"ကိုကို...ထယ္ေလ..."
ကိုကိုႀကိဳုက္တဲ့ေကာ္ဖီပူပူတစ္ခြက္ေဖ်ာ္ရင္းကိုကို႔ကို
ေခ်ာ့ဖို႔လာခဲ့ေပမဲ့ကိုကိုကထယ့္ကိုျမင္တာနဲ့ထိုင္ေနတဲ့ေနရာကေနခ်က္ခ်င္ထသြားျပန္သည္....ကိုကို႔လစ္လ်ဴ ႐ူ
မူ႔ေတြေၾကာင့္ထယ္ေယာင္းေကာ္ဖီခြက္ေလးကိုင္ကာ
က်န္ေနခဲ့သည္....ကိုယ့္အျပစ္နဲ႔ကိုယ္မို႔ထယ္ေယာင္း
ဘာမွမတတ္ႏိုင္....
အရင္ကဖူးဖူးမူတ္ခ်စ္တာခံလာေတာ့အခုကိုကို႔လည္းဂ႐ုမစိုက္ေရာထယ္ေယာင္းသိမ္ငယ္သလိုခံစား
ရသည္...တန္ဖိုးမ႐ွိသလိုခံစားရသည္...စြန္႔ပစ္သလိုခံစားလာရသည္
ပန္းျခံထဲမွာတစ္ေယာက္လမ္းေလွ်က္ကာphေျပာ
ေနတဲ့ကိုကို႔ကိုထယ္ေယာင္းၾကည့္ကာဝမ္းနည္းမိသည္...မေခၚမေျပာစိတ္ေကာက္ၾကတာဒီတစ္ေခါက္
အၾကာဆံုးပင္....ကိုကိုရက္စက္သည္ေလ...ေျပာ
ေတာ့ဒီကကေလးေလးကိုသိပ္ခ်စ္ပါသတဲ့လား...
phေျပာရင္းနဲ႔ပင္ထယ္ေယာင္းလြမ္းေနတဲ့ကိုကို႔
အျပံဳးေတြကိုအလြမ္းေျပျမင္ေတြ႔ရေသး...
စကားေျပာေနရင္းနဲ႔ပင္phကိုအနားတိုးကာအာဘြား
ေပးသလိုလုပ္လိုက္တဲ့ကိုကိုရယ္...ဘာလဲ...
ကိုကိုကဒီတစ္ပတ္အေတာအတြင္းမွာထယ့္ထက္
ခ်စ္တဲ့သူရသြားၿပီလား...
ဟင့္အင္းေနာ္....ကိုကို
ထယ္...ကိုကို႔ကိုစြန္႔လႊတ္ဖို႔အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးဘူး
ထယ္ေယာင္းဘာမွမသိေတာ့..ဝမ္နည္းမူ႔နဲ႔အတူ
ကိုကိုဆီသာေျပးထြက္လာခဲ့သည္....ျခံထဲေရာက္ေတာ့.အေမာတေကာေျပးလာတဲ့သူ႔ကို...ကိုကို႔ကရပ္
ုၾကည့္ေနသည္....ဒါေပမဲ့အရင္လိုကိုကို႔မ်က္ဝန္း
ေတြကသူ႔အတြက္အခ်စ္ေတြမဲ့ေနသလိုကိုကိုႏူတ္
ဖ်ားဆီကသူ႔အတြက္စိုးရိမ္တဲ့စကားတစ္ခြန္းတစ္ေလ
မွထြက္မလာ
မ်က္ႏွာလႊဲဟန္ျပဳကာသူ႔အနားကေနထြက္သြားတဲ့ကိုကို...ကိုကိုသူ႔ကိုမုန္းသြားၿပီလား...မဟုတ္ေသး
ပါဘူး...ကိုကိုကထယ့္ကိုအဲ့ေလာက္ခ်စ္တာဒီလို
လြယ္လြယ္နဲ႔မုန္းပါ့မလား...ကိုကိုထယ့္ကိုစိတ္ဆိုးေနတာ....ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္ေနတဲ့ကိုကို႔ေနာက္ေက်ာ
ျပင္ကထယ္ေယာင္းအတြက္တစ္ခုခုကိုဆံုးရံူးလိုက္
ရသလို...
