ဆို္လ္ၿမိဳ ့ရဲေနဝင္ဆည္းဆာအခ်ိန္...
ထယ္ေယာင္းေက်ာင္းဆင္သည္ႏွင့္အိမ္တန္းမျပန္
ျဖစ္...ကိုကို႔လက္ဆြဲကာပန္းျခံသို႔အပ်င္းေျပစိတ္
ေပ်ာက္လက္ေပ်ာက္ထြက္လာခဲ့သည္...ကိုကို႔ကို
ေျပာစရာ႐ွိတာလဲပါမွာေပါ့
"
ကိုကို...ထယ္ထယ့္ကိုတစ္ခုခုေျပာစရာမ႐ွိဘူးလား.."
ေဂ်ာင္ကုကေက်ာင္းၿပီးသြားေပမဲ့ထယ္ေယာင္းေက်ာင္း
ပို့ေက်ာင္းႀကိဳေတာ့မွန္ေနစဲပင္.မနက္မိုးလင္းကတည္းကထယ္ေယာင္းပံုစံကတစ္မ်ိဳးႀကီး...စကားေျပာတာ
ဂ်စ္ကန္ကန္ႏိုင္ေနတဲ့အျပင္ႏူတ္ခမ္းေလးဆူကာ
တဟြန္႔ဟြန္႔လုပ္ေနေသး...အခုလည္းမ်က္ႏွာေလး
ကိုစူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္လိုက္သည္ႏွင့္သြားဆို
ၿပီးရင္ဘတ္ကိုအတင္းတြန္းေတာ့သည္....
"ထယ္ရာ.....ဘာေတြစိတ္ေကာက္ေနတာလဲ....
လာ...ကိုကိုထယ့္ကိုအာဘြားေသးေသးေလးေပၿပီး
ေခ်ာ့မယ္...."
ပခံုးကေနလူကိုဆြဲလွည့္ရင္းပါးကိုရန္လုပ္ေနေသာ
ကိုကို...ထယ္ေယာင္းကိုကို႔ႏူတ္ခမ္းေတြကလက္ဖဝါး
ေလးျဖန္႔ကာတားထားလိုက္သည္....ကိုကိုကေတာ့
ဘာျဖစ္ျပန္ၿပီလဲဟုေတြးကာမ်က္ခံုးႀကီးက်ံဳ႕လို႔
"ကိုကို...တစ္ကယ္ထယ့္ကိုေျပာစရာမ႐ွိဘူးေပါ.့..."
"အင္း...."
အား...ဒီကိုကို
လူကိုလ်ိႈ့ဝွက္ထားတာ...ေမးေတာ့လည္းမေျဖ
သူကိုငႏံုမွတ္ေနလားမသိ
"ကိုကိုလကုန္ၾကရင္ျပင္သစ္သြားၿပီးအလုပ္လုပ္
မွာဆို...ေျပာေတာ့ထယ္ထယ့္အေပၚကိုယ္ဘာမွ
မဖံုးကြယ္တတ္ပါဘူးဆို...အခုဘာလို႔လိမ္တာလဲ..."
ႏူတ္ခမ္းတစ္ေထာ္ေထာ္နဲ႔သူ႔အားရန္ေတြ႔ေနတဲ့
ေကာင္ေလးကရန္လိုေနတဲ့puppyေပါက္ေလးအလား...
မေျပာျဖစ္ခဲ့တာထက္မေျပာရက္ခဲ့တာ....ကိုယ့္
ကေလးစိတ္ဆင္းရဲသြားမဲ့အေၾကာင္းေတြကိုကိုယ့္
ႏူတ္ဖ်ားကေနဘယ္လိုေျပာထြက္ရက္ပါ့မလဲ
ကိုယ္ကထယ္ေပ်ာ္ေနတာပဲျမင္ခ်င္တဲ့သူေလ
"ကိုကို႔ေျပာမထြက္ဘူးထယ္...ထယ္အဲ့အေၾကာင္း
ေတြသိရင္စိတ္ဆင္းရဲမွာစိုးလို႔...ကိုယ္ကထယ္ထယ့္
အျပံဳးေတြပဲျမတ္ႏိုးတဲ့သူေလ..."
