Abimin Kankası || Texting

AK/43

Hello gayss

Upuzun bir bölümle karşınızdayım!

Bölümde ki şarkıyı medyaya bırakıyorum. Belirttiğim yerde açabilirsiniz.

Ve medya da bizimkiler...

Ayrıca size müthiş bir haberim var.

Bir kaç kez istenmişti. Zaten öncesinde benimde aklımda vardı bu.

Abimin Kankası'nın artık Spotify çalma listesi var!!!

Bölümde geçen şarkıyla beraber kullandığım tüm şarkıları listeye ekledim. 'Gecenin Ateş'i' adlı liste sizi beklemekte!

Şu an az şarkısı olsada ilerki bölümlerde kullanacağım tüm şarkıları oraya ekleyeceğim. Aynı şekilde bölümü okurken kullandığım şarkıyı oradan veya hangi müzik uygulamasını kullanıyorsanız oradan da dinleyebilirsiniz. Şarkının adını bölüm içinde geçireceğim.

Çalma listesini takip edebilirsiniz.

Şimdi hepinize iyi okumalar.

...

Sessiz bir şekilde önümdeki karanlığa hapsolmuş manzarayı izliyordum. Hafifçe esen nemli rüzgar beni üşütmüyor aksine hoşuma gidiyordu. Elimde yanan sigaranın dumanı bana kendini hatırlatmak istercesine yüzüme doğru vuruyordu. Ancak kolumu kaldıramayacak, sigaradan duman çekemeyecek kadar düşüncelere dalmış durumdaydım.

Son bir haftada olan her şeyi düşünmekteydim.

Ne çok şey olmuştu bu bir haftada.

Aklımın bir köşesine saklamaya çalıştığım anılar gözümde tekrar tekrar sahne alıp burdayım diye bağırsalar da onları görmezden gelmeye çalışıyordum. Bu zordu.

Aklımın diğer bir köşesi ise Yalçın'la ve onun başına gelenlerle doluydu. Ve diğer bir köşesi de, o köşe hiç var olmamalıydı.

Çok değil daha 3 gün önce amcam, ki ondan böyle bahsetmeyeli uzun zaman olmuştu, ölümle burun buruna gelmişti. Bu başlı başına büyük bir sorunken bir de Yalçın'ın hali gözlerimin önüne geliyordu.

Kaç yıl olmuştu?

Üç?

Dört?

Ne zamandan beri konuşmuyorduk biz?

O ne zamandır bu haldeydi de ben inatla görmüyordum? Ne zamandan beri bana bu kadar ihtiyaç duyuyordu da ben bilmiyordum?

Elimde tuttuğum sigaranın biriken külü kendiliğinden düşüp ayağıma değince yaydığı sıcaklığın etkisiyle tıslayarak ayağımı çektim. Acısı bir kaç saniye sürdü. Ancak dikkatimi çekmeyi başardı. Parmaklarımın arasında tuttuğum neredeyse bitmiş olan sigaradan son bir kez duman aldıktan sonra hemen önümde ki masada duran küllüğe bastırıp bıraktım.

Elim direkt olarak küllüğün yanında ki paketi buldu. Yeni bir sigara çıkarıp dudaklarıma yerleştirdim. Sigarayı yaktıktan sonra aldığım dumanın ardından yeniden iki parmağımın arasına yerleştirdim. Üflediğim duman karanlıkta parlayarak dağıldı. Saniyeler içinde görünmez hala geldi.

Keşke beynimde ki anılarda bu şekilde dağılıp yok olabilseydi.

Ne ara böyle olmuştu her şey?

Ne ara kardeşim dediğim insanın çektiği sıkıntılara ve acılara gözümü bu denli yummuştum? Yetmezmiş gibi araya kindarlık sokmuştum. Bir de utanmaz gibi bundan onu sorumlu tutmuştum.