Tatlompu't Pitong Taon ✅

Kabanata 28

CHAPTER 28

Nandito pa rin kami sa boracay and still hanging out. Nagkikita kami ni Lucas minsan pero iniiwasan ko talaga siya.

"Let's eat sa labas, nandoon si daddy" masayang sabi ni Lea.

Nakabikini lang kami ngayon pero pinatungan ng see through blazer. Nang makababa kami, nakita namin ang friends ni Lucas including Brian. I just wave at him and smile.

"Tito" masayang tawag ko kay tito at yinakap siya.

"Ija, you're doing fine" tito smiled at me.

"Thanks daddy, we really enjoy here" nagyakap sila.

"Good. Enjoy the rest" sabi ni tito at umalis kasi may meeting sila.

Sumakay kami ng banana boat at dahil dun dalawa lang kami, Lea ask Lucas if they want to join. Ito ata ang sabi niya na tutulungan ako to get along with Lucas.

Nauna na si Brian at kasunod si Mia then Lea, ako at Lucas at yung dalawang kasama nila sa likod ni Lucas.

Nakahawak si Lucas ngayon sa bewang ko kaya tinignan ko siya. He just smile which is kinilig ako dun. Crazy.

Lucas held my waist when I was about to fall many times and hug me from behind. Hindi ko siya kayang pigilan at baka mahulog pa kami.

Pagkatapos nun, naligo lang kami ni Lea ng dagat and enjoy the sunset. Kinagabihan, we go to the small bar to drink and dance.

Biglang tumabi sa akin si Brian at nginitian ko naman siya.

"Hey, can I talk to you? outside?" May action pa ang pagsabi niya dahil maingay.

Tumango lang ako at sumunod sa kanya.  Dahil maraming tao, hinawakan niya ang kamay ko. Dumaan muna kami sa seat nila ng kaibigan nila at nakita ako ni Lucas. Nagpaalam lang siya na lalabas kami at babalik lang after.

Pinaupo ako ni Brian sa small bench at humarap naman ako sa kaniya. Tinignan ko siya sa mata, habang siya ay nakatingin sa kwentas ko.

"Umiilaw talaga yan?" turo niya sa kwentas ko.

"No, umiilaw lang ito pagkasama kita" paliwanag ko.

"Really? Why?" Nakangiting sabi niya.

"Because you were special" sagot ko.

"Hindi na ako paligoy ligoy pa Clara, do I have a chance for you?" tanong niya naman.

"I'm thinking of that Brian, I was trying go give you love" sagot ko at umiling pa. Nakita ko ang mga mata niyang naluluha na.

"But... I can't, I can't feel it for you. I'm sorry" halos maiyak ko nang sabi sa kaniya. Pinunasan ko rin ang luha sa mga mata niya.

"No, don't be sorry. I'm happy that you really said the truth" sabi niya at hinawakan ang kamay ko.

"Hindi naman na ako magtatagal Brian, I hope na makita pa kita sa mga susunod na taon" naiyak na ako sa lungkot hindi dahil sa ni reject ko siya. I was thinking na makikita ko pa kaya siya at maging kaibigan.

"Don't say that! I'm on your side always" pinatahan niya ako.

"Thank you Brian, your the best" nakangiting kong sabi at pinigilan parin ang luha sa mg mata ko.

Bumalik na kami sa bar at papasok na sana nang nakita kong nakatayo si Lucas sa may pintoan.

"Lucas?" tawag ni Brian.

"What are you doing here?" tanong niya ulit.

"I'm waiting for you two, especially Clara" sagot ni Lucas.

"Okay then, please don't hurt her" banta ni Brian bago siya nagpaalam na pumasok.

"Are you crying? Ano ginawa niya sayo?" tanong niya.

"No, I'm happy" sagot ko.

Dinala niya ako may buhanginan at may dalang alak. Nagkwentohan lang kami doon. Bumalik rin ako sa bar pagkatapos para hatakin si Lea doon na sumasayaw. Alas 12 na nang gabi at kailangan na namin magpahinga kasi uuwi na kami bukas ng hapon. Nakwento rin ni Lucas na uuwi sila ng maaga kaya mauuna sila.

Nakabalik na kami sa Manila at nagpahinga lang. Nandito ako sa kwarto ngayon at nakatitig sa kahon na naglalaman ng gamot.

Apat na buwan na ang nakalipas at hindi ko parin nakikita si Lucas. Hindi ko alam kung mahal niya ako or baka nagpakasal na yun sa court.

Isang gabi, nagulat ako ng tumawag si Lucas at nagsabing nasa labas siya ng bahay.

"Ano ginawa mo dito?" tanong ko.

"I'm sorry" sagot niya at naluluha rin.

"Bakit?" Huminga ako ng malalim.

" Hindi kita kayang ipaglaban Clara, pero mahal kita I swear! Mababagsak na ang kampanya namin if I won't marry Mia. But just wait for me, I'll fix this" mahabang paliwanag niya. Nanlambot ang tuhod ko kaya bumagsak ang katawan ko.

Nagising ako nang nasa hospital na, nandoon si Lea na umiiyak, tito at Lucas. Wala na ba akong pag-asa para makuha ang gamot? Ano nalang ang gagawin ko?.

Biglang lumapit si Lea sa akin at hinawakan ang kamay ko. Hindi ko rin mapigilang umiyak sa isipang, wala na akong pag-asa. Tito was shock and hug me too, alam niya na mawawala na ako next month.

"Clara, I'm sorry" iyan na lamang ang huli kong narinig galing kay Lucas bago ako mawalan ng malay.