အဖြားကင္မ္အေနနဲ႕သူ႕ေျမးထယ္ေယာင္း
ပါးေဖာင္းေဖာင္းမို႕မို႕ေလးေတြကိုေဆးလူး
ေပးရင္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္...သခင္ေလး
ကပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးေတြကိုလက္နဲ႔တအားဖိညွစ္လို႕ထင္ပါးမို႕မို႕ေလးေတြမွာနီရဲျပီး
ေဖာင္းအစ္ေနေရာ...ဒါေတာင္သူ႕အဖြားစိတ္ဆင္းရဲမွာစိုးလို
''နာဘူး...ထယ္နာဘူး...''ဆိုျပီးအတင္းျငင္း
ျပန္တဲ႕ကေလးငယ္...ေဆးလိမ္းေပးျပီးသည္နွင့္ထယ္ေယာင္းကိုမုန္႕နည္းနည္းေကြ်းကာသိပ္ထားလိုက္သည္...မေန႕တုန္းကအျဖစ္အပ်က္ေတြေျကာင့္ထယ္ေယာင္းေလးလည္းလန္႔ကာအိမ္ျကီးဘက္ေျခဦးမလွည့္ရဲေတာ့ပင္...
အဖြားကင္မ္လည္းသူေျမးအားေစာင္ေလးေသခ်ာလံုေအာင္ျခံဳ ေပးကာ...တန္းလ်ွားကေနစံအိမ္ျကီးဆီသို႕ဦးတည္ထြက္ခဲ႕သည္...
စံအိမ္ထဲကိုေျခခ်မိသည္နွင့္မနက္တိုင္းျမင္ေနက်ျမင္ကြင္းတစ္ခ်ိဳ႕ကအဖြားအိုအားစီးျကိဳလ်ွက္...အိမ္ျကီးရဲ႕ေအာက္ထပ္မွာသူ႕အတၱကိုယ့္အတၱေရွ႕တန္းတင္ကာရန္ျဖစ္ေနျကတဲ႔စံအိမ္သခင္နဲ႔သခင္မျကီး...ဒါေတြကမဆန္းေပမဲ႕ေန႕တိုင္းျကီးပုတ္သတ္ေနျကတဲ႕အိမ္ေထာင္မူ႕ပ႒ိပကၡေတြေျကာင့္သနားစရာသခင္ေလး
မွာေျမစာပင္သဖြယ္...လုပ္ေနျကအလုပ္တိုင္း
ေနာက္ေဖးဝင္ျပီးခ်က္ျပဳတ္ရန္ျပင္ဆင္လိုက္
ေပမဲ႕...အနားကိုေရာက္လာတဲ႔အိမ္ေတာ္ထိန္းမင္ေျကာင့္အရိုအေသေပးလိုက္သည္
''အဖြားအိုကင္မ္...''
''ဟုတ္ကဲ႕...''
''သခင္ေလးကထံုးစံအတိုင္းေသာင္းက်န္းေနတယ္...အခုအဖြားမင္မွေက်ာင္းဝတ္စံုလာလဲမေပးရင္ေက်ာင္းမတက္ဘူးလို႕ေျပာေနလို႕...''
အိမ္ေတာ္ထိန္းမင္စကားေျကာင့္အဖြားအိုနွလံုးေရာဂါပိုတိုးဖြယ္ရာရွိ...မနက္တိုင္းအျမဲအလိုမက်တဲ႕ကေလးကအခုသူမကိုစျပီးျပ
သနာရွာေလျပီ...ျငင္းဆန္လို႕လည္းမျဖစ္...
သူ႕ဆန္စားမွရဲရေတာ့မွာေပါ့ေလ...ခပ္ကုပ္
ကုပ္ေလးေလွကားေပၚတက္သြားတဲ့အဖြားအို
ကျကီးမားခံထည္ေသာသစ္သားတံခါးျကီးကို
တြန္းဖြင့္ကာဝင္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ...က်ယ္ဝန္းတဲ႕အခန္းက်ယ္ျကီးရဲ႕...အနီေရာင္ဆိုဖာ
ျကီးေပၚတြင္စူပုပ္ေနေသာသခင္ေလး...
