Schuw

Hoofdstuk 5

Ik knipper slaperig met mijn ogen en zie dat ik in mijn bed lig. Verbaasd kijk ik om me heen en vraag me af hoe ik hier terecht ben gekomen. O ja, hoe kan ik dat vergeten? Ik was gewoon weer terug gelopen naar huis. Het is trouwens wel raar, dat mijn wekker niet af is gegaan. O wacht, dat is helemaal niet raar. Ik heb mijn wekker gisteren kapot geslagen.

Een geeuw verlaat mijn mond en ik wrijf zachtjes in mijn ogen. Ik stap uit bed en kleed me om, want helaas bestaat school ook nog naast mijn geheime leven.

Snel zoek ik mijn telefoon, maar die zie ik tot mijn spijt nergens liggen. Ik zucht en verlaat mijn kamer. Voordat ik naar beneden ga, loop ik nog even naar de badkamer en borstel ik mijn zwarte haar glad. Ik poets nog even mijn tanden en verlaat dan de badkamer en vervolg mijn weg verder naar beneden.

Gauw loop ik de woonkamer in en zie in een oogwenk mijn telefoon liggen op de tafel. Ik sprint er naartoe en kijk of ik geen berichtjes heb gekregen. Gelukkig niet! Ik loop naar de keuken en maak vluchtig mijn brood klaar voor school. Ik graai nog vlug een boterham mee voor onderweg.

Ik ren door de gang naar de schoenenkast en spring in mijn instappers die voor de deurmat liggen. Vervolgens gris ik mijn tas van de grond en ren snel het huis uit, maar laat de deur iets te hard dichtvallen. Ik knijp mijn oren dicht en klem beschaamd mijn kaken op elkaar.

Ik sprint het huis uit en zoals altijd kom ik net op tijd op school. Nog een paar seconden voor de bel. Ik juich in mezelf en kijk op mijn horloge.

Ik heb mezelf klaar gemaakt en naar school gebracht in 4 minuten en 46 seconden. Nog geen nieuw record, maar dat komt nog wel.

Ik speur het schoolplein af en spot Ryan even verderop op een bankje. Ik zucht geïrriteerd en rol met mijn ogen. Zolang hij niet bij mij in de buurt is, vind ik het prima. Ik ga op het muurtje zitten en wacht totdat de bel gaat.

De bel gaat en meteen stormen alle kinderen de school binnen. Natuurlijk loop ik weer achteraan en zoek mijn kluisje op. Ik draai de sleutel om en pak de spullen uit mijn kluisje. Het eerste uur is Nederlands. Niet mijn beste vak als je het mij vraagt.

Ik draai mij om en kijk daarmee recht in het gezicht van Ryan. Ik schrik eerst even maar herstel me dan vlug. Ik priem mijn ogen onderzoekend in zijn gezicht.

'Wat moet je? Voor zover ik weet is jouw kluisje heel ergens anders,' snauw ik tegen hem.

Zijn gezicht trekt wit weg en hij draait zich zowaar beschaamd om. Je kan aan alle kanten merken dat hij sinds de confrontatie van gisteren bang voor me is.

Ik loop vlug langs hem naar het lokaal. Helaas bedacht ik me toen dat hij het tweede uur wel les met mij had. Namelijk muziek. Ik kon wel vloeken.

Ik loop de klas in en ga aan mijn tafel zitten. Voor de zekerheid check ik mijn omgeving of Ryan echt niet in de klas zit. Ik haal opgelucht adem als ik hem niet zie zitten. Hij is altijd bloedirritant in de klas.

Van de rest van de les heb ik niet erg veel meegekregen. Mijn hoofd zat de hele tijd bij andere dingen. Ryan, zijn vader, mijn pleegouders, mijn oorsprong.

Mijn hele leven.

Het was allemaal nog zo onduidelijk. Het paste gewoon niet. De puzzelstukjes waren gewoon gehusseld in de verkeerde doos gestopt. Hoe ik ze ook in de puzzel probeerde te drukken, ze pasten gewoonweg niet. Het vervormen van een puzzelstukje kan eigenlijk ook niet. Het zou de puzzel kapotmaken. En dat wil ik niet.

'Hallo Paige? De klas is geen plek om te slapen!' zegt de docent streng. Ik haal meteen naar hem uit.

'Dan is thuis ook geen plek om huiswerk te maken,' sneer ik.

Die kwam snoeihard binnen bij de docent. Hij wilde iets zeggen, maar deed zijn mond alweer dicht en begon weer iets saais uit te leggen op het bord. Ik grijnsde.

De rest van de les heeft de docent niks meer tegen of over mij gezegd. Ik had hem zeker goed te pakken. Ik sta op en pak mijn tas snel vast wanneer de bel gaat. De klas loopt langzaam leeg, terwijl ik nog wat sta te klungelen met mijn tas. Zo snel als ik kan probeer ik mijn rooster te zoeken. Toen herinnerde ik mij dat de enige les die ik samen met Ryan had muziek was. Ik moest dus gewoon naar muziek.

Ik stouwde alles vlug in mijn tas en vluchtte daarna het lokaal uit, opzoek naar het muzieklokaal.

Waarom is school toch altijd zo zwaar?

Ik storm nog net optijd het lokaal binnen voordat het tijd is. De docent wilde net de deur dicht doen. Ik ging snel op mijn plek zitten.

'Goedemorgen, dames en heren,' begon ze glimlachend. 'Ik zal het voor vandaag even kort houden. Deze les mag gebruikt worden om vrij rond te lopen en instrumenten te bespelen. Dus ga jullie gang!'

Dat liet ik mij geen twee keer zeggen. Ik speel geen instrumenten, maar ik kan vrij goed piano spelen.

Ik zag Ryan en zijn vriendengroepje ergens anders naartoe lopen terwijl ze aan het praten waren. Ik rolde met mijn ogen en begon te spelen.

Het werd met de minuut stiller in het lokaal. Zo stil dat alleen mijn spelen van de piano nog hoorbaar was. Ik begon mezelf een beetje nerveus te voelen. Daarom stopte ik met spelen en keek ik achter mij.

Iedereen stond mij aan te kijken.

Mijn gezicht werd helemaal rood.

Ik stopte voor een tijdje met spelen zodat iedereen zijn of haar gangetje weer kon gaan en dus niet iedereen op mij zou letten. Gelukkig lukte dat. Ik haalde opgelucht adem en liep terug naar mijn stoel.

Ik was net opgestaan en wilde de bladmuziek van de piano halen toen mijn gezicht werd vastgepakt. Ik voelde geschrokken hoe Ryan zijn lippen op de mijne drukte.

Ik kon wel gillen.

Ik duwde hem vliegensvlug van mij af en keek hem in schok aan. Hij grijnsde.

'Sorry, moest ik doen van de jongens,' grijnsde hij schaapachtig.

Ik klemde mijn kaken op elkaar en balde mijn handen tot vuisten. Ik kon bijna in tranen uitbarsten, zoveel schaamte voelde ik.

De hele klas had het namelijk gezien.

Ik sloeg hem bijna uit reflex op zijn gezicht, pakte mijn tas en stormde het lokaal uit.

Ik wilde gewoon naar huis. Ik wilde aan leuke dingen denken. Ik wilde iemand om mee te praten. Ik wilde mijn echte ouders terug.