Kırmızı Avcısı [Tamamlandı]

10.BÖLÜM

"Rüzgâr gelmek zorunda değildin"

"Biliyorum ancak demin de dediğimiz gibi seni korumamız lazım"

"Bunu bence odamda durmayarak da yapabilirdin"dediğimde gülerek başını sağa sola doğru, olumsuz anlamda salladı.

"Gecenin bir vakti sana saldırmayacakları ne malûm?"dediğinde göz devirerek ofladım.

"Ben kendimi koruyabilirim, sana ihtiyacım yok"dediğimde, sanki dediğin şey çok komik bir şeymiş gibi güldü.

"Tabii canım, o Koruyucularla kesinlikle dövüşebilirsin. Sonuçta alt tarafı bir Koruyucu, değil mi?"dedi Koruyucu kelimesini bastırarak. Bunu daha çok alay edercesine söylemişti.

"Bilmem, belki dövüşebilirim ha?"dediğimde suratıma doğru yaklaştı.

"O kadar emin olma bence" Suratıma yakın olması beni rahatsız etmişti, bu yüzden sahte bir öksürükle geriye doğru çekildim.

"Her neyse, odamdan çıkar mısın?"diye sorduğumda tek kaşını kaldırarak bana baktı.

"Niye?"

"Üstümü değiştireceğim de ondan" Bunu dediğimde sırıtmıştı.

"Bence ben buradayken de üstünü değiştirebi-"

"Rüzgâr çık dışarı!"diye sinirle bağırdığım da ellerini iki yana, ben suçsuzum der gibi salladı.

"Peki, çıkıyorum. Çıkıyorum"dedikten sonra hızlıca odamdan çıkmıştı. Kapıyı kilitledikten sonra dolabımın önüne gelip ev kıyafetlerimi giydim. Kapının kilidini açıp koridora çıktım. Evim her zamanki gibi temizdi ve her şey yerli yerindeydi. Sonuçta yalnız yaşıyan biri olarak bu gayet normaldi. Halam neredeyse haftanın iki günü benim evimde olurdu, öteki günlerde ise kendi evine giderdi. Sonuçta onunda kendine göre bir işi vardı. Benimle zaten ilgilenmesini istemiyordum, kendi işlerini ara sıra aksatıyordu. Bu yüzden pek benimle ilgilenmesi tarafı değildim ancak o yine de beni dinlemiyordu.

"Orada öyle durmaya devam edersen akşam olacak, benden söylemesi" Düşüncelerimden, Rüzgâr'ın bana seslenmesi ile sıyrıldım. Salondaki koltuğa iyice yayılmıştı ve bacağını bir bacağının üstüne atmış bir şekilde bana bakıyordu. Bakışlarımı en sonunda ondan çekip cevap verdim.

"Hı... Aa şey pardon, dalmışım"

"Fazla dalma boğulursun"dediğinde ona hayatımda gördüğüm en iğrenç yaratıkmış gibi baktım.

"İğrençsin. Bu espriler size doğuştan mı geliyor, yoksa bir anda aklına mı geldi?" Biraz düşündükten sonda bana gülerek döndü.

"Bir anda aklıma geldi, öylesine söyleyeyim dedim."

"Bence bir daha espri yapma, esprinin soğukluğundan donacağım"

"Üşürsen seni ısıtabilirim"dediğinde gözlerimi sonuna kadar açtım. Umarım aklımdan geçen şeyi ima etmemiştir, ancak pek sanmıyordum çünkü bana sırıtarak bakıyordu. Ona yaklaşıp omzuna şakasına yumruk attım, o da sanki çok acıtmış gibi omzunu tuttu.

"Ovv çok acıdı, bir daha seni sinirlendirmemem gerek sanırım"dediğinde bu dediği şeye göz devirdim, o ise daha çok bu hâlime gülmüştü.