Schuw

Hoofdstuk 10

Met flinke steken in mijn zij trippel ik door het bos terug naar huis. Ik hoop dat mijn stiefouders niet ongerust zijn. Alhoewel, ze zijn bijna nooit ongerust over mij. Vooral mijn stiefvader niet! Het is een enorme zuiplap die alleen om zichzelf geeft. Mijn stiefmoeder is wel oké.

Voordat ik het huis betreed verander ik snel. Ik zucht opgelucht en masseer mijn zij terwijl ik naar binnen loop.

Misschien had Scotty gelijk. Ik had veel beter even kunnen rusten voordat ik het bos weer in zou gaan. Het is riskant geweest om alleen terug naar huis te lopen, maar je moet toch iets.

Het eerste wat ik zie is mijn stiefmoeder die met een breiwerkje tv zit te kijken. Het tikken van de breinaalden werkt nu al op mijn zenuwen. Ik loop vlug door naar de keuken. Ik had de hele avond nog niks gegeten.

De geur van drank en sigaretten dringt mijn neus binnen. Ik trek een kokhalzend gezicht en knijp mijn neus stevig dicht. Ik negeer mijn stiefvader die mij aan staat te staren vanaf de keukentafel en trek een kastje open.

'Paige? Ben jij dat?,' hoor ik mijn stiefmoeder vragend roepen vanuit de zitkamer. Mijn stiefvader slaat geïrriteerd met zijn vuist op tafel.

'Kan het wat zachter?! Ik probeer me te concentreren,' schreeuwt hij.

'Nee,' sis ik zacht. 'Als je me zoekt ben ik boven op mijn kamer mam!' roep ik snel. Ik gris nog snel een paar chocolaatjes uit de kast en vlucht naar boven.

Het is weer eens goed raak met mijn stiefvader. Elke avond hetzelfde liedje. Hij komt thuis en pakt de bierkrat erbij. Dan zuipt hij zoveel dat hij er ter plekke neer van kon vallen. Dat is ook een paar keer gebeurd. We hebben hem toen gewoon in de keuken laten liggen en de volgende dag leek het alsof er nooit iets was gebeurd.

Idioot.

Vermoeid loop ik mijn kamer in en laat me languit op mijn bed vallen. Ik wrijf nog even over mijn wond, waardoor ik een kreun niet kan onderdrukken. Ik had zoveel beter bij Scotty kunnen blijven. Arme jongen. Alhoewel, als het raam open staat kan je verwachten dat een beest zoals een vos eruit springt. Dan nog. Hij is en blijft zo lief en diervriendelijk. Dat kan je van Ryan absoluut niet zeggen. Egoïst.

Ik denk weer even terug aan vanmiddag. Dat moment dat ik op zijn kleren scheet was één van de mooiste momenten in mijn leven. Ik grijns. Pure wraak, noem ik dat ook wel. Het helpt niks, maar het geeft wel een voldaan gevoel.

Een geeuw verlaat mijn mond. Ik kruip in bed en trek mijn deken over mij heen. Het kan me op dit moment niet zoveel schelen dat ik met kleren en al in bed lig. Ik wil gewoon even rusten. Ik sluit mijn ogen en laat me meenemen door de duisternis.

●●●

Ik woel en kreun door mijn bed. Ik had geen idee hoe laat het was of wat er aan de hand was. Opeens hoorde ik een gil. Ik schrik wakker.

Het was mijn gil geweest. De oorzaak van de gil is mijn droom geweest. Het was Ryan geweest.

Hij had me vast en ik had geen enkele mogelijkheid om vrij te komen. Ik had tegengestribbeld en mij los geprobeerd te maken, maar het had niets uitgemaakt. En de blik op zijn vaders gezicht zal voor altijd op mijn netvlies gebrand staan. Dat mes. Dat glimmende mes zou in mijn hart zijn gestoken als ik niet wakker was geworden.

Bibberend stap ik uit bed en loop mijn kamer uit. Onderaan de trap kijk ik nog of mijn stiefouders niet in de woonkamer zitten, maar dat is gelukkig niet het geval. Ik stap naar buiten en de frisse nachtlucht dringt mijn neusgaten binnen en ik adem het in.

Wat een opluchting.

Ik verander naar mijn vos en trek een sprint om het huis. Even mijn gedachtens los laten en nergens aan denken. Ik moet morgen Ryan negeren en doen alsof hij niet bestaat, dat lijkt me veiliger. Wat hij vandaag heeft gedaan, vergeef ik hem nooit! Alhoewel dat volgens mij wederzijds is.