I love you , goodbye.

Chapter04

isang linggo na mula nang malibing yong mga magulang ko at isang linggo na din akong walang kinakausap, isang linggo na din akong hindi kumakain ng maayos. Nawalan ako ng gana sa lahat, pati pag aaral ko napapabayaan ko na.

"venice please, ayosin mo na sarili mo" nag aalalang sabi ni twix.

"venice, I am so worried." halos maiyak na niyang sabi.

"venice, I know its really hard for you but please do take care of yourself. Fix your self please hindi matutuwa parents mo sayo niyan" paninirmon ni twix.

"how? how can I fix my self twix?" umiiyak kong tanong kay twix.

"hindi ko na alam kong paano pa ako makakabangon twix" dagdag ko." alam mong sila ang dahilan kong bakit may pangarap ako diba?" halos wala na akong boses habang sinasabi ang nga katagang yan kay twix dahil sa pag luha ko.

Mahirap mabuhay ng walang magulang, hindi ko alam ko paano pa ulit ako makakabangon kong paano pa ulit ako mag sisimula sa buhay na walang magulang na nakasanayan. Hindi ko na alam kong ipag papatuloy ko pa ba yong buhay ko O tatapusin ko nalang din to dahil wala na ang dahilan ng pag sisikap ko, pero habang iniisip ko ang mga bagay na yan naisip ko si twix, yong parents ni twix na kahit kailan hindi ako pinabayaan, they do love me after all.

"twix, please don't leave me" Hagolhol kong sabi kay twix habang yakap yakap niya ako. " Hindi ko alam kong paano pa ako mabubuhay twix, hindi ko na alam sa totoo lang." pag papatuloy ko.

"of course not, hindi kita iiwan okay? tulongan mo din sarili mo venice para maka bangon ka. Andito pa naman kami nila mommy at daddy, andyan paren si greg." pag kukumbinsi ni twix sakin sabay turo sa pusa ko na naka tingin lang saakin.

kinuha ko nalang si greg at niyakap ito ng mahigpit at humagolhol nalang ako habang hagod hagod ni twix yong likod ko.

" Sige lang iiyak mo muna yan, bukas papasok kana okay? kailangan mong bumangon at kailangan mong madaliin mga requirements na ipapagawa sayo bilang make up class dahil halos tatlong linggo ka rin nawala sa klasi." mahabang sabi ni twix sakin.

Masyado nga palang matagal yong pag ka wala ko sa klasi kaya panigurado marami akong kailangang gawin.

" Twix, salamat" malongkot kong sabi

"No need to say thank you Venice, hindi kana iba saamin okay?" sagot niya.

Nakatulog nalang ako ulit dahil sa bigat ng mata ko, Sobrang bigat parin ng nararamdaman ko ngayon at hanggang ngayon hindi ko parin tanggap na wala na sila mama at papa, masyado akong nasasaktan sa mga nanagyayare at wala akong magawa kundi umiyak nalang ng umiyak hanggang sa makatulog ako.

"Venice bangon na, papasok kana ngayon diba?" Maagang bungad ni twix sakin.

pag dilat ng mata ko napatulala nalang ulit ako, ramdam ko kaagad na may kulang sa buhay ko, Mugto pa yong mata ko pero bumangon na ako at pumasok nalang sa cr para maligo.

Habang nasa cr ako hindi ko na namalayan na pumatak na pala yong luha ko, ang hirap pala ng ganito hindi mo alam kong paano mo pipigilan yong sarili mo na wag umiyak, na wag pumatak yong mga mabibigat na luha sa mga mata mo.

pagkatapos kong maligo nag bihis na kaagad ako at inayos ko na yong sarili ko.

"twix tara na" Matamlay kong aya kay twix na nakaupo lang sa couch habang buhat buhat si greg.

"sure, so let's go?" masiglang sagot niya. "masaya ako napapasok kana, namiss ko na pumasok na may kasama" sabay pout niya

napangiti nalang ako sakanya dahil namiss ko din naman tong isang to.
Pag pasok namin bungad na kaagad yong mga dapat kong gagawin para maka pag catch up ako sa mga na miss kong lessons.