi umut ediyorum.
Bölüm birkaç gün içinde gelecek.
----------
" Seni seviyorum. "
Emir, bu söylediğim ile kendini geri çekmiş ve hala daha inanamak istercesine yüzümün her karesini dikkatle inceleyerek bana bakıyordu deminden beri.
Bu kadar mı imkansızdı onun için her şeyi hatırlamam veya onu yeniden sevmem?
" Be-bende seviyorum. " dedi kekeleyerek de olsa ve ardından ekledi. " Çok seviyorum. "
Gözünden akan yaşları tek tek sildim o an. " Ağlama. " dedim.
Bu esnada, açılan kapı ile gözlerimi hızla kapıya çevirdim ve kapının önünde bana şaşkınca bakakalan annem ve babamla karşılaştım.
Onlar da ağlıyordu.İyi de, onların buna sevinmeleri gerekiyordu, ağlamaları değil.
Kızgınca, söylendim. " Eğer ağlayacaksanız gider misiniz lütfen? Ben şu an ağlayan kimseyi görmek istemiyorum. "
Sözlerim ile ikisi, hatta biraz önce zor bela susturduğum Emir bile hem ağlarken hem de gülmeye başladı.
Ben ise onların tam tersine ciddi bir ifade takınıp, artık tüm her şeyi çözmeye odaklanmış şekilde, konuşmaya başladım.
" Şimdi, hepiniz beni dikkatle dinleyin. Küçük bir işimiz var, o yüzden lütfen kimseye ama hiç kimseye her şeyi hatırladığımı ne söyleyin, ne de ima edin. "
ŞİMDİ OKUDUĞUN
MERDÜMGİRİZ (Tamamlandı-Düzenlenecek)
פרוזהBütün anıları sadece iki yıldan ibaret olan bir kız düşünün. Ailesi ona her şeyi tam tersi olarak anlatmış. Yani bildiği her şey koca bir yalan. Peki bir anda, bir anonim sayesinde tüm bildiklerini unutup, gerçekleri öğrenmeye başlarsa ne olur? DEV...
