မနက္ခင္းႏြားနို႕ပူပူတစ္ခြက္နဲ႕ျကက္ဥျပဳ တ္နွစ္လံုးစားရသည္
မွာေဂ်ာင္ကုကီေလးအတြတ္စိတ္ညစ္ဖြယ္…မစားခ်င္ရင္တစ္
စက္မွမတို႕ထိခ်င္…ဒါေျကာင့္သာမနက္စာစားပြဲဝိုင္းေလးမွာ
တစ္ေလာကလံုးသူထိုင္ေကြ်းတဲမ်က္နွာေပးနဲ႕စူပုပ္ပုပ္ထိုင္ေန
သည္…ေကာ္ဖီကိုတစ္ငံုခ်င္းအရသာခံေသာက္ေနတဲ႕ဒယ္ဒီကေတာ့
ရိပ္မိဟန္…
''ကုကီေလး…သား…စားေလမျကိဳက္ဘူးလား…ႏြားနို႕
နဲ႕ျကက္ဥကသားခႏၶာကိုယ္ကိုျကီးထြားေစလိမ့္မယ္…
အရိုးအဆစ္ေတြသန္မာမယ္…ေနာက္ျပီးသားအရပ္ျကီး
အရွည္ျကီးျဖစ္လာမွာ…ဟုတ္ျပီလား…''
ဒယ္ဒီရဲ႔ဆံုးမစကားေတြကိုမ်က္လံုးအေရာင္တလဲ႕လဲ႕နဲ႕
နားေထာင္ေနတဲ႕ေဂ်ာင္ကုရယ္…ဒယ္ဒီစကားေတြ
ေျကာင့္ေဂ်ာင္ကုေလးစိတ္ထဲရွိတာကိုသာေမးမိလိုက္သည္
''သားအဲ႕နို႕ေတြျကက္ဥေတြစားရင္တစ္ကယ္အရပ္ျကီးရွည္
ျပီးတစ္ကယ္ဒယ္ဒီလိုထြားမွာလား…''
''ဒါေပါ့…သားရဲ႕…ကုကီေလးကအေဖ့ထက္ေတာင္ပို
ေခ်ာပိုခန္႕ဦးမွာ…''
သူ႕အေဖစကားကိုသေဘာတက်ေလးရီေနတဲ႕ေဂ်ာင္ကု
ကီေလးရယ္
''သားအဲ႕လိုအရပ္ရွည္ျပီးလူေကာင္အျကီးျကီးျဖစ္လာရင္…ထယ့္ထယ့္ကိုေစာင့္ေရွာက္မွာ…သားက…''
သားေတာ္ေမာင္ေျပာလာတဲ႕စကားတိုင္းကထယ္ထယ္
ဆိုတာေလးကမပါမျဖစ္…အခုလဲထယ့္ထယ့္ကိုေစာင့္
ေရွာက္မယ္တဲ႕…ငလူူးေလးကအရြယ္ေတာင္မေရာက္ေသး
''အိမ္ေတာ္ထိန္း…မင္…''
သူေဌးဂြ်န္စကားသံေျကာင့္အိမ္ေတာ္ထိန္းမင္မွာပ်ာယီပ်ာ
ယာျဖင့္ေရာက္လာသည္…
''ထယ္ထယ္ဆိုတဲ႕ကေလးကိုသြားေခၚလာခဲ႕…''
ထိုစကားလည္းျကာေရာ…ေသာက္ေနတဲ႕ႏြားနို႕ခြက္ကို
ပစ္ခ်ရင္း
''ဒယ္ဒီ…ကထယ္ထယ့္ကိုဘာေခၚလုပ္မလို႕လဲ…
ဆူမလို႕လား…ဒယ္ဒီထယ့္ထယ္ကိုမဆူရဘူးေနာ္…
ထယ္ထယ္ကလူလိမၼာေလးပါ…''
သူေဌးဂြ်န္မွာသူသားဂြ်န္ေဂ်ာင္ကုေျကာင့္ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္း
ျဖစ္ရတဲ႕အထိ…ဘယ္သူ႕ကိုမွဂရုမစိုက္တစ္ေယာက္ထဲေန
တတ္တဲ႕သူသားအေခ်ေလးကအခုေတာ့သူမဟုတ္တဲ႕့အတိုင္းအျခားတစ္ေယာက္ကိုစိတ္ပူေပးေနတာမ်ား
