"ထယ္ထယ္...ေျမး...ေက်ာင္းသြားဖို႔ျမန္ျမန္လုပ္ေလ..
ကိုကိုေစာင့္ေနတယ္မလား.."
အဖြားကင္မ္ရဲ႕ေအာ္သံေၾကာင့္အခန္းက်ဥ္းထဲတြင္အက်ီၤလဲေနတဲ့ထယ္ေယာင္းဆီကေနဟုတ္တစ္လံုးထည္း
သာထြက္လာသည္...သခင္ႀကီးနဲ႔သခင္မေက်းဇူးေၾကာင့္္ထယ္ေယာင္းနဲ႔သူ႔အဖြားမွာအေစခံတန္းလ်ွားမွာမေန
ရေတာ့...စံအိမ္ႀကီးထဲတြင္အခန္းတစ္ခန္းေပးကာေန
ေစသည္...အသက္တစ္ခုရလာၿပီျဖစ္တဲ့အဖြားအိုကင္မ္
မွာလည္းအရင္ကလိုအလုပ္ေတြလုပ္စရာမလို...ထယ္
ေယာင္းေလးလည္းတကၠသိုလ္စတက္ေနရၿပီးသူ႔ကိုကို
ေဂ်ာင္ကုဆိုရင္ေက်ာင္းေတာင္ၿပီးေတာ့မည္...ကေလး
ႏွစ္ေယာက္လံုးသူတို႔မ်က္စိေအာက္တြင္အၿပိဳင္အဆိုင္အရြယ္ေရာက္လာၾကတာ
"အဖြား...."
လွည့္ၾကည့္မိေတာ့သခင္ေလးရယ္
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားႀကီးလံုးလံုးျဖစ္ေနၿပီျဖစ္တဲ့
သခင္ေလးကထယ္ေယာင္းေလးနဲ႔မတူခန္႔ညားလြန္း
လွသည္
"ထယ္ထယ္ေရာ...အဖြား...."
"ဟို..အခန္းထဲမွာအဝတ္လဲေနပါတယ္....သခင္ေလး"
ေပေလးဆယ္ေပေျခာက္ဆယ္သာသာအခန္းကို
ထယ္ေယာင္းငယ္အတြက္သက္သက္အခန္းေလးဖြဲ႔
ေပးထားသည္...လူပ်ိဳေပါက္ေလးမို႔လားသူဘာသာ
သူလြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနခ်င္မွာေပါ့...ဘယ္ေလာက္ပဲ
လြတ္လပ္လြတ္လပ္ေနေနသူ့ကိုကိုေဂ်ာင္ကုကေတာ့
သူ႔မ်က္စိေအာက္ကေနလြတ္လပ္ခြင့္ေပးပံုမေပၚ..
ထယ္ေယာင္းအခန္းထဲကိုပိုင္စိုးပိုင္နင္းဝင္သြားတဲ့
ထယ္ေယာင္းကိုကိုေဂ်ာင္ကုရယ္
အခန္းထဲဝင္လိုက္သည္ႏွင့္အက်ီ ၤတစ္ဝက္တစ္ပ်က္လဲ
လို႔မၿပီးေသးတဲ့ကေလးငယ္ကသူ႔လည္းျမင္ေရာမ
ေကာင္းဆိုးဝါးေတြ႔သလိုထေအာ္ပါေလေရာ....
ေအာ္လဲေအာ္ခ်င္စရာ...ကေလးငယ္ကအေပၚပိုင္း
ဝတ္စံုအက်အနဝတ္ထားၿပီးေပမဲ့ေအာက္ပိုင္းကေတာ့
Boxerတစ္ထည္သာ
"ကိုကိုထြက္....ဒီမွာထယ္အက်ီ ၤလဲလို႔မၿပီးေသးဘူး
ေယ..."
သူေအာက္ဖက္ပိုင္းေလးကိုလက္ကေလးနဲ႔ကာရင္း
ေျပာေနတဲ့ကေလးငယ္..အရင္တုန္ကသူ႔ေ႐ွ႕မွာ
ဖင္တံုးလံုးနဲ႔ေနခဲ့တာသူမဟုတ္တာၾကလို႔...အခုမွ
