Kırmızı Avcısı [Tamamlandı]

22.BÖLÜM

"Almila."

Sesler duyuyordum. Nereden geldiğini anlayamadığım sesler her tarafımda dönüp dolaşıyordu.

"Almila!"

Biri benim adımı söylüyordu. Kim olduğunu bilmiyordum. Tek hissettiğim şey acıydı... Nerede olduğumu bilmiyordum. Belki de ölmüştüm. Ama neden etraf bu kadar karanlıktı? Neden acıyı hissediyordum?

"ALMİLA!"

Biri adımı çığlık atarcasına söylüyordu. Nedense bu ses tanıdık geliyordu, yada bana öyle gelmişti. Hiçbir uzvumu hareket ettiremiyordum. Yine canım çok acıyordu, hemde çok fazla. Nefes almakta güçlük çekiyordum. Kalp atışlarımın ne hâlde olduğunu ise bilmiyordum, anlayamıyordum. Çünkü acı her tarafımı sarmalamıştı. Neler olduğunu algılamakta güçlük çekiyordum.

"Almila, lütfen beni bırakma!"

Bu ses... Tanıdık geliyordu yine. Ama çıkaramıyordum. Gözlerim, adeta birbirine yapışmıştı. Açamıyordum, her ne kadar zorlasam da açılmıyordu göz kapaklarım.

"Hanım efendi çekilir misiniz? Lütfen işimizi zorlaştırmayın. Ambulans yolda geliyor."

"Hayır, hayır onu bırakamam. Ona demiştim beraber gidelim diye, dinlemedi beni! Lütfen Almila beni bırakma, bizi bırakamazsın! Yaşadığına dair bir hareket göster lütfen, korkuyorum."

"Hanım efendi bir daha tekrar etmeyeceğim. Lütfen çekilir misiniz? Zor kullanmak zorunda kalacağız. Üzgünüm ki arkadaşınız ölmüş olabilir, kalbi atmıyor. Lütfen artık dışarı çıkın!"

O sırada yere bir şeyin düşme sesi geldi. Bazı hıçkırıklar ve bağırışlar duyuyordum. Dışarıdan geldiği çok belliydi, ama hıçkırık sesleri daha yakın geliyordu. Sanırım en yakın arkadaşım ağlıyordu, dizlerinin üzerine düştüğü için böyle ses çıkmış olmalıydı. Ona 'ben ölürsem üzülme, en azından mutlu olacağım' demek istedim ama yapamadım. Acı, vücudumu ele geçirmişti. Dışarıdan her ne kadar bunu gösteremesem de içten içe acıdan kıvrılıyordum. Nefes almam yine durmuştu, onunla birlikte de kalp atışımda öyle. Sanırım ölüme arkadaşımın hıçkırıkları ile birlikte gidecektim. Ona veda bile edemeden...

_________________________________

Genç kız dizlerinin üzerine çökmüş bir şekilde haykırarak ağlıyordu. Arkadaşının ölümü onu çok içten bir şekilde yaralamıştı. Bütün bedeni, korkudan titriyordu. Bu titreme aslında korkusundan değildi, bir günde iki arkadaşını kaybetmenin acısı bedenine vurmasıydı. Polis, onu kollarından tutarak dışarıya çıkartırken bile direnmemişti, direnememişti. O görüntü her aklına geldiğinde yüzü korkudan bembeyaz oluyordu. Ecrin arkadaşı uzun bir süre onu aramayınca ona bir şey olmasından korkmuştu. Arkadaşı gitmeden önce dediği gibi de onların evine gitmeden önce polisi çağırmıştı. O, polislerden önce gidip eve girdiğinde ise o görüntü karşısında şoka uğramıştı. Aynı Almila gibi o da orada put kesilmişti.