Schuw

Hoofdstuk 6

Na het incident in de muziekklas ben ik niet meer naar school gegaan. Ik was er helemaal klaar mee. En met alles bedoel ik ook echt alles.

Mijn mysteries.

Mijn school.

Mijn schuwheid.

Mijn leven.

Daarom besloot ik wat actie te gaan ondernemen wat betreft de mysteries.

In plaats van dat ik naar school ging, ben ik naar de bibliotheek gegaan. Het is een grote bibliotheek, met dus veel informatie. Ik was uit op de informatie over mijn ouders, en dus de vampierenwereld. Wie weet kon ik daar de antwoorden op al mijn vragen vinden.

Ik duwde de deur van de bibliotheek open en keek even snel rond. Het was inderdaad erg groot. Mijn ogen bleven hangen bij het bordje met "mythisch" erop geschreven.

Wij, vampieren, zijn niet echt mythisch. We zijn echt, maar mensen denken dat we mythisch zijn omdat we onszelf nooit laten zien. Natuurlijk niet.

Ik liep naar de kast die ik op het oog had en begon wat te speuren. Er waren veel meer mythes dan ik had gedacht. Vampieren, weerwolven en cyclopen, maar ook harpijen, hippocampussen en ao ao's. Ik wist niet eens dat er zóveel mythes waren!

Ik keek verder rond. Er leek op het eerste gezicht niet echt iets bij te zitten. Dat was toen ik een wel heel interessante titel voorbij zag komen: vampieren en afkomst.

Ik ging op mijn tenen staan en reikte met mijn vingertoppen naar het boek in de kast. Ik kon er net niet bij. Ik trok mijn arm terug en probeerde het nog eens, maar zonder succes. Ik zuchtte luid.

Ik wilde net weglopen en verder kijken toen ik een paar voetstappen op mij af hoorde komen. Ik draaide me verschrikt om toen er iemand naast mij ging staan en het boek waar ik net niet bij kon van de plank af pakte en het in mijn handen drukte. De jongen glimlachte vriendelijk.

'Hey, ik ben Scotty. Ik zag dat er je er niet bij kon dus pakte ik hem even voor je,' glimlachte hij vriendelijk. Ik voelde mijn wangen lichtjes gloeien.

Hij had donkerbruin haar, mooie groene ogen en een glimlach die je ter plekke deed smelten. Ik moest moeite doen om me een beetje normaal te gedragen.

'O, dankjewel. Ik ben Paige trouwens,' zei ik een beetje verlegen.

'Dat weet ik,' antwoordde hij schouderophalend. Ik fronste.

'Hoezo dat? We kennen elkaar toch niet, of wel?,' vroeg ik.

'Nee klopt. Maar er is vandaag een soort filmpje die de hele stad doorgaat. Kijk maar eens.'

Hij pakte zijn mobiel, opende die en speelde een filmpje in zijn galerij af.

Mijn hart stopte voor een paar seconden met kloppen.

Het was een filmpje van vandaag tijdens muziek toen Ryan mij kuste. Mijn ogen werden groot van verbazing en schrok. Wat een rotstreek! Dit moest natuurlijk één van de vrienden van Ryan zijn geweest. Mijn hoofd werd rood uit schaamte.

'Verdorie!' siste ik zachtjes. Hij stopte zijn mobiel weer terug. 'Jij kan er niks aan doen trouwens hoor. Ik ben gewoon pisst off vandaag.'

'Dat merk ik, maar vertel eens-,' begon hij. Hij pakte het boek en begon de achterkant te lezen. Daarna priemde hij zijn ogen nieuwsgierig in mijn gezicht. 'Waarom wil je perse dit boek lezen? Ik bedoel, je wilde deze best wel graag en hier staan nog heel veel andere boeken, dus ja.'

Ik griste het boek vlug uit zijn handen.

'Voor een werkstuk. Ik moest voor geschiedenis een werkstuk maken over vampieren,' loog ik vlug.

'O, maar ik kan je ook wel helpen als je wilt. Ik ben aardig goed in geschiedenis en ik heb tijd zat,' stelde hij voor. Ik wimpelde zijn voorstel snel af.

'Nee, dat hoeft niet. Anders leer ik er ook weinig van.'

'Daar heb je een punt,' glimlachte hij. 'Nou, fijne dag!'

'Ja, jij ook.'

Hij deed zijn handen in zijn broekzakken en liep weer weg. Ik draaide me om zodat niemand mijn rode hoofd kon zien.

Ik moet toegeven dat hij echt knap is. En ook nog eens aardig en slim. Ach ja. Ik maak toch geen kans. Hij zal sowieso al wel een vriendin hebben. En trouwens, ik ken hem nog maar net. Ik kan een jongen die ik pas net heb ontmoet niet in één keer leuk vinden.

Ik liep naar een willekeurige lege tafel en begon een voorstukje te lezen, zodat ik zou weten of ik er thuis wat aan zou hebben als ik het zou lezen. Ik richtte mijn hoofd soms ook wel eens op en bekeek dan vanuit mijn ooghoek hoe Scotty bezig was met een project of iets. Hij wierp geen enkele blik op mij en hij zat alleen aan tafel, maar ik had niet de moed om naar hem toe te lopen en erbij te komen zitten. Nog niet.

Ik besloot om het boek te lenen toen ik zag dat er echt veel informatie in stond. Ik stond op, liep naar de balie en leende het boek. Net voordat ik naar buiten liep trok ik mijn capuchon over mijn hoofd en verborg ik mijn handen in mijn jaszakken. Nu voelde ik Scotty's blik wel in mijn rug branden, maar ik deed niks.

Ik liep gewoon terug naar huis alsof er niets was gebeurd.