"နာလားဟင္...ကိုကို."
ေဘာလံုးကန္ရင္းမေတာ္တဆတြန္းမိတဲ့ထယ္ေယာင္း
ေၾကာင့္ေဂ်ာင္ကုဒူးပြန္းသြားျခင္းပင္....ကိုကို့ဒူးေခါင္း
ေပၚကပြန္းပဲ့ရာေလးကိုေဆးထည့္ေပးရင္းအနာသက္
သာေအာင္ေလနဲ႔တဝူးဝူးမူတ္ေပးေနတဲ့ထယ္ေလး
ဘဲႏူတ္သီးလိုႏူတ္ခမ္းခြၽန္ခြၽန္ေလးကအေ႐ွ႕ကိုဆူ
ထြက္ေနတာပဲ....
"ကိုကိုသက္သာလားဟင္...."
"သက္သာပါတယ္...ထယ္ရဲ႕..."
ထယ္ေယာင္းဆံႏြယ္စေလးေတြကိုထိုးဖြရင္းေျပာလာ
တဲ့ေဂ်ာင္ကုရယ္...အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဂုကီ
ကအရပ္႐ွည္႐ွည္ျဖဴ ျဖဴ ေဖြးေဖြးခန္႔ညားလြန္းလွသည္
...တစ္ေက်ာင္းလံုးကအပ်ိဳဖ်န္းေတြရင္ခုန္ခ်င္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္...ကိုကိုကၾကည့္ေကာင္းေနခဲ့တာ
"ဘာေလးလဲကြ....ေနရင္းထိုင္ရင္းနဲ႔ဘာလို႔ဒီႏူတ္ခမ္း
ႀကီးကဆူလာျပန္ၿပီလဲ..."
ဆူေနတဲ့သူ႔ႏူတ္ခမ္းကိုလက္နဲ႔ခပ္ဖြဖြဆြဲညႇစ္ရင္းေမး
လာတဲ့ကိုကို
"ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး...ကိုကိုအခုတေလာပဲမ်ားလာ
သလားလို႔...."
ျမက္ခင္းေပၚပံုပံုေလးထိုင္ေနတဲ့သူ႔ခႏၶာကိုယ္လံုးက်စ္
က်စ္ေလးအားေပါင္ၾကားထဲဆြဲသြင္းရင္းထယ္ေယာင္း
မ်က္ႏွာစူပုပ္ပုပ္ေလးကိုးငံုၾကည့္သည္
"ဒါကိုကို႔ကိုသဝန္တိုေနတာလား...ဟင္"
ေျပာလည္းေျပာအသဲယားစြာသူ႔ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလး
ေတြကိုအားနဲ႔ဆြဲညႇစ္လိုက္တဲ့ကိုကို
"အား..ကိုကို...မညႇစ္နဲ႔...နာဒယ္႐ို႔...."
စူေထာ္ေထာ္ႏူတ္ခမ္းေလးကိုလႊတ္ေပးဖို႔အစီအစဥ္မ
႐ွိ..အသဲယားလိုက္တာသဲငယ္ရာ
"ဟ...ကိုကို...ဘာေတြက်လာတာယဲ..."
မ်က္ႏွာေပၚကိုလာစင္တဲ့ေရေတြေၾကာင့္ထယ္ေယာင္း
ငယ္ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ခုနတုန္းကသာယာေနတဲ့အျပာ
ေရာင္ေကာင္းကင္ႀကီးကသူမဟုတ္သလိုအံုကာ
မိူင္းလ်ွက္....တေပါက္ေပါက္က်လာတဲ့ေရစက္ေတြ
ေၾကာင့္လက္ေလးျဖန့္ကာသူ႔ကိုခြထိုင္ထားေသာကိုကို႔ရင္ခြင္ကိုေခါင္းမွွီလိုက္တယ္...သေဘာက်လိုု္က္တာ
