Schuw

Hoofdstuk 9

De blikken op de gezichten van Scotty's ouders deze ochtend vond ik een beetje eigenaardig. Alsof ze de hele tijd iets tegen hem hadden willen zeggen, maar ze het lieten, omdat ik erbij stond. Het was allemaal best wel vaag.

Daarom besloot ik om na mijn keukendienst met mijn pleegmoeder even een bezoekje te brengen aan Scotty's huis. Niet als de normale ik natuurlijk. Dat zou opvallen.

Ik sloot de deur achter mij en keek even vlug rond.

Niemand te zien.

Ik veranderde vlug en sprintte het bos in. Het was zo'n 2 kilometer sprinten naar zijn huis. Ik zou er dus binnen 5 minuten kunnen zijn.

De wind die door de bomen waait slaat tegen mijn gezicht aan als een klein briesje op een zomeravond. Het geritsel van de struiken klinkt als muziek in mijn oren. Het voelde allemaal al zo vertrouwd. Misschien was het ook wel vertrouwd.

Ik ben nog maar net op weg als ik in de verte het kleine huisje van Scotty's ouders al zie. Het huisje is duidelijk niet geïsoleerd, want ik hoor vanaf hier alle dingen die zich in het huisje afspelen. Ik hoor de stemmen van zijn ouders, het gepruttel van een paar pannen en het gerinkel van een irritante bel uit het huisje komen.

Ik loop nog een klein stukje verder tot ik op een goede afstand van het huisje sta. Niet te dichtbij en niet te ver weg.

Precies goed.

Ik spits mijn oren en luister een gesprek tussen Scotty's moeder en Scotty zelf mee. Ik zie vanuit het raam zijn moeder een paar groentes snijden en zie Scotty een boek lezen.

'Dus vertel eens, die Paige hè,' begint zijn moeder. Ik zie Scotty opkijken van zijn boek.

'Ja, wat is er met haar?'

'Wat is ze eigenlijk voor jou? Een kennis, een vriendin of misschien zelfs jouw vriendin,' vroeg ze grijnzend.

Mijn hart stond voor een moment stil. Ik had geen idee wat hij zou gaan antwoorden. Sowieso dat laatste niet, maar ik vond het enorm interessant om erachter te komen hoe hij nou eigenlijk over mij denkt.

'Mam, ik ben nog steeds met Nicole samen. Wat dacht jij dan?,' vroeg hij met een sarcastische toon. Ze haalde haar schouders op.

'Het was maar een vraag hoor. Ik weet vrij weinig over jouw leven, daarom vroeg ik het,' antwoordt ze.

'Ja oké. Ik vind haar wel leuk, maar op een vriendschappelijke manier,' zei hij aarzelend.

Mijn hart brak voor een moment. Ik wist niet dat hij een vriendin had. Ik had het wel eigenlijk verwacht, daar niet van. Maar het gaat even om het gevoel wat je krijgt als je erachter komt dat je gevoelens hebt voor iemand wie al een vriendin heeft. Dat steekt.

'Denk ik,' plakte hij er opeens nog achteraan. Hij had weer mijn volledige aandacht te pakken.

'Je denkt het?,' vroeg zijn moeder grijnzend. Ze keek even naar hem om en wiebelde met haar wenkbrauwen. Scotty rolde met zijn ogen.

'Mam, doe niet zo raar,' lachte hij. Hij stond op en gaf zijn moeder een kleine por in haar zij. Hij pakte het mes van zijn moeder over en ging verder met groentes snijden.

Mijn hart brak voor de tweede keer. Nu alleen niet vanwege teleurstelling, maar vanwege jaloezie. Voor een seconde of twee wilde ik dat mijn moeder hier weer was, om met me te lachen. Om met me te spelen en om me te steunen. Desnoods voor een paar minuten.

Gewoon even mijn moeder.

Opeens word ik van achteren vastgepakt. Ik draai me vlug om en kijk recht in de emotieloze ogen van Ryan. Het is voor hem nu natuurlijk kinderspel om mij op te pakken als ik niet mag veranderen.