Tatlompu't Pitong Taon ✅

Wakas

Taong 2017 na, ito ang pinakahihintay ko sa lahat sa loob ng taong nakatago ako sa sakit na nararansan. Ang pagkawala ng aking pamilya at ang paglisan sa aking lugar.

Binisita ko si Madam Ore at  nagkwentohan kami hanggang sa nagsabi siya sa akin na hindi nawala ang alala nila ngunit magisang daw ako. Isang buwan lang daw ang pagkawala ko simula nung naglaho ako sa taong ito. Ipinaalala niya rin sa akin na magsisimula na ang pagtakbo ng aking katandaan.

Nandito ako sa harap ng bahay ni tito Julio. Pinindot ko yung door bell at hinintay ay pagbukas nito. Ilang sandali pa ay bumukas ito kaya iniangat ko ang paningin ko. Halos maiyak na ako sa tuwa nang makita ko si Lea. Nagyakap kami kaagad at namiss ang isa't isa.

"Clara! Salamat bumalik ka! Namiss kita!" Masayang sabi niya kaya napalingon sa amin si tito. Nanlaki rin ang mata niya nang makita ako.

"Clara! Namiss kita ija. Salamat" niyakap rin ako ni tito at pinapasok sa bahay. Kinuwento ko lang sa kanila ang pinagdaanan ko. Naiyak pa sila sa mga kinuwento ko at ako ang nagpapatahan sa kanila lalong lalo na si Lea.

Nandito ako ngayon sa tagaytay, mag-isa. Hinatid lang ako ni Lea dito at tinuro ang hotel para sa unit na tutulugan ko.

Nakaupo lang ako sa buhangin at nakatitig sa araw hanggang sa palitan ito ng buwan. Umiiyak ako ng umiiyak dahil sa mga pinagdaraanan ko.

"Ina at mga kapatid ko kung naririnig niyo ako, ayos lang po ako. Mag-iingat po kayo jan sa langit" naiiyak kong bulong sa sa sarili ko.

Nagulat ako nang may nag-abot ng panyo sa akin. Tinignan ko siya at nanlaki ang mata ko sa gulat at tuwa.

"Lucas!" bungad ko at niyakap niya naman ako.

"Carla, nagbalik ka" masayang sabi niya at hinalikan ang noo ko.

"Babalikan kita Lucas, dahil sa pag-ibig ko sa iyo" sabi ko pa.

"Hinitay kita" sabi niya at hinawakan ang kamay ko.

Nakaupo lang kami sa buhangin at nagkwentohan. Ang sabi niya sa akin ay hindi natuloy ang kasal nila sa tulong ng kampanya na pinagtratrabahuan ni tito at kapalit daw nun ay ang pagmamahal ni Lucas sa akin.

Kagaya nila tito at Lea, naiyak rin siya sa pinagdaanan ko sa loob ng Tatlompu't pitong Taon.

"Hinitay kita Clara kasi mahal na mahal kita" sabi niya sa akin at hinawakan ang pisngi ko.

"Hinintay rin kita Lucas, sa loob ng tatlompu't pitong taon dahil mahal na mahal din kita" masayang tugon ko at pumikit. Naramdaman ko kaagad ang labi niya sa labi ko.

Ang iyong pagmamahal ay sagisag ng aking kaligtasan at sa aking ina. Salamat sa paghintay sa akin Lucas sa loob ng Tatlompu't pitong Taon.

Wakas